ਤਾਇਆ ਅਮਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਕਮੀ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ,ਉਹ ਨਾ ਕਿਸੇ ਸਾਧ-ਸੰਤ ਦੇ ਮਗਰ ਲੱਗੇ ਤੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਵਹਿਮ-ਭਰਮ ਵਿਚ ਪਏ। ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਜੋਤਿਸ਼ੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ। ਤੇ ਨਾ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਤਾਂਤਰਿਕ ਦੇ ਮਗਰ ਲੱਗੇ।
ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਹੀ ਅਕਾਲ ਚਲਾਣਾ ਕਰ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ (1943-44) ਤਾਇਆ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਦੇ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਜੱਦੀ ਪਿੰਡ, ਸੀਲੋਂ(ਲੁਧਿਆਣਾ) ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਡੱਬਵਾਲੀ ਲੈ ਆਏ ਸਨ।
ਦਸ-ਗਿਆਰਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤਕ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੋ-ਤਿੰਨ ਘਟਨਾਵਾਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਵਾਪਰ ਗਈਆਂ ਕਿ ਤਾਏ ਦਾ ਮਨ ਡੋਲ ਗਿਆ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਘਟਨਾ ਸੀ ਮੇਰੇ ਦਸ ਫੁਟ ਡੂੰਘੀ ਡਿੱਗੀ ਵਿਚ ਡਿਗ ਪੈਣ ਦੀ (ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਡਿੱਗੀ ਵਿਚ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬਚਾ ਲਿਆ ਸੀ)। ਤਾਏ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਜੇ ਕੁਝ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ/ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੇ ਕਹਿਣਾ ਸੀ,” ਇਸਦੀ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ