ਬੀਬੀ ਉਦਮਾਂ ਦੀ ਦੇਵੀ ਸੀ। ਅੰਮਿ੍ਤ ਵੇਲੇ ਕੇਸੀਂ ਅਸ਼ਨਾਨ ਕਰ ਉਸ ਆਪ ਵੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਨੁਹਾ-ਧੁਵਾ ਨਵੇਂ ਕਪੜੇ ਪਾ ਦਿੱਤੇ ।
ਉਸ ਇਕ ਝੋਲੇ ਵਿੱਚ ਥੋਮ ਦੇ ਕੁੱਝ ਮੁੱਠੇ , ਅਲਸੀ ਤੇ ਸੱਕਰ ਪਾ ਤਣੀਆਂ ਨੂੰ ਗੰਢ ਮਾਰ ਲਈ। ਦੂਸਰੇ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਕਪੜੇ ਤੇ ਕੇਸਮੇੰਟ ਦੀ ਇਕ ਕੋਰੀ ਚਾਦਰ ਰੱਖੀ ਤੇ ਛੋਹਲੇ ਪੈਰੀਂ ਤੁਰਦਿਆਂ ਨਾਨਕਿਆਂ ਵਾਲੀ ਬੱਸ ਤੇ ਆਣ ਚੜ੍ਹੀ ।
ਕੰਲੀਡਰ ਦੀ ਵਜਾਈ ਸੀਟੀ ਨਾਲ ਬੱਸ ਨੇ ਤੇ ਦੌੜਨਾ ਹੀ ਸੀ…ਪਰ ” ਇਹ ਕੀ ?” ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਥਾਂਣੀ ਬਾਹਰ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਕਾਇਨਾਤ ਦੌੜ ਉੱਠੀ। ਜਿਵੇਂ ਕਲੀੰਡਰ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਭੱਜਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ। ਰੁੱਖ , ਟਾਂਗੇ ,ਪਸ਼ੂ ਅਤੇ ਖੇਤ ਸਭ ਭੱਜੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਬਚਪਨ ਬੜਾ ਨਿਆਰਾ ਹੁੰਦਾ । ਉਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਅਧੂਰਾ ਗਿਆਨ ਵੀ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਬੰਨ ਮਨਪ੍ਰਚਾਵਾ ਕਰ ਦੇੰਦਾ।
ਗਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਾਨਕੇ ਜਾਣਾ ਹੋਵੇ । ਭਲਾ ਕਿਨੂੰ ਚਾਅ ਨਹੀਂ ਚੜ੍ਹਨਗੇ !! ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਵੀ ਇਹ ਚਾਅ ਸਾਂਭਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਾਂਭੇ ਜਾ ਰਿਹੇ। ਚਿਰਾਂ ਬਾਅਦ ਬੱਸ ਦਾ ਮਿਲਿਆ ਝੂਟਾ ਮੇਰੀਆਂ ਵੱਖੀਆਂ ਥਾਣੀ ਹਾਸਾ ਕੱਢੀ ਜਾਂਦਾ । ਮੇਰੀ ਇਸ ਅਜੀਬ ਹਰਕਤ ਨੂੰ ਵੇਖ .. ਬੀਬੀ ਨੇ ਪਟੋਕੀ ਮਾਰ ਵਰਜਦਿਆਂ ਕਿਹਾ , ” ਛੂਦੇਣ ਤਾਂ ਨਹੀ ਹੋ ਗਈ , ਤੈਨੂੰ ਅਲੋਕਾਰ ਮਜ਼ਾ ਆਉੰਦਾ , ਹਿੱਚ-ਹਿੱਚ ਕਰੀ ਜਾਂਨ਼ੀ ਏੰ।” ਪਰ ਕੁਦਰਤੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਪਰਵਾਹ ਨੂੰ ਕੌਣ ਰੋਕ ਸਕਿਆ । ਬੀਬੀ ਦੀਆਂ ਝਿੱੜਕਾਂ ਵੀ ਸੁਣੀਆਂ ਤੇ ਪਟੋਕੀਆਂ ਵੀ ਖਾਧੀਆਂ ਪਰ ਮੇੇਰਾ ਹਾਸਾ ਨਾ ਰੁਕਿਆ। ਅੱਜ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਹੂਲਤਾਂ ਵਾਲੇ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਸਫਰ …. ਉਸ ਬੱਸ ਦੀ ਕੀਤੀ ਸਵਾਰੀ ਦੇ ਨੇੜੇ -ਤੇੜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਫ਼ੱੜਕਦਾ।
ਬੱਸੋਂ ਉਤਰੀਆਂ ਤਾਂ ਨਾਨਕੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਭਾਵੇਂ ਹਾਲੇ ਟਾਂਗਾ ਸਵਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਊਣਾ ਸੀ ਪਰ ਭਾਈ ਨੇ ਘੋੜੀ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿੰਦਿਆਂ, ” ਚਲ ਬਿੱਲੋ ਕਰਮਾਂ ਵਾਲੀਏ” ਟਾਂਗਾ ਤੋਰ ਲਿਆ। ਸੜਕ ਤੇ ਸਪਾਟ ਦੌੜਦੀ ਬਿੱਲੋ ਦੇ ਪੌੜਾਂ ਦੀ ਟੱਪਕ ਤੇ ਭਾਈ ਦੇ ਬਾਰਬਾਰ ਟਾਂਗੇ ਦੇ ਪਹੀਏ ਉਤੇ ਛਾਂਟੇ ਦੀ ਰਗੜ ਅਨੋਖਾ ਸੰਗੀਤ ਛੇੜ ਫਿਜ਼ਾ ਨੂੰ ਮਨਮੋਹਕ ਬਣਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਅੱਧੀ ਕੁ ਵਾਟ ਮੁੱਕੀ ਹੋਊ ਕਿ ਭਾਈ ਨੇ ਸੜਕ ਕਿਨਾਰੇ ਸੰਘਣੇ ਬੋਹੜ ਦੀ ਛਾਂਵੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
