ਡੈਂਟਲ ਕਾਲਜ ਦੇ ਆਖਰੀ ਸਾਲ ਸਾਂ ਕੇ ਮੇਰੀ ਮੰਗਣੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ!
ਜਾਂ ਇੰਝ ਅੱਖ ਲਵੋ ਮਜਬੂਰਨ ਕਰਨੀ ਪਈ..ਬੀਜੀ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਹੀ ਆਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਖੰਗ ਫੇਫੜਿਆਂ ਦਾ ਕੈਂਸਰ ਨਿੱਕਲੀ..!
ਵਿਆਹ ਦੇ ਮਸੀ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਮਗਰੋਂ ਸੁਨੇਹਾ ਆ ਗਿਆ..!
ਰੇਤ ਵਾਂਙ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਰ ਗਈ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਮੇਰੇ ਦਵਾਲੇ ਦੁਖਾਂ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਪਹਾੜ ਉਸਾਰ ਗਈ ਸੀ..!
ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੋਈ ਕੇ ਨਾਲਦੇ ਨੇ ਕਦੀ ਵੀ ਮੱਥੇ ਵੱਟ ਨਾ ਪਾਇਆ..
ਜਿਥੇ ਆਖਿਆ ਪੂਰਾ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ..ਜਿਹੜੇ ਦਿਨ ਡਲਹੌਜੀ ਅਤੇ ਮਸੂਰੀ ਦੀਆਂ ਪਹਾੜੀਆਂ ਤੇ ਗੁਜਾਰਨ ਦੀ ਖਾਹਿਸ਼ ਸੀ ਉਹ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਵਰਾਡਿਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਲੰਘੇ!
ਕੁਝ ਚਿਰ ਮਗਰੋਂ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਜਿੰਦਗੀ ਮੁੜ ਲੀਹਾਂ ਤੇ ਪੈ ਤੁਰੀ ਏ..ਤੇ ਸਮੇਂ ਨੇ ਜਮੀਰ ਤੇ ਵੱਜੇ ਡੂੰਘੇ ਫੱਟ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਭਰ ਦਿੱਤੇ ਹੋਣ..!
ਫੇਰ ਅਚਨਚੇਤ ਇੱਕ ਹੋਰ ਬਿਜਲੀ ਆਣ ਡਿੱਗੀ..ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਸੜ ਕੇ ਸਵਾਹ ਹੋ ਗਿਆ..
ਧੁੰਦ ਵਿਚ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਕਾਰ ਨੂੰ ਪਿੱਛਿਓਂ ਕਿਸੇ ਟਰੱਕ ਨੇ ਟੱਕਰ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ..ਮੁੱਕ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਥਾਏਂ ਹੀ ਗਏ ਸਨ ਪਰ ਮੈਥੋਂ ਓਹਲਾ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ..ਅਖ਼ੇ ਸਿਰ ਦੀ ਸੱਟ ਏ..!
ਅਸਲ ਭਾਣੇ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਣ ਤੇ ਮੈਂ ਥਾਏਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਈ..ਹਸਪਤਾਲ ਦਾਖਿਲ ਕਰਾਉਣਾ ਪੈ ਗਿਆ..!
ਬਹੁਤ ਹੀ ਜਿਆਦਾ ਉਲਝ ਗਏ ਕੇਸ ਮਗਰੋਂ ਹੋਏ ਓਪਰੇਸ਼ਨ ਵਿਚ ਸਤਮਾਹੀਂ ਧੀ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ..!
ਮੈਂ ਇਸ ਹਾਲਾਤ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਕੇ ਸੰਸਕਾਰ ਵੇਲੇ ਹਾਜਿਰ ਹੋ ਸਕਦੀ..ਮੈਨੂੰ ਟੀਕੇ ਦਵਾਈਆਂ ਦੇ ਕੇ ਕਿੰਨੇ ਦਿਨ ਮੰਜੇ ਤੇ ਸਵਾਈਂ ਰਖਿਆ ਜਾਂਦਾ..ਮੁੱਕ ਗਈ ਮਾਂ ਸੁਫ਼ਨੇ ਵਿਚ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਉੱਬੜ੍ਹ ਵਾਹੇ ਉੱਠ ਰੋਂ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦਾ..!
ਫੇਰ ਵੇਖਦੀ ਇੱਕ ਬਾਪ ਸਿਰਹਾਣੇ ਬੈਠਾ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਘੁੱਟ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਦੂਜਾ ਪੈਂਦਾਂ ਵੱਲ ਬੈਠਾ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ..ਬੜਾ ਤਰਸ ਆਉਂਦਾ..ਕਿੰਨਾ ਵਖਤ ਪਾਇਆ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ..!
“ਇਨਕਿਊਬੇਟਰ” ਵਿਚ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਮਨ ਮਸੋਸ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ..ਨਾਨੀਆਂ ਦਾਦੀਆਂ ਕਿੰਨਾ ਚਾਅ ਕਰਦੀਆਂ ਇਸ ਵੇਲੇ..!
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਅਜੀਬ ਤੇ ਡਰਾਉਣਾ ਜਿਹਾ ਮਾਹੌਲ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਕਦੀ ਕਲਪਨਾ ਤੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ!
ਖੈਰ ਮਹੀਨੇ ਮਗਰੋਂ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤੀ ਤਾਂ ਘਰ ਵਿਚੋਂ ਹਰ ਐਸੀ ਚੀਜ ਗਾਇਬ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਜਿਸਨੂੰ ਵੇਖ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਚੇਤਾ ਆ ਸਕਦਾ ਸੀ..ਸਿਰਫ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੰਗਣੀ ਵੇਲੇ ਦੀ ਇੱਕ ਫੋਟੋ ਹੀ ਕੰਧ ਤੇ ਟੰਗੀ ਹੋਈ ਸੀ..!
ਸਹੁਰਾ ਸਾਬ ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ ਕਿੰਨਾ ਅਜੀਬ ਬਾਪ ਏ..ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਦੀ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਨੀ...

ਤੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤੀ..ਫੇਰ ਸੋਚਦੀ ਸ਼ਾਇਦ ਫੌਜੀ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਏਦਾਂ ਦੇ ਨੇ..ਸਖਤ ਡਿਸਿਪਲਿਨ ਵਾਲੇ ਜਜਬਾਤ ਵਿਹੂਣੇ!
ਫੇਰ ਸਾਲ ਕੂ ਮਗਰੋਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਇੰਟਰਨਸ਼ਿਪ ਲਈ ਦਾਖਲਾ ਲੈ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ..
ਨਿੱਕੀ ਅਜੇ ਰਿੜਨਾ ਸਿੱਖੀ ਸੀ..ਸਾਰੀ ਜੁੰਮੇਵਾਰੀ ਦੋਹਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਲੈ ਲਈ..ਫੇਰ ਸਖਤ ਪੜਾਈ ਕਾਰਨ ਧਿਆਨ ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਨਾ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ..!
ਜਿੰਦਗੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਲੀਹੇ ਜਿਹੇ ਪੈ ਗਈ ਲੱਗੀ..
ਕਈ ਵਾਰ ਨਿੱਕੀ ਧੀ ਤੁਰਨ ਲੱਗਦੀ ਤਾਂ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਕਰਦੀ..ਮੈਂ ਦੌੜ ਕੇ ਚੁੱਕਣ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਸਹੁਰਾ ਸਾਬ ਆਖ ਦਿੰਦੇ ਨਾ ਚੁੱਕੀ ਆਪੇ ਉਠੇਗੀ..ਆਪੇ ਡਿੱਗ ਕੇ ਆਪੇ ਉੱਠਣਾ ਬਹੁਤ ਜਰੂਰੀ ਏ..!
ਫੇਰ ਜਿੰਦਗੀ ਨੇ ਇੱਕ ਵਡਾ ਸਾਰਾ ਮੋੜ ਲਿਆ..
ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੇ ਪਾਸਿਓਂ ਪ੍ਰੈਸ਼ਰ ਪਾ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਦੂਜੇ ਵਿਆਹ ਲਈ ਮਨਾ ਲਿਆ ਗਿਆ..
ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਦੋ ਬਾਪ ਸਨ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਮੈਂ ਕੱਲਮ-ਕੱਲੀ..ਕੋਈ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਗਈ!
ਅਨੰਦ ਕਾਰਜ ਦੀ ਸਧਾਰਨ ਜਿਹੀ ਰਸਮ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਤੋਰਨ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਨਿੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਨੂੰ ਵੇਹੜੇ ਖਿਡਾਉਣ ਵਾਲੇ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਤੇ ਤਾਂ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਤਸੱਲੀ ਵਾਲੇ ਭਾਵ ਸਨ ਪਰ ਮਗਰੋਂ ਬਣਿਆ ਬਾਪ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਧੀ ਦਾ ਦਾਦਾ ਜੀ ਰੋਣੋਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹਟ ਰਿਹਾ..ਬਸ ਵਾਰ ਵਾਰ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਪਲੋਸੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ..!
ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਚਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਦੂਰ “ਰਵਾਨਗੀ” ਪਾ ਗਿਆ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਚੇਤੇ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੇ ਹੁਣ ਅੱਖੀਆਂ ਤੋਂ ਓਹਲੇ ਹੋਈ ਜਾ ਰਹੀ ਵੇਹੜੇ ਲਾਈ ਧਰੇਕ ਦਾ ਵਿਛੋੜਾ ਉਸਤੋਂ ਸਹਿਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਪਾ ਰਿਹਾ..!
ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇੰਝ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕੇ ਅਗਿਓਂ ਆਉਂਦੀ ਹੋਈ ਗੋਲੀ ਅੱਗੇ ਹੱਸ ਹੱਸ ਸੀਨਾ ਡਾਹੁਣ ਵਾਲੇ “ਸਖਤ” ਇਨਸਾਨ ਵੀ ਅੰਦਰੋਂ ਕਿੰਨੇ ਨਰਮ ਹੁੰਦੇ ਨੇ..ਉਹ ਉਸ ਵੇਲੇ ਬੁਰੀ ਤਰਾਂ ਸਹਿਮ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ ਨੇ ਜਦੋਂ “ਆਪਣੇ ਵਜੂਦ” ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਗਿਆ ਕੋਈ “ਬੇਗਾਨਾ” ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਕਿਸੇ ਲੰਮੇ ਸਫ਼ਰ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਖਿੱਚ ਲਵੇ..!
ਸਹੀ ਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕੇ “ਕੱਲੀ ਹੋਵੇ ਨਾ ਵਣਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਟਾਹਲੀ ਤੇ ਕੱਲਾ ਰੱਬਾ ਕੋਈ ਨਾ ਹੋਵੇ..ਸੰਘ ਵਿਚ ਫਸ ਗਏ ਮੱਛੀ ਦੇ ਕੰਡੇ ਵਾਲੀ ਤਿੱਖੀ ਪੀੜ..!
ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ