ਪਾਰਕ ਦੇ ਚੱਕਰ ਲਾ ਕੇ ਜਦੋਂ ਨੁੱਕਰ ਵਾਲੇ ਬੈਂਚ ਤੇ ਸਾਹ ਲੈਣ ਬੈਠਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਲਾਗੇ ਹੀ ਲਾਏ ਕੂੜੇ ਦੇ ਢੇਰ ਵਿਚੋਂ ਪਲਾਸਟਿਕ ਚੁਗਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਦਿਸ ਪਿਆ ਕਰਦੀਆਂ..!
ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਉਮਰ ਵਾਲੀ ਦਾ ਨਾਮ “ਭੋਲੀ” ਸੀ ਤੇ ਦੂਜੀ ਸ਼ਾਇਦ “ਹਰਨਾਮੋੰ”..ਉਮਰ ਚਾਲੀ ਕੂ ਸਾਲ..!

ਇੱਕ ਦਿਨ ਹਰਨਾਮੋ ਕੋਲ ਖਲੋਤੀ ਭੋਲੀ ਨੂੰ ਆਖਣ ਲੱਗੀ..
“ਅੜੀਏ ਜੇ ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਮੂੰਹ-ਮੱਥੇ ਲੱਗਦੀ ਚਾਹ ਵਾਲੀ ਥਰਮਸ ਦਿਸ ਪਵੇ ਤਾਂ ਵੱਖਰੀ ਕਰ ਕੇ ਰੱਖ ਲਵੀਂ..ਵੱਡੇ ਨੂੰ ਚਾਹੀਦੀ ਏ..ਦਸਵੀਂ ਦੇ ਪੇਪਰਾਂ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਦਾ ਘੜੀ-ਘੜੀ ਚਾਹ ਗਰਮ ਕਰ ਕਰ ਕਮਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਏ..ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕਠੀ ਬਣਾ ਕੇ ਧਰ ਆਇਆ ਕਰਾਂਗੀ”

ਮੈਂ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰੇ ਕਈ ਥਰਮਸਾਂ ਵਾਧੂ ਤਾਂ ਪਈਆਂ ਹੀ ਨੇ..ਇੱਕ ਲਿਆ ਕੇ ਦੇ ਦੇਵਾਂਗਾ..
ਫੇਰ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਕੇ ਜੇ ਕਿਸੇ ਤੰਗ ਨਜਰੀਏ ਵਾਲੇ ਨੇ ਇੰਝ ਕਰਦਿਆਂ ਵੇਖ ਲਿਆ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਸੋਚੇ..
ਉੱਤੋਂ ਕਈ ਵਾਰ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਦੇ ਲੋਰ ਵਿਚ ਆਏ ਹੋਏ ਇਹ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਲੋਕ ਏਦਾਂ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਚੀਜ ਦਾ ਬੁਰਾ ਵੀ ਮਨਾ ਲਿਆ ਕਰਦੇ ਨੇ..!

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੂੰਹ-ਹਨੇਰੇ ਨਵੀਂ ਨਕੋਰ ਥਰਮਸ ਲਫਾਫੇ ਵਿਚ ਪਾਈ ਤੇ ਓਹਲੇ ਜਿਹੇ ਨਾਲ ਆ ਕੂੜੇ ਦੇ ਢੇਰ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ..
ਫੇਰ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਅਰਦਾਸ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਕੇ ਭੋਲੀ ਤੇ ਹਰਨਾਮੋੰ ਦੀ ਜੋੜੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੀ ਨਾ ਆ ਕੇ ਚੁੱਕ ਲੈ ਜਾਵੇ..!
ਫੇਰ ਘੜੀ ਕੂ ਮਗਰੋਂ ਭੋਲੀ ਤਾਂ ਦਿਸ ਪਈ..ਪਰ ਹਰਨਾਮ ਕੌਰ ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਨਜਰ ਨਾ ਆਈ..!
ਫੇਰ ਅਚਾਨਕ ਕੂੜਾ ਫਰੋਲਦੀ ਭੋਲੀ ਨੇ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ