ਲਹੂ ਚਿੱਟਾ ਹੋ ਗਿਆ
—————
ਦਰਵਾਜਾ ਤਾਂ ਖੁੱਲਾ ਐ, ਵਿਹੜੇ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ। ਚਲੋ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰ ਕੇ ਦੇਖ ਲੇਂਦੇ ਹਾਂ। ਬੰਤਾ ਸਿੰਘ ਉਏ ਕਿਧਰ ਐਂ, ਆਜਾ ਬਾਈ ਆਜਾ, ਇਥੇ ਹੀ ਹਾਂ। ਕਿਵੇਂ ਖੂੰਜੇ ਵਿੱਚ ਕੱਠਾ ਜਿਹਾ ਹੌਂਕੇ ਬੈਠਾਂ। ਜਦੋਂ ਦਾ ਵਲੈਤੋਂ ਮੁੜਿਆ ਬਾਹਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਦਾ। ਵਲੈਤ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੇ ਹੋਣੇ।
ਬਾਈ ਵਲੈਤ ਦੀਆਂ ਕਿਆ ਬਾਤਾਂ। ਸ਼ਾਂਤ ਵਾਤਾਵਰਨ ਘੁੰਮਣ ਫਿਰਨ ਨੂੰ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਸੋਹਣੇ ਸੋਹਣੇ ਪਾਰਕ। ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਧੂਮ ਧੜਕਾ ਨਹੀਂ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਤੋਰੇ ਤੁਰੀ ਹੋਈ ਆ। ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਬੁੱਢਿਆਂ ਦੀਆਂ ਜੁੰਡਲੀਆਂ ਪਾਰਕ ਬੈਠਿਆ ਗੱਪਾਂ ਮਾਰਦੀਆ ਰਹਿੰਦੀਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਮੇਰਾ ਗਵਾਂਢੀ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਨਾਲ ਲੇ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬੁਜੁਰਗ ਇਲਾਂ ਵਾਂਗ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਤਰੇ ਬੈਠੇ ਹਨ।
ਅੱਛਾ! ਤਾਂਹੀ ਅੰਦਰ ਵੜਿਆ ਰਹਿਨਾ, ਵਲੈਤ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੇ ਹੋਣੇ। ਜਦ ਏਨਾ ਵਧੀਆ ਜੀਵਨ ਹੈ, ਫਿਰ ਏਨੀ ਛੇਤੀ ਮੁੜ ਕਿਉ ਆਇਆ। ਤੇਰੇ ਦੋਨੋ ਮੁੰਡੇ ਉਥੇ ਆ, ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਮੌਜ਼ਾ ਮਾਣਦਾ ਪਕੀ ਪਕਾਈ ਖਾਂਦਾ ਤੇ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮੀ ਜਾਂਦਾ।
ਮੁੰਡੇ ਤਾਂ ਬਾਈ ਉਥੇ ਹੀ ਹਨ, ਕਾਰੋਬਾਰ ਵੀ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਵਧੀਆ ਹੈ। ਫਿਰ ਤੈਨੂੰ ਕਿ ਤਕਲੀਫ ਹੋਈ, ਦੌੜਿਆ ਆਇਆ ਇਥੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਫੂਕਣ ਨੂੰ।
ਬਾਈ ਕਿ ਦਸਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਆ, ਜੇ ਦਰਖਤ ਬੁੱਢੇ ਹੋ ਜਾਣ ਤਾਂ ਜੜਾਂ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਵਡ ਦੇਈ ਦੇ ਆ। ਫਲ ਦੇਣੋਂ ਹਟ ਜਾਣ ਤਾਂ ਛਾਂ ਤਾਂ ਦਿੰਦੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਜੇ ਮਾਪੇ ਬੁੱਢੇ ਹੋ ਜਾਣ ਤਾਂ ਘਰੋਂ ਥੋੜਾ ਕਡ ਦੇਈਦੇ ਆ, ਜੇ ਉਹ ਹੁਣ ਕਮਾਕੇ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਸਕਦੇ ਤਾਂ ਘਰ ਬੈਠੇ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਨੂੰ ਅਸੀਸਾਂ ਤਾਂ ਦਿੰਦੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਬੰਤਾ ਸਿਆਂ ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਕੀਹਨੇ ਘਰ ਤੋਂ ਕਡ ਦਿੱਤਾ ਜਿਹੜਾ ਏਨਾ ਰੋਈ ਜਾਨਾਂ। ਲੈ ਸੁਣ ਬਾਈ, ਮੈਂ ਬੜਾ ਔਖਾ ਹੋਂਕੇ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਭੇਜਿਆ। ਜ਼ਮੀਨ ਵੀ ਅੱਧੀ ਤੋਂ ਵਧ ਵੇਚ ਦਿੱਤੀ। ਬੜਾ ਚਾਅ ਚੜਿਆ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਵਲੈਤ ਸਦ ਲਿਆ। ਛੋਟਾ ਮੈਨੂੰ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੋਂ ਲੈਣ ਆਇਆ। ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਦੋ ਕੁ ਦਿਨ ਤਾਂ ਚਾਈਂ ਚਾਈਂ ਲੰਘ ਗਏ, ਫਿਰ ਘੁਸਰ ਪੁਸਰ ਹੋਣ ਲਗ ਪਈ, ਉਸਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਆਖ ਰਹੀ ਸੀ, ਬੁੜਾ ਹੁਣ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹੂ, ਬੜੇ ਵਲ ਭੇਜ ਦੋ। ਇਸੇ ਖਿਚੋਂ ਤਾਣ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਮੰਜਾ ਪਿੱਛੇ ਗੇਰੇਜ਼ ਵਿੱਚ ਲਾ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਓਪਰਾ ਬੰਦਾ ਹੋਂਵਾ। ਮਹੀਨਾ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਕੇ ਬੜੇ ਕੋਲ ਛੱਡ ਆਏ। ਉਹਨੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਵਿੱਚ ਆਖ ਦਿੱਤਾ, ਬਾਪੂ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
