(ਇਹ ਚੇਤਨ ਭਗਤ ਦੇ ਨਾਵਲ ” ਵਨ ਇੰਡਿਅਨ ਗਰਲ” ਦੇ ਇੱਕ ਰੁਮਾਂਟਿਕ ਸੀਨ ਦਾ ਅੱਖੀਂ ਡਿੱਠਾ ਅਨੁਵਾਦ ਹੈ .)
ਵਨੀਤ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਰੁਚੀ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ। ਰੁਚੀ ਨੂੰ ਬੁੱਲ੍ਹ ਦੀ ਛੋਹ ਗਿੱਟਿਆ ਤੇ ਛੋਹ ਰਹੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਗਰਮ ਤੇ ਨਰਮ ਜਿਹੇ ਪਾਣੀ ਵਰਗੀ ਜਾਪੀ।
ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਅਧਮਨੇ ਜਿਹੇ ਵਨੀਤ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹੋਏ ਅਚਾਨਕ ਰੁਕ ਗਏ ਕਿਉਂਕਿ ਚੁੰਮਣ ਬਹੁਤ ਜਬਰਦਸਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਤੇ ਪੂਰਾ ਡੂੰਘਾਈ ਤੱਕ ਰੁਚੀ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਦਰਜਨਾਂ ਵਾਰੀ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਪਾਣੀ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤਲੇ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਵਨੀਤ ਗੁਪਤਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਚੁੱਕੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਨੇੜੇ ਆ ਗਿਆ। ਰੁਚੀ ਨੇ ਸੈਂਕੜੇ ਵਾਰ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਵੇਖਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਚੁੰਮਣ ਦਾ ਕਦੇ ਖਿਆਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇੰ ਇਹ ਆਈਲੈਂਡ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਬਣਿਆ ਸੀ। ਸਿਰਫ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਸ ਖਾਸ ਚੁੰਮਣ ਲਈ। ਪਾਣੀ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਲਹਿਰ ਆਈ ਜਿਸਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਲੱਕ ਤੱਕ ਪੂਰਾ ਹੀ ਭਿਉਂ ਦਿੱਤਾ। ਵਨੀਤ ਨੇ ਚੁੰਮਣ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਜਿਸਦਾ ਜੋਸ਼ ਹਰ ਲੰਘਦੇ ਸਕਿੰਟ ਨਾਲ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਵਨੀਤ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਫਿਸਲਣ ਲੱਗਿਆਂ, ਰੁਚੀ ਦਾ ਰੋਮ ਰੋਮ ਭੜਕ ਉੱਠਿਆ। ਕਾਸ਼ ਉਹ ਇਵੇਂ ਹੀ ਚੁੰਮ ਸਕੇ…. ਉਹ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ।
ਵਨੀਤ ਦਾ ਦੂਸਰਾ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਪੱਟਾਂ ਤੱਕ ਖਿਸਕ ਗਿਆ। ਰੁਚੀ ਦਾ ਦਿਲ ਜੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕਣ ਲੱਗਾ।
ਕ਼ੀ ਉਸਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ? ਉਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ । ਰੁਚੀ ਨੇ ਵਨੀਤ ਦੇ ਗੁੱਟ ਨੂੰ ਪਕੜ ਲਿਆ ਪਰ ਰੋਕਿਆ ਨਾ। ਪਾਣੀ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਤੇਜ਼ ਲਹਿਰ ਆਈ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਗਿੱਲਾ ਕਰ ਗਈ। ਵਨੀਤ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਰੁਚੀ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਨੂੰ ਟਟੋਲਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਰੁਚੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਸੱਚੀ ਇਹ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ ? ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਇੱਕ ਸਿਸਕਾਰੀ ਨਿੱਕਲੀ । ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਵਕਤ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸੋਚ ਦੀ ਕੋਈ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਵਨੀਤ ਦੀ ਧਾਰੀਦਾਰ ਟੀਸ਼ਰਟ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਕਿ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਗੜੁੱਚ ਸੀ। . ਉਹਨੇ ਉਹਦੀ ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਕਾਰਲੀ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਸਖਤ ਹੋਏ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਗੋਲਾਈ ਬਣਾ ਕੇ ਰਗੜਿਆ। ਵਨੀਤ ਨੇ ਉਤੇਜਿਤ ਹੋਕੇ ਉਹਦੇ ਹੇਠਲੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ।
ਦੋਂਵੇਂ ਬੈਠ ਗਏ, ਵਨੀਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸ਼ਰਟ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਰੁਚੀ ਦੀ ਡਰੈੱਸ ਨੂੰ ਵੀ ਅਲੱਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਦੋਂਵੇਂ ਦੁਬਾਰਾ ਠੰਡੀ ਰੇਤ ਉੱਪਰ ਲੇਟ ਗਏ। ਵਨੀਤ ਨੇ ਉਸਦੀ ਧੁੰਨੀ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ। ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾ ਕੇ। ਰੁਚੀ ਦੇ ਗੋਡੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਉੱਠ ਗਏ।ਉਹਨੇ ਵਨੀਤ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ । ਤੇ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਚਾਰਿਆ। ਪਰ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ। ਉਹਦਾ ਮੂੰਹ ਤੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਲਗਾਤਾਰ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਕੁਝ ਲੱਭਦੇ ਰਹੇ। ਉਹਨੇ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਪਿੱਠ ਤੇ ਬੰਨ੍ਹੀ ਆਖਿਰੀ ਡੋਰੀ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਤੇ ਇੱਕ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਗੰਢ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਉਸਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਨੇ ਸਹਿਲਾਇਆ।ਵਨੀਤ ਨੇ ਪੂਰਾ ਸਮਾਂ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਕਿ ਆਈਲੈਂਡ ਦੀ ਤੋਰ ਨਾਲ ਸਭ ਕੁਝ ਤੁਰਨ ਲੱਗਾ।ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਉਹ ਚੰਨ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਜਿੰਨਾ ਕੁ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਹਦੇ ਉਭਰੇ ਹੋਏ ਸੀਨੇ ਤੇ ਦੋ ਚੋਟੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਸਖ਼ਤੀ ਤੇ ਜੋਸ਼ ਚ ਕੰਬ ਰਹੇ ਬੰਟਿਆਂ ਦੀ ਗੋਲਾਈ ਜਿਹੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਮਸਲਿਆ। ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਛੂਹਣ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
