ਇਸ ਵਾਰ ਦੀ ਮੇਰੀ ਕਸ਼ਮੀਰ ਯਾਤਰਾ ਜਦੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ…ਉਸ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਕ ਟਰੱਕ ਡਰਾਈਵਰ ( ਗੈਰ ਕਸ਼ਮੀਰੀ ) ਨੂੰ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੇ ਸ਼ੋਪਿਆਂ ਨਾਮ ਦੇ ਇਲਾਕੇ ਚ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਕੇ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ…
ਮੈਂ ਕਸ਼ਮੀਰ ਕਿੰਨੀ ਹੀ ਵਾਰ ਜਾ ਆਇਆ ਹਾਂ…ਏਨੀ ਕੁ ਵਾਰ ਕਿ ਮੈਂ ਹੁਣ ਗਿਣ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ…ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਇਸ ਸੋਹਣੀ ਜਮੀਨ ਤੇ ਪੁੱਜਦਾ ਹਾਂ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ….ਤੇ ਏਦਾਂ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੀ ਇਹ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਯਾਤਰਾ ਹੋਵੇ…
ਜਹਾਜ਼ ਦੀਆਂ ਬਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਖੋਲਣ ਨਾ ਦੇਣਾ….ਇਹ ਅਜੀਬ ਸੀ…ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਇਸ ਵਾਰ ਕਸ਼ਮੀਰ ਚ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਟੂਰਿਸਟ ਨਹੀਂ ਦਿਖੇਗਾ…ਏਅਰਪੋਰਟ ਦਾ ਬਾਹਰੀ ਹਿੱਸਾ ਜਿਥੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਰੌਣਕ ਦਿਖਦੀ ਹੈ ਇਸ ਵਾਰ ਸੁਨਸਾਨ ਸੀ…
ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੋਂ ਸ਼੍ਰੀਨਗਰ ਸ਼ਹਿਰ ਤੱਕ ਟਰੈਫਿਕ ਸੀ…ਪਰ ਦੁਕਾਨਾਂ ਅਤੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਬੰਦ ਸੀ….ਮੈਂ ਇਹ ਸਫ਼ਰ ਟੈਕਸੀ ਦੀ ਬਜਾਏ ਏਅਰਪੋਰਟ ਦੇ ਬਾਹਰ ਖੜੀ ਇਕ ਬਸ ਚ ਕੀਤਾ…ਜਿਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਲਾਲ ਚੌਂਕ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਂਦੇ ਇਕ ਟੈਕਸੀ ਸਟੈਂਡ ਉਪਰ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ…
ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਇਕ ਘੰਟਾ ਦੇਰੀ ਨਾਲ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਉਡਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਸ਼੍ਰੀਨਗਰ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਪੁਜਿਆ…ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਸ਼ਾਮ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਚੁਕੀ ਸੀ…..ਤੇ ਮੇਰਾ ਭੁੱਖ ਦੇ ਨਾਲ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਸੀ….
” ਦੋ ਸਮੋਸੇ ਇਕ ਸੌ ਚਾਲੀ ਦੇ ” ਏਅਰਪੋਰਟ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇਕ ਦੁਕਾਨ ਵਾਲੇ ਨੇ ਜਦੋਂ ਏਨਾ ਕਿਹਾ…ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੁਛ ਵੀ ਖਾਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ….ਆਖਰ ਕੋਈ ਜਣਾ ਵੀ ਦੋ ਸਮੋਸਿਆਂ ਲਈ ਇਕ ਸੌ ਚਾਲੀ ਰੁਪਏ ਕਿਵੇਂ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੈ…ਪਰ ਜੇ ਉਸਦੀ ਦੁਕਾਨ ਹੈ….ਸਮੋਸੇ ਨੇ…ਰੇਟ ਵੀ ਏਨਾ ਹੀ ਪੱਕਾ ਕਰਕੇ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ….ਫੇਰ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਹੀ ਲੋਕ ਏਨੇ ਪੈਸੇ ਖਰਚ ਕੇ ਸਮੋਸੇ ਖਾਂਦੇ ਹੀ ਹੋਣਗੇ…ਪਰ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਏਨੇ ਮਹਿੰਗੇ ਸਮੋਸੇ ਖਾਣ ਨੂੰ…
ਬਾਹਰ ਆਂਦੇ ਹੀ ਬਸ ਮਿਲ ਗਈ….ਤੇ ਭੁੱਖੇ ਰਹਿ ਕੇ ਹੀ ਸਫ਼ਰ ਕਰਨ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਹੋਣਾ ਪਿਆ…
ਮੇਰੇ ਸਮੇਤ ਟਵੇਰਾ ਗੱਡੀ ਚ ਛੇ ਜਣੇ ਹੋਰ ਸੀ….ਮੈਂ ਸਭ ਤੋਂ ਮਗਰਲੀ ਸੀਟ ਤੇ ਜਾ ਬੈਠਿਆ…ਤੇ ਗੱਡੀ ਅਨੰਤਨਾਗ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈ…
ਸੜਕਾਂ ਦੇ ਦੋਨਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਤੇ ਖੜੇ ਆਰਮੀ ਦੇ ਜਵਾਨ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ….50 ਕੁ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਦੋ ਘੰਟੇ ਚ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ…ਕਿਉਂਕਿ ਸੜਕ ਦੇ ਉਪਰ ਆਰਮੀ ਦਾ ਇਕ ਵੀ ਟਰੱਕ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ….ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਟਰੈਫਿਕ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤੱਕ ਲਈ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ…
ਮੇਰੀ ਡਿਊਟੀ ਇਸ ਵਾਰ ਜਿੰਨਾ ਇਲਾਕਿਆਂ ਚ ਸੀ….ਉਹਨਾਂ ਚ ਸਭ ਤੋਂ ਖਤਰਨਾਕ ਸ਼ੋਪਿਆਨ ਨਾਮ ਦੀ ਥਾਂ ਸੀ….
ਆਖਰ ਮੈਂ ਅਨੰਤਨਾਗ ਉਸ ਘਰ ਚ ਆਣ ਪੁਜਿਆ…ਜਿਥੇ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਰੁਕਦਾ ਹਾਂ….
” ਕਿਵੇਂ ਨਿਕਲੇ ਤੁਹਾਡੇ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ? ” ਮੈਂ ਮਿਲਦੇ ਹੀ ਇਹ ਸੁਆਲ ਪੁੱਛਿਆ..
” ਬਸ…ਬੀਤ ਗਏ….ਇਕ ਖਰਾਬ ਸੁਪਨੇ ਵਾਂਗ…” ਬਜ਼ੁਰਗ ਅੰਕਲ ਬੋਲੇ..
” ਉਠਦੇ ਹਾਂ…ਤੇ ਬਸ…ਸਾਰੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ…ਖਾਣਾ ਖਾਂਦੇ ਹਾਂ…ਬਾਹਰ ਪਿੰਡ ਦਾ ਗੇੜਾ ਮਾਰ ਆਂਦੇ ਹਾਂ…ਫੇਰ ਘਰ ਅੰਦਰ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ…ਬਸ ਆਹੀ ਰੂਟੀਨ ਰਹੀ ” ਉਹ ਦਸਦੇ ਨੇ…
” ਮੋਬਾਈਲ ਚ ਕੋਈ ਫਿਲਮ ਭਰ ਕੇ ਲਿਆਏ ਹੋ ? ” ਬੱਚੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਦੇ ਨੇ…
ਅਸਲ ਚ ਇਹ ਬੱਚੇ ਨਹੀਂ ਨੇ…ਵੱਡੇ ਨੇ…ਪਰ ਮੈਂ ਏਨਾ ਨੂੰ ਬੱਚੇ ਹੀ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ…ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਕੁੜੀ ਅਤੇ ਮੁੰਡਾ…ਮੈਨੂੰ ਜਦੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਿਲੇ ਸੀ…ਉਦੋਂ ਕੁੜੀ ਪੰਜਵੀਂ ਚ ਸੀ…ਤੇ ਮੁੰਡਾ ਪਹਿਲੀ ਜਮਾਤ ਚ ਸੀ…ਹੁਣ ਕੁੜੀ ਕਾਲਜ ਚ ਹੈ…ਮੁੰਡਾ ਸਕੂਲ ਚ….ਪਰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਦੋਨੋਂ ਜਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਨੇ…
” ਮੋਬਾਈਲ ਚ ਤਾਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ ” ਮੈਂ ਆਖਦਾ ਹਾਂ..
” ਕੁਛ ਡਾਊਨਲੋਡ ਕਰਕੇ ਲਾਤੇ…ਹੁੰਹ ” ਕੁੜੀ ਨੇ ਮੂੰਹ ਬਣਾਇਆ…
ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਮੇਰੇ ਲੈਪਟੋਪ ਚ ਨੇਟਫ਼ਲਿਕਸ ਹੈ…ਤੇ ਉਸਦੇ ਚ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਡਰਾਮਾ ‘ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਹੈ ‘ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਹੈ…ਮੈਂ ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸਦੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ…ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਖਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਡਰਾਮੇ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਨੇ…
ਪਰ ਹੋਰ ਕੋਈ ਆਪਸ਼ਨ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਦੋਨੇਂ ਜਣੇ ਆਹੀ ਨਾਟਕ ਦੇਖਨ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਸੀ…
” ਕਲ ਦਾ ਕੀ ਪਲਾਨ ਹੈ ? ” ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਗਿਆ..
” ਕਲ੍ਹ ਸ਼੍ਰੀਨਗਰ ਸਿਟੀ ਚ ਹੀ ਜਾਵਾਂਗਾ..” ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਪਲਾਨ ਦਸਿਆ…
ਰਾਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ…ਤੇ ਠੰਡ ਹੁਣ ਹੱਡੀਆਂ ਤੱਕ ਪੁੱਜ ਰਹੀ ਸੀ….ਪਰ ਮੈਂ ਕਾਹਲੀ ਚ ਸਵੈਟਰ ਜਾਂ ਜੈਕਟ ਕੁਛ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ…ਬਜ਼ੁਰਗ ਅੰਕਲ ਨੇ ਆਪਣਾ ਇਕ ਸਵੈਟਰ ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਤਾ…ਜੋ ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਪਾ ਲਿਆ…
” ਖਾਓਗੇ ਕਿਆ ? ” ਬਜ਼ੁਰਗ ਆਂਟੀ ਨੇ ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਚ ਆਖਿਆ….ਜਿਸਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੋਹਤਰੀ ਨੇ ਕੀਤਾ..
” ਮੈਗੀ ” ਮੈਂ ਆਖਿਆ..
ਕੁਛ ਹੀ ਦੇਰ ਚ ਮੈਗੀ ਤਿਆਰ ਸੀ….ਇਹ ਖਾਂਦੇ ਹੋਏ ਆਪਾਂ ਸਾਰੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਦੇ ਰਹੇ…
” ਪੰਜਾਬ ਨੇ ਹਮਾਰੇ ਬੱਚੋਂ ਕਾ ਬਹੁਤ ਸਾਥ ਦਿਆ ” ਅੰਕਲ ਬੋਲੇ..
” ਹਾਂਜੀ…ਦੇਣਾ ਹੀ ਸੀ…” ਮੈਂ ਹੱਸ ਕੇ ਆਖਿਆ…
ਨਾਰਮਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਰਾਤ ਆਣ ਖੜੀ ਹੋਈ ਸੀ…ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਿਜਲੀ ਨਾਲ ਗਰਮ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਕੰਬਲ ਉਪਰ ਅਤੇ ਥੱਲੇ ਵਿਛਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ…ਜਿਸਦੇ ਵਿਚ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
ਦਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ
ਬਹੁੱਤ ਵਧੀਆ ਲਿਖਿਆ ਭਾਜੀ ਪੜਦੇ ਪੜਦੇ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਕਸਮੀਰ ਦੇ ਸੀਨ ਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਬੱਚੀਆਂ ਵਾਲਾ ਸੀਨ ਆ ਰਹੇ ਸੀ ਇੰਝ ਸੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਹੀ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਹੌਵਾਂ।