ਸਾਡਾ ਮਾਇਕਰੋਵੇਵ ਖਰਾਬ ਸੀ। ਗੱਡੀ ਤੇ ਰੱਖਕੇ ਮੈਂ ਮਕੈਨਿਕ ਕੋਲ ਲ਼ੈ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੇਰਾ ਮੋਬਾਇਲ ਨੰਬਰ ਨੋਟ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਘੰਟੇ ਕ਼ੁ ਤੱਕ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ। ਠੀਕ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ ਉਸਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਕਿ ਮਾਇਕਰੋਵੇਵ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ ਲ਼ੈ ਜਾਉਂ। ਬਿੱਲ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਉਸਨੇ ਗਿਆਰਾਂ ਸੋ ਰੁਪਏ ਮੰਗੇ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਨਿਰੀ ਲੁੱਟ ਤੇ ਹੇਰਾਫੇਰੀ ਲੱਗੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ ਮਾਇਕਰੋਵੇਵ ਠੀਕ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਲਿਆ। ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨਾਲ ਬੜੀ ਹਲੀਮੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਓਹ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਮੰਨ ਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠੇ ਆਦਮੀਆਂ ਨੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਗਲਤ ਕਿਹਾ। ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਦੀ ਠੱਗੀ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਪਾਰਟਸ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਦਲਿਆ ਬਸ ਕੋਈ ਟਾਂਕਾ ਯ ਫਿਊਜ਼ ਹੀ ਲਗਾਇਆ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਦੇ ਦਿਓਂ ਦਾ ਅਗਲਾ ਪੱਤਾ ਸੁੱਟਿਆ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਉਸਨੂੰ ਸੱਤ ਸੌ ਰੁਪਏ ਦੇ ਦਿੱਤੇ। ਪੈਸੇ ਭਾਵੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਰਜੀ ਨਾਲ ਦਿੱਤੇ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਠੱਗਿਆ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਇਹ ਤਾਲਾਬੰਦੀ ਕਰਕੇ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਮਕੈਨਿਕ ਆਪਣੀ ਕਮਾਈ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਜੋ ਇੱਕ ਅੱਧਾ ਗ੍ਰਾਹਕ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਤੋਂ ਹੀ ਦਿਹਾੜੀ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਫ਼ਿਰਾਕ ਵਿਚ ਹਨ।
ਗੱਲ ਪੈਸਿਆਂ ਦੀ ਨਹੀਂ ਗੱਲ ਇਹ੍ਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਰ ਦੀ ਹੈ। ਮਹਾਂਮਾਰੀ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
