ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਹੋਰ ਹੀ ਸਨ ਜਦੋਂ ਬੂਹਿਆਂ ਤੇ ਜਿੰਦਰੇ ਨਹੀਂ ਇਤਬਾਰ ਅਤੇ ਭਰੋਸਾ ਟੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ..
ਬਾਰੀਆਂ ਦੇ ਪਰਦੇ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਅੱਧੇ ਖੁੱਲੇ ਰੱਖੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਤਾਂ ਕੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਨਿੱਘ ਅੰਦਰ ਆ ਸਕੇ..
ਅਕਸਰ ਹੀ ਗਵਾਂਢੀਆਂ ਦੇ ਅੱਧੇ ਭਾਂਡੇ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਤੇ ਸਾਡੇ ਅੱਧੇ ਓਹਨਾ ਵੱਲ ਹੁੰਦੇ ਸਨ..ਤਾਂ ਵੀ ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਸੱਲੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕੇ ਭਾਂਡਾ ਗਵਾਚੇਗਾ ਨਹੀਂ..!

ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਵਾਕਿਆਂ ਹੀ ਹੋਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਜਦੋ ਪਿੰਡ ਦੀ ਇੱਕ ਧੀ ਪੇਕੇ ਆਇਆ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਉਚੇਚਾ ਪਿਆਰ ਦੇਣ ਆਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ..ਪਿੰਡ ਦਾ ਹਰ ਘਰ ਉਸਦਾ ਪੇਕਾ ਘਰ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ..!

ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਛਾਂ ਹੇਠ ਕਣਕ ਛੱਟਦੀਆਂ ਅਤੇ ਸੇਵੀਆਂ ਵੱਟਦੀਆਂ ਬੀਬੀਆਂ ਦੇ ਹਾਸੇ ਅੱਜ ਕੱਲ ਦੀਆਂ ਕਿੱਟੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੇ ਤੰਬੋਲਿਆ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਮਨਮੋਹਕ ਹੋਇਆ ਕਰਦੇ..!

ਵਿਆਹਾਂ ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਮੌਕੇ ਹੋਟਲ ਨਹੀਂ ਸਨ ਹੋਇਆ ਕਰਦੇ ਸਗੋਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹਰੇਕ ਘਰ ਦੀ ਸਬਾਤ ਅਤੇ ਡਿਓਢੀ ਵਿਚ ਹੋਟਲ ਦੀ ਲੋਬੀ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਰੌਣਕ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ..!

ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਹੋਰ ਸਨ ਜਦੋਂ ਇਹ ਦੱਸਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੀ ਕਿਸਦੇ ਕੋਠੇ ਤੇ ਕਿਸਦੀਆਂ ਸੇਵੀਆਂ ਅਤੇ ਆਲੂਆਂ ਦੇ ਚਿਪਸ ਸੁੱਕਣੇ ਪਾਏ ਨੇ..!

ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਹੋਰ ਸਨ ਜਦੋਂ ਰਵਾਂ ਰਵੀਂ ਤੁਰੇ ਆਉਂਦੇ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਦੀ ਖਬਰ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਚੜੇ ਜਾਂਦੇ ਰਾਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਘਰੇ ਪਹੁੰਚ ਦਿਆ ਕਰਦੇ ਕੇ ਤਿਆਰੀਆਂ ਖਿੱਚ ਲਵੋ ਤੁਹਾਡੀ ਪ੍ਰਹੁਣਚਾਰੀ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੀ ਏ..ਤੇ ਬੇਪਛਾਣ ਪ੍ਰਾਹੁਣਚਾਰੀ ਦੀ ਕਸ਼ਿਸ਼ ਅਕਸਰ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਗੀਤਾਂ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿਆ ਕਰਦੀ ਕੇ “ਨੀ ਉੱਠ ਵੇਖ ਨਣਾਨੇ ਕੌਣ ਪ੍ਰਾਹੁਣਾ ਆਇਆ” ਅਤੇ “ਲੌਢੇ ਵੇਲੇ ਮਾਹੀਏ ਆਉਣਾ ਮੰਨ ਪਕਾਵਾਂ ਕਣਕ ਦਾ..ਅੰਦਰ ਜਾਵਾਂ ਬਾਹਰ ਜਾਵਾਂ ਲਾਲ ਚੂੜਾ ਛਣਕਦਾ”

ਬਿਨਾ ਦੱਸਿਆ ਆਏ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਦਾ ਚਾਅ ਕਿਸੇ ਦੀਵਾਲੀ ਦੁਸਹਿਰੇ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ..
ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਹੋਰ ਹੀ ਸਨ ਜਦੋਂ ਘਰੇ ਬਾਹਰ ਲੱਗਿਆ ਲੈਟਰ ਬਾਕਸ ਬਿਨਾ ਨਾਗਾ ਫਰੋਲਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਚੜੇ ਆਉਂਦੇ ਡਾਕੀਏ ਦੇ ਘੰਟੀ ਨਾਲ ਨਵੀਂ ਵਿਆਹੀ ਫੌਜੀ ਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਲਾਲ ਸੁਰਖ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਲੂ ਕੰਢੇ ਖੜੇ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸਨ..!

ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਹੋਰ ਹੀ ਸਨ ਜਦੋਂ ਸਿਰ ਤੇ ਮਹਾਰਾਜ ਦੀ ਬੀੜ ਚੁੱਕੀ ਚਿੱਟੀ ਦਾਹੜੀ ਵਾਲੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਜਿਹੜਾ ਜਿਥੇ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਥੱਲੇ ਘੱਟੇ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਬਗੈਰ ਨਤਮਸਤਕ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ..

ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਹੋਰ ਹੀ ਸਨ ਜਦੋਂ ਭੂਆ ਮਾਸੀਆਂ ਮਾਮੇ ਘਰੋਂ ਤੁਰਨ ਲੱਗਿਆਂ ਬੰਦ ਮੁੱਠੀ ਵਿਚ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਨੋਟਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਕਿੰਨੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਮੌਜ ਮਸਤੀ ਅਤੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸਨ..!

ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਹੋਰ ਸਨ ਜਦੋਂ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਨੂੰ ਤੋਰਨ ਬਹਾਨੇ ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਘਰੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੜੀਦਾ ਤਾਂ ਕੇ ਕੋਈ ਵੱਡਾ ਪਿਆਰ ਵਾਲੇ ਮਿਲੇ ਪੈਸੇ ਹੀ ਨਾ ਮੰਗ ਲਵੇ..!

ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਹੋਰ ਸਨ ਜਦੋਂ ਸ਼ਿਮਲੇ ਡਲਹੌਜੀ ਜਾਣ ਨਾਲੋਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿਚ ਨਾਨਕੇ ਅਤੇ ਮਾਸੀ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਜੂਹਾਂ ਦਾ ਲੁਤਫ਼ ਕਿਤੇ ਜਿਆਦਾ ਆਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ..!

ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਹੋਰ ਸਨ ਜਦੋਂ ਪਹਿਲੀਆਂ ਪੰਜ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿਚ ਸਕੂਲ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਮੁੱਕ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ..ਤੇ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੇਹਲੇ ਹੋ ਗਏ ਸਹਿਪਾਠੀ ਨਾਲ ਈਰਖਾ ਜਿਹੀ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ..!

ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਹੋਰ ਸਨ ਜਦੋਂ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਨਾਲਦੇ ਦੀ ਰੋਟੀ ਵਾਲਾ ਚੰਗੇਰ ਅਤੇ ਡੋਲੂ ਵਾਲੀ ਲੱਸੀ ਲੈ ਕੇ ਤੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਨੂੰ ਅੱਜ ਕੱਲ ਦੀ ਕੈਫੇ ਵਾਲੀ ਮਿਲਣੀ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਚਾਅ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ..!

ਉਹ ਜਮਾਨੇ ਹੋਰ ਸਨ ਜਦੋਂ ਮਾਪੇ ਸਕੂਲ ਜਾ ਕੇ ਮਾਸਟਰਾਂ ਨੂੰ ਖੁਦ ਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ “ਜਿੰਨੀ ਜੁੱਤੀ ਫੇਰ ਸਕਦੇ ਓ ਫੇਰੋ”..ਕਿਓੰਕੇ ਓਹਨਾ ਜ਼ਮਾਨਿਆਂ ਵਿਚ ਰੰਬਾ ਤੇ ਔਲਾਦ ਜਿੰਨੀ ਵੱਧ ਚੰਡੀ ਜਾਵੇ ਓਨੀ ਹੀ ਵਧੀਆ ਮੰਨੀ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ