ਪਿਉ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਾਂ ਮੇਰਾ ਹੋਰ ਵੀ ਫ਼ਿਕਰ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ । ਕੁਵੇਲਾ ਹੋਣਾ ਤਾਂ ਬੂਹੇ ‘ਚ ਖੜ੍ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ । ਐਨਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੀ ਕਿ ਪੰਜ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਚ ਬੂਹੇ ਤੇ ਮਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਛਪ ਗਏ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਦੂਰੋਂ ਸਕੂਟਰ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣਦੀ ਤਾਂ ਮਾਂ ਸਕੂਨ ਦਾ ਸਾਹ ਲੈਂਦੀ ਤੇ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਚੋ ਰਸੋਈ ‘ਚ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ । ਬਿਨਾਂ ਮੰਗੇ ਪਾਣੀ ਲੈ ਆਉਂਦੀ ।ਕਦੇ ਸ਼ਿਕਵਾ ਨਾ ਕਰਦੀ ਕਿ ਲੇਟ ਕਾਹਤੋਂ ਹੋਇਆ ਭਾਵੇਂ ਬੂਹੇ ਖੜ੍ਹ ਉਹਨੂੰ ਘੰਟਾ ਉਡੀਕਣਾ ਪੈਂਦਾ । ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਬਲਾਉਂਦਾ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਤੋਂ । ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਦੇ ਨਾ ਕਰਦੇ । ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਬਿਜ਼ੀ ਹੀ ਐਨਾ ਸੀ … ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਭਾਲ , ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਦੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ।
ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਮਾਂ ਦੀ ਉਹ ਉਡੀਕ ਜਾਰੀ ਰਹੀ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੌਰਾ ਪਿਆ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ‘ਚ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ ।ਮਾਂ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਘਰਦਾ ਉਹ ਲੱਕੜ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਮੈਨੂੰ ਆਵਦਾ ਲੱਗਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਬੂਹੇ ਤੇ ਬਣੇ ਮਾਂ ਦੇ ਉਸ ਨਿਸ਼ਾਨਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾ ਕੇ ਲੰਘਦਾ । ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਮਾਂ ਦਾ ਹੱਥ ਛੂਹ ਲਿਆ ਏ । ਕਦੇ ਕਦੇ ਦਿਲ ਚ ਹੌਲ ਪੈਂਦਾ ਤਾਂ ਬੂਹੇ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਰੋ ਲੈਂਦਾ । ਮੇਰਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਾਂ ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ।
ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਧਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਭੂਆ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਘਰ ਨੂੰ ਰੰਗ ਰੋਗਨ ਕਰਾ ਲਾ , ਘਰਦਾ ਮੂੰਹ ਮੱਥਾ ਬਣਜੂ … ਮੂਵੀ ‘ਚ ਆਊਗਾ । ਮੇਰਾ ਰੰਗ ਕਰਵਾਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਇਰਾਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਭੂਆ ਦੇ ਕਹੇ ਬੋਲਾਂ ਦਾ ਮਾਣ ਰੱਖ ਰੰਗ ਕਰਵਾ ਲਿਆ । ਘਰ ਦੇ ਉਸ ਵੱਡੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
