ਨਿੱਕੀਏ !! ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਣ ਆਉੰਦੀ ਏ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਪੀੰਘ ਪਾਉਣ ਦਾ ਚਾਅ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ । ਤੇਰੇ ਬਹਾਨੇ ਅਸੀਂ ਵੀ ਸਾਰਾ ਟੱਬਰ ਹੂਟੇ ਲੈ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ।” ਮਾਮੇ ਨੇ ਸਿਰ ਪਲੋਸਦਿਆਂ ਪੀੰਘ ਦੀ ਯਾਦ ਤਾਜਾ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੇਰੇ ਚਾਵਾਂ ਦੀ ਲਿਸਟ ਵਿੱਚ ਸੀ।
ਸਾਰੇ ਭੈਣ -ਭਰਾਵਾਂ ਤੋਂ ਨਿੱਕੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਤੇ ਨਾਨਕੇ ਮੈਨੂੰ ਨਿੱਕੀ ਕਹਿ ਕੇ ਸੱਦਦੇ ਤਾਂ ਸੱਚੀ !! ਮੈਂ ਫੁੱਲੀ ਨਾ ਸਮਾਉੰਦੀ।
ਨਿੱਕੀ ਹੋਣ ਦਾ ਇਕੋ ਵਿਗੋਚਾ ਰਹਿੰਦਾ , ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ
ਲੱਥੇ ਕਪੜੇ ਬੀਬੀ ਮੈਨੂੰ ਪਵਾ ਦੇੰਦੀ । ਮੈਂ ਨਾ-ਨੁੱਕਰ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਅਗੋੰ ਕਹਿੰਦੀ , ” ਵੱਡੇ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ ਉਤਾਰੇ ਕਪੜੇ ਪਾਉਣ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਵੱਧਦਾ ।” ਕੀ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਪਿਆਰ ਵੱਧਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ? ਜਾਂ ਬੀਬੀ ਮੈਨੂੰ ਨਿਆਣੀ ਸਮਝ ਛੱਲ ਜਾਂਦੀ । ਇਹ ਤਾਂ ਬੀਬੀ ਜਾਣਦੀ ਹੋਊ । ਪਰ ਇਕ ਗੱਲ ਪੱਕੀ ਹੈ , ਨਿੱਕੇ ਜਾਂ ਨੀਵੇਂ ਰਹਿਕੇ ਜਿਉਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਝੋਲੀਆਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਿਆਰ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ , ਉਹ ਅਲੋਚਨਾ ਤੇ ਈਰਖਾ ਤੋਂ ਵੀ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਬਚੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ।
ਮਾਮੇ ਸੂਤੜੀ ਦਾ ਰੱਸਾ ਕੋਠੜੀ ਚੋਂ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਲਗੀ ਨਿੰਮ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਪੀੰਘ ਪਾ ਦਿੱਤੀ। ਪੀੰਘ ਪੈੰਦੀ...
ਵੇਖ ਸਾਰੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੇ ਦਿਲ ‘ਚ’ ਲੱਡੂ ਫੁੱਟ ਰਹੇ ਸਨ। ਮਾਮੇ ਇਹ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਕੱਛਾਂ ਤੋਂ ਚੁੱਕ ਪੀੰਘ ਵਾਲੀ ਰੱਖੀ ਫੱਟੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ, “ਪਹਿਲਾ ਹੂਟਾ ਨਿੱਕੀ ਲਊ।” ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪੀੰਘ ਝੂਟਦਿਆਂ ਵੇਖਦੀ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮਾਮੇ ਦੇ ਉਹ ਮਾਨਮੱਤੇ ਬੋਲ “ਪਹਿਲਾ ਹੂਟਾ ਨਿੱਕੀ ਲਊ ” ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਸ਼ਰੀ ਖੋਲ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਨਿਹਾਲ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਸੱਚ ਜਾਣਿਓ !! ਨਾਨਕਿਆਂ ਵਿਹੜੇ ਨਿੰਮ ਉੱਤੇ ਪਾਈ ਪੀੰਘ ਤੇ ਲਏ ਝੂਟੇ , ਬਹਿਸ਼ਤਾਂ ਦੇ ਝੂਟੇ ਸਨ। ਯਾ -ਰੱਬ ਉਹ ਸਮੇ ਫੇਰ ਮੁੜ ਆਉਣ !!
ਮੈਂ ਤੇ ਮਾਮੇ ਦੀ ਧੀ+ਭੈਣ ਇੱਕਠੀਆਂ ਪੀੰਘ ਝੂਟ ਰਹੀਆਂ ਸਾਂ ਕਿ ਮਾਮੀ ਛਿੰਨਾਂ_ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ ਲੁੱਸ-ਲੁੱਸ ਕਰਦੀਆਂ ਸੇਵੀਆਂ ਬਣਾ ਕੇ ਹਾਜਰ ਹੋ ਗਈ। ਥਾਲ ਵਿੱਚ ਰੱਖੇ ਕੌਲੇ ਸੇਵੀਆਂ ਨਾਲ ਨੱਕੋ-ਨੱਕ ਡੱਕੇ ਪਏ ਸਨ। ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਵੱਟੀਆਂ ਤੇ ਦੇਸੀ ਘਿਓ ਵਿੱਚ ਭੁੰਨੀਆਂ ਸੇਵੀਆਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਸਾਰੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਲਿਪਟਾਂ ਛੱਡ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੁੱਚਿਆਰੀ ਤੇ ਸੁਚੱਜੀ ਮਾਮੀ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਬਣੀਆਂ ਸੇਵੀਆਂ ਦਾ ਜਾਇਕਾ ਅੱਜ ਤੱਕ ਪੰਜਤਾਰਾ ਹੋਟਲਾਂ ਚੋਂ ਕਦੀ ਨਸੀਬ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ( ਚਲਦਾ )
