ਤਕਰੀਬਨ ਸੌ ਕੂ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰੋਂ ਚਲਾ ਕੇ ਲਿਆਂਧੀ ਗੱਡੀ..ਪੀਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਉਹ ਚੀਜ ਕਾਰ ਦੇ ਅਗਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਤੇ ਬਣੇ ਵਾਈਪਰ ਵਿੱਚ ਫਸੀ ਪਈ ਸੀ..!
ਟਿੰਮ ਤੇ ਕੌਫੀ ਲੈਣ ਰੁਕਿਆ ਤਾਂ ਵੇਖਿਆ ਖੱਟੇ ਰੰਗ ਦਾ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜਿਹਾ ਪੱਤਾ ਸੀ..ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਹੜੇ ਰੁੱਖ ਦਾ..ਪਤਝੜ ਵਿੱਚ ਬੁੱਢੇ ਹੋ ਗਏ ਕਰੋੜਾ ਪੱਤਿਆਂ ਵਾਂਙ ਹੀ ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗ ਪਿਆ..!
ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ..ਸੁੱਟਣ ਦਾ ਜੀ ਨਾ ਕਰੇ..ਫੇਰ ਓਥੇ ਹੀ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਗੱਡੀ ਤੋਰ ਲਈ..ਹਵਾ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਬੁੱਲੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕਿਧਰੇ ਗਵਾਚ ਗਿਆ..!
ਖੁਦ ਨੂੰ ਕੋਸਣ ਲੱਗਿਆ..ਮੈਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੀ ਪਹਿਲੋਂ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹਟਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ..!
ਗੁਆਂਢ ਦੇ ਰੰਧਾਵਾ ਸਾਬ ਯਾਦ ਆ ਗਏ..ਨਾਲਦੀ ਮੁੱਕ ਗਈ ਤਾਂ ਪੁੱਤ ਸ਼ਹਿਰ ਲੈ ਆਇਆ..ਅਖ਼ੇ ਕੱਲੇ ਕੁਝ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਦੁਨੀਆ ਕੀ ਆਖੂ..!
ਬੱਧੇ-ਰੁੱਧੇ ਸ਼ਹਿਰ ਆਏ..ਆਖਣ ਲਗੇ ਬਰਖ਼ੁਰਦਾਰ ਉਹ ਕਮਰਾ ਦੇਵੀਂ ਜਿਥੋਂ ਬਾਹਰ ਦਿਸਦਾ ਰਹੇ..!
ਫੇਰ ਬਾਰੀ ਥਾਣੀਂ ਲਾਗੇ ਕਾਲਜ ਦੀ ਗਰਾਉਂਡ ਵੱਲ ਵੇਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ..!
ਬੱਚੇ ਬੁੱਢੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
