ਉਸ ਦਿਨ ਵੀ ਦੋਹਾਂ ਵਿਚ ਜੰਮ ਕੇ ਲੜਾਈ ਹੋਈ..ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਥੱਲੇ ਮਾਰ ਉਹ ਘਰੋਂ ਨਿੱਕਲ ਮਨ ਵਿਚ ਨਾਲਦੀ ਨੂੰ ਕੋਸਦਾ ਹੋਇਆ ਨੁੱਕਰ ਤੇ ਬਣੇ ਖੋਖੇ ਤੇ ਆਣ ਬੈਠਾ..!
ਚਾਹ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰਦੇ ਹੋਏ ਨੇ ਕੋਲ ਪਿਆ ਅਖਬਾਰ ਚੁੱਕ ਲਿਆ ਤੇ ਫੇਰ ਬਿਨਾ ਕੋਈ ਖਬਰ ਪੜੇ ਪਰਾਂ ਵਗਾਹ ਮਾਰੀ..
“ਏਨੀ ਠੰਡ ਵਿਚ ਬਾਹਰ ਚਾਹ ਪੀ ਰਿਹਾ ਏਂ ਪੁੱਤ”..ਕਿਧਰੋਂ ਅਵਾਜ ਪਈ
ਉਸਨੇ ਧੋਣ ਘੁਮਾਂ ਕੇ ਦੇਖਿਆ..ਪਿਛਲੇ ਬੇਂਚ ਤੇ ਬੈਠੇ ਚਿੱਟੀ ਦਾਹੜੀ ਵਾਲੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਉਸ ਨਾਲ ਮੁਖਾਤਿਬ ਸਨ!
“ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਤੇ ਪੀ ਹੀ ਰਹੇ ਓ..ਇਸ ਵਿਚ ਕਿਹੜੀ ਅਜੀਬ ਗੱਲ ਏ”
“ਜੁਆਨਾਂ ਮੈਂ ਰਿਹਾ ਕੱਲਾ ਕਾਰਾ..ਨਾ ਕੋਈ ਅੱਗੇ ਤੇ ਨਾ ਪਿੱਛੇ..ਪਰ ਤੂੰ ਤੇ ਵਿਆਹਿਆ ਵਰਿਆ ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਲਾ ਲੱਗਦਾ ਏਂ “?
“ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਬਾਬਿਓ..ਘਰਦੀ ਜੀਣ ਨੀ ਦਿੰਦੀ..ਹਰ ਵੇਲੇ ਦਾ ਕਲਾ ਕਲੇਸ਼..ਚੋਵੀ ਘੰਟੇ ਦੀ ਕਿਚ-ਕਿਚ..ਚਾਹ ਬਾਹਰ ਨਾ ਪੀਵਾਂ ਤਾਂ ਹੋਰ ਕੀ ਕਰਾਂ..ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਹੀ ਦੱਸੋ”
ਇਸ ਵਾਰ ਬਜ਼ੁਰਗ ਥੋੜਾ ਸੰਜੀਦਾ ਜਿਹੇ ਹੋ ਗਏ..
ਆਖਣ ਲੱਗੇ “ਜਿਉਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ..ਕਮਲਿਆਂ ਜਿੰਦਗੀ ਹੀ ਨਾਲਦੀ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਏ..ਦੁੱਖ-ਸੁਖ ਵੇਲੇ ਹੋਰ ਕੋਈ ਲਾਗੇ ਨਹੀਓਂ ਲੱਗਦਾ..ਪੂਰੇ ਅੱਠ ਵਰੇ ਹੋ ਗਏ ਨੇ ਗਈ ਨੂੰ..ਜਦੋਂ ਜਿਉਂਦੀ ਸੀ..ਕਦੇ ਕਦਰ ਨੀ ਪਾਈ..ਹੁਣ ਚਲੀ ਗਈ ਏ ਤਾਂ ਕਰਮਾ ਵਾਲੀ ਦਾ ਚੇਤਾ ਈ ਨੀ ਭੁੱਲਦਾ..ਖਾਲੀ ਘਰ ਖਾਣ ਨੂੰ ਦੌੜਦਾ..ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਸਾਕ ਸਬੰਦੀ ਸਭ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਮਸਤ ਨੇ..ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਦੋ ਘੜੀਆਂ ਕੋਲ ਬੈਠ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਟਾਈਮ ਹੈਨੀ..ਆਪਣਾ ਘਰ ਏ..ਪੈਸੇ ਧੇਲੇ ਦੀ ਕੋਈ ਕਮੀਂ ਨਹੀਂ..ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਸਾਰੀ ਦਿਹਾੜੀ ਕਦੀ ਮਨ ਟਿਕਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ..ਅਸਲ ਵਿਚ ਉਸਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਇਹ ਇਹਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕੇ ਧੜਕਣ ਸੀ ਉਹ ਮੇਰੀ ਵੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਰੈਣ ਬਸੇਰੇ ਦੀ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
