ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਰਿਸ਼ਤੇ
“ਸੁਰਜੀਤ ਮਾਮੇ ਬਾਕੀ ਤਾ ਠੀਕ ਆ ਪਰ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਦੋ ਹਫ਼ਤੇ ਹੋ ਗਏ ਮੋਹਾਲੀ ਆ ਕੇ ਡਾਕਟਰ/ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਬਣਨ ਲਈ ਕੋਚਿੰਗ ਲੈੰਦਿਆ ਨੂੰ ਪਰ ਆਹ ਕੁੜੀ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਬੋਲਦੀ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀ?” ਮੈ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਕੇ ਸੁਰਜੀਤ ਬੜਾ ਪਿੰਡੀਏ (ਨੇੜੇ ਗੁਰਾਇਆਂ) ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ਜਿਸਦਾ ਹਰ ਵੱਡੇ ਛੋਟੇ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਲਈ “ਮਾਮਾ” ਤਕੀਆ ਕਲਾਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਹੀ ਪੱਕਾ ਮਾਮਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਗਏ ਸੀ। ਉਹ ਮਸੋਸੀ ਜਿਹੀ ਅਵਾਜ ਚ ਬੋਲਿਆ”ਸੰਗਰੂਰੀਆ ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਪੜ੍ਹੇ ਹਾਂ ਫਗਵਾੜੇ, ਇਸਦਾ ਨਾਂ ਰਾਣੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਖੋਥੜਾਂ ਰੋਡ ਫਗਵਾੜੇ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ” ਫਿਰ ਹੌਕਾ ਜਿਹੇ ਲੈ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ “ਇਹ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇ ਕਈ ਵਾਰ ਨਵੀਆਂ ਫੁੱਟਦੀਆਂ ਕਰੂੰਬਲ਼ਾਂ ਨੂੰ ਤੇਜ ਝੱਖੜ ਇਸ ਤਰਾਂ ਝੰਬ ਦਿੰਦੇ ਕਿ ਨਾਂ ਉਹ ਟੁਟਕੇ ਡਿਗਦੀਆਂ ਅਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਕਦੇ ਫੁੱਲ ਲੱਗਦੇ ਬੱਸ ਉਵੇਂ ਹੀ ਇਹ ਵਿਚਾਰੀ ਵੀ ਝੱਖੜ ਦੀ ਝੰਬੀ ਹੋਈ ਹੈ”। ਮੈ ਅਜੇ ਅੱਗੇ ਕੁਝ ਪੁੱਛਣ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਕੈਮਿਸਟਰੀ ਦੀ ਕਲਾਸ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਬਾਹਰ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ ਚਾਹ ਪੀਣ ਜਾਂ ਮੈਸ ਚ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਜਾਣਾ ਤਾ ਸਭ ਨੇ ਖ਼ੂਬ ਹੱਲਾ ਗੁੱਲਾ ਕਰਨਾ ਪਰ ਉਸਦੀਆ ਅੱਖਾਂ ਧਰਤੀ ਵੱਲ ਹੀ ਰਹਿਣੀਆਂ ਜਿਵੇ ਧਰਤੀ ਤੇ ਉਸਦਾ ਕੁਝ ਬਹੁਤ ਕੀਮਤੀ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਨਾਂ ਲੱਭ ਪਾਉਣ ਕਰਕੇ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਹੀ ਤੜਫ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਬਿਲਕੁਲ ਓਦਾਂ ਹੀ ਜਿਵੇ ਹਿਰਨ ਕਸਤੂਰੀ ਲਈ ਤੜਫਦਾ ਹੈ। ਇਕ ਐਤਵਾਰ ਜਦੋਂ ਮੈ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠਕੇ ਤੀਜੀ ਮੰਜਿਲ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਵਿੱਚੋਂ ਥੱਲੇ ਲਾਅਨ ਚ ਝਾਕਿਆ ਤਾ ਮੈਨੂੰ ਉਹੀ ਕੁੜੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਬੈਠੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਚਮਕ, ਬੁਲਾਂ ਤੇ ਹਾਸਾ, ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਰੌਣਕ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਮੱਧਮ ਅਵਾਜ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ ਤਾ ਮੈ ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਮਾਮੇ ਨੂੰ ਜਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਤਾ ਉਹ ਬੋਲਿਆ “ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਉਸਦੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਮਿਲਣ ਆਈ ਹੈ ਫਗਵਾੜੇ ਤੋ ਜੋ ਉਥੇ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਸਕੂਲ ਚ ਪੜਾ ਕੇ ਇਸਦੀ ਪੜਾਈ ਅਤੇ ਨਾਲ ਮਾਂ ਦਾ ਵੀ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੀ ਹੈ”। ਮੈ ਮਾਮੇ ਦੇ ਬੈਂਡ ਤੇ ਬੈਠਦੇ ਨੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਝਾਕਿਆ ਤਾ ਉਹ ਫਿਰ ਬੋਲਿਆ “ਯਾਰ ਇਹ ਦੋ ਇੱਟਾਂ ਬਾਲੇ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਕਮਰਿਆਂ ਚ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਕਰਦੀਆਂ ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਰਾਣੀ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਸੀ ਤਾ ਇਸਦਾ ਪਾਪਾ ਇੰਗਲੈਂਡ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਬਾਦ ਤੋ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਉਹਨਾਂ ਬਾਰੇ ਬਈ ਜਿਉਂਦੇ ਨੇ ਜਾਂ …., ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਸੀ ਬਈ ਮੇਰੇ ਲਈ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਮਤਲਬ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਹੈ, ਪਰ ਤੂੰ ਕਦੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾਂ ਕਰੀ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
