ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮੁੱਕੀ, ਮੈਂ ਮੁੱਕ ਗਿਆ…

ਪੋਹ ਦਾ ਮਹੀਨਾ, ਸਿੱਖਰਾਂ ਦੀ ਠੰਡ, ਨਾਜਰ ਲੋਈ ਲਪੇਟੀ ਖੇਤ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰਿਆ ਜਾਵੇ, ਉੱਧਰੋਂ ਨੰਬਰਦਾਰਾਂ ਦੇ ਜੰਟੇ ਨੇ ਆਉਂਦਾ ਵੇਖ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ।
ਬਾਈ ਨਾਜਰਾ..!!
ਕਿੱਧਰ ਨੂੰ ਚੱਲਿਆ ਏ, ਖੇਤ ਵੱਲ?
ਓਹ ਇਹਨੇ ਪਾਲ੍ਹੇ ‘ਚ ਤਾਂ ਟਿੱਕ ਜਿਆ ਕਰ। ਕੋਈ ਨੌਕਰ-ਚਾਕਰ ਰੱਖਲਾ, ਕਿਓ ਮੇਰੀ-ਮੇਰੀ ਕਰਦਾ ਰਹਿਨਾ ਏ। ਕੁੱਝ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ, ਸੱਭ ਇੱਥੇ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਣਾ ਏ। ਕੀ ਕਰੇਂਗਾ ਇਹਨਾਂ ਕੁੱਝ ਜੋੜ ਕੇ? ਅਗਾਂਹ ਔਲਾਦ ਦੇ ਕਮਾਉਣ ਜੋਗਾ ਵੀ ਕੁੱਝ ਛੱਡਦੇ ਜਾਂ ਉਹ ਵੇਹਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਹੀ ਖਾਣਗੇ। ਨਾਜਰ ਅੱਗੋਂ ਘੂਰੀ ਵੱਟ ਕੇ ਲੰਘ ਗਿਆ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਖੇਤ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਖੇਤ ਜਾ ਕੇ ਨਾਜਰ ਨੇ ਖੇਤ-ਬੰਨ੍ਹੇ ਦਾ ਕੰਮ ਨਬੇੜਿਆ ਤੇ ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਨੂੰ ਨਾਜਰ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨਾਜਰ ਨੂੰ ਬੋਲੀ,
“ਵੇ ਗੋਪੀ ਦੇ ਪਾਪਾ, ਗਵਾਂਡੀਆਂ ਦੇ ਪਾਲੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਆ ਗਿਆ, ਆ ਆਪਣੇ ਆਲਾ ਗੋਪੀ ਵੀ ਜਿੱਦ ਫੜੀ ਬੈਠਾ ਆ, ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਂ ਐਤਕੀ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦਾ ਬਲੈਜਰ ਪਾਉਣਾ।” ਉਹਦੇ ਯਾਰ-ਬੇਲੀ ਜੱਗਾ ਤੇ ਸੋਨੂ ਵੀ ਕੋਟ-ਪੈਂਟ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਆ।
ਨਾਜਰ ਚੋੜਾ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲਿਆ, “ਕੋਈ ਗੱਲ੍ਹ ਨਹੀਂ ਧੰਨਕੌਰੇ, ਆਪਾਂ ਗੋਪੀ ਨੂੰ ਲਾਲ ਬਲੈਜਰ ਲੈਦਾਂਗੇ। ਤੂੰ ਦੱਸ ਕੀ ਲੈਣਾ, ਕੋਈ ਗਹਿਣਾ-ਗੱਟਾ ਜਾਂ ਸੂਟ?” ਆਪਾਂ ਕੰਬਾਇਨਾਂ ਵਾਲੇ ਹੁੰਨੇ ਆ, ਓਹ ਮੇਰੀ ਬਰਾਬਰੀ ਕੌਣ ਕਰ ਸਕਦਾ? ਮੇਰੇ ਜਿੰਨੀ ਜਮੀਨ ਤੇ ਖੇਤੀ ਦੇ ਸੰਦ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ‘ਚ ਨਹੀਂ ਹੈਗੇ। ਮੈਂ ਕੱਲੇ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਕੁੱਝ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਰੱਬ ਦਾ ਵੀ ਆਸਰਾ ਨਹੀਂ ਮੰਗਿਆ। ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਕੌਣ ਹੈ? ਜਿਹੜਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਆਪ ਹੱਥੀ ਕਰਦਾ ਹੋਵੇ।

ਇਕ ਦਿਨ ਨਾਜਰ ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸੱਥ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਬੈਂਚ ‘ਤੇ ਬੈਠੇ ਕਿਸੇ ਬਜੁਰਗ ਨੇ ਨਾਜਰ ਨੂੰ ਹਾਕ ਮਾਰੀ, ਓ ਨਾਜਰ ਸਿਆਂ, ਕਿਓ ਮੈਂ ਮੈਂ ਕਰਦਾ ਰਹਿਨਾ ਏ, ਦੋ ਘੜੀ ਸਾਡੇ ਕੋਲ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ