ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ‘ਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੋਸਤੀ ਦੀ ਧੱਕ ਸੀ , ਲੋਕ ਸਹੁੰਆਂ ਖਾਂਦੇ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੁਲਾਹਜ਼ੇਦਾਰੀ ਦੀਆਂ। ‘ਦੇਵ ਤੇ ਕਰਨੈਲ ਦਸਵੀਂ ਕਰਕੇ ਧਨੌਲੇ ਵੱਡੇ ਸਕੂਲ ‘ਚ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋ ਗਏ ਸੀ । ਉੱਥੇ ਵੀ ਤੱਤੀਆਂ ਠੰਡੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ‘ਕੱਠੀਆਂ ਝੱਲੀਆਂ ਸੀ । ਕਰਨੈਲ ਪਿਉ ਤੋਂ ਆਹਰਾ ਸੀ , ਛੋਟਾ ਜਾ ਸੀ ਜਦ ਸਾਰੀ ਵਾਗਡੋਰ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹਾ ਪਰਲੋਕ ਸਧਾਰ ਗਿਆ ਸੀ । ਮਾਂ ਨੇ ਤੰਗੀਆਂ ਤੁਰਸ਼ੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘ ਕਰਨੈਲ ਨੂੰ ਪਾਲਿਆ , ਉਹਦੇ ਭਾਗ ਕਿ ਉਹ ਸਾਊ ਨਿਕਲਿਆ ਸੀ । ਸਾਰੀ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਛੇਤੀ ਹੀ ਆਪ ਸਾਂਭ ਨਾਲ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵੀ ਕਰਦਾ । ਦੇਵ ਤਕੜੇ ਜਿਂਮੀਦਾਰ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸੀ , ਸੌਲਾਂ ਕਿੱਲੇ ਵਾਹਨ ਸੀ ਤੇ ਨਹਿਰ ਦਾ ਪਾਣੀ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ; ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ‘ਚ ਜਦ ਟਰੈਕਟਰ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਚੱਲੇ ਸੀ ਪਿੰਡ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਘਰ ਸੀ ਜੋ ਟਰੈਕਟਰ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਕਈ ਦਿਨ ਬਸ ਦੇਖਣ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ ਕਿਇਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਛੈਅ ਆ ਜੋ ਬਿਨਾਂ ਬਲਦਾਂ ਦੇ ਹਲ ਮਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਪੈਲੀ ‘ਚ।
ਦੇਵ ਪੜ੍ਹਾਈ ‘ਚ ਇੰਨਾ ਤੇਜ਼ ਨੀ ਸੀ , ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਕਰਨੈਲ ਸੀਗਾ ; ਦੇਵ ਦੇ ਪਿਉ ਨੂੰ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਤੇਰ੍ਹਵੀਂ ਕੱਢ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਲਿਹਾਜ਼ੀ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰ ਕਿਸੇ ਮਹਿਕਮੇ ‘ਚ ਬਾਉ ਹੀ ਲਵਾ ਲਵਾਂਗੇ । ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਕਰਨੈਲ ਨਾਲੋਂ ਫਿਰਨੋ ਵਰਜ਼ਦਾ ਨੀ ਸੀ , ਸਗੋਂ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਆਵਦੇ ਪੁੱਤਾਂ ਵਰਗਾ ਹੀ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਭਾਂਵੇ ਉਹਨੂੰ ਗਰਜ਼ ਸੀ ਕਿ ਇਹਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਹੀ ਇਹ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕਰ ਜਾਵੇ , ਫੇਰ ਵੀ ਉਹਨੇ ਕਦੇ ਕਰਨੈਲ ਨੂੰ ਓਪਰੀ ਅੱਖ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ ।
ਕਰਨੈਲ ਤੇ ਦੇਵ ਰਾਤ ਨੂੰ ਬੈਠਕ ‘ਚ ਬੈਠ ਦੁੱਧ ਪੱਤੀ ਪੀਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ , ਯੱਕੜ ਮਾਰਦੇ ਤੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਰਹਿੰਦੇ । ਪੇਪਰਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਸੀ , ਕਰਨੈਲ ਦੀ ਭੂਆ ਦੀ ਕੁੜੀ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ , ਹੁਣੇ ਹੀ ਦਸਵੀਂ ਦੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਦਿੱਤੇ ਸਨ । ਕੁੜੀ ਦੀ ਉਮਰ ਭਾਂਵੇ ਸੋਲ੍ਹਾਂ ਕੁ ਸਾਲ ਸੀ ਪਰ ਉਹਦੇ ਹੁਸਨ ਦੀ ਕਢਾਈ ਰੱਬ ਨੇ ਆਪ ਕੀਤੀ ਸੀ , ਤੇ ਜੁੱਸੇ ਤੋਂ ਵੀ ਰਕਾਨ ਲੱਗਦੀ ਸੀ । ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਇੱਦੋਂ ਗਾਂਹ ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ ਹੀ ਪੜ੍ਹਾਉੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਵੇਲਿਆਂ ‘ਚ ਸੋ ਪਾਸ ਹੁੰਦੀ ਭਾਵੇਂ ਫੇਲ ਉਹਦੇ ਵਿਆਹ ਆਲਾ ਤੰਦ ਛੇੜ ਹੀ ਲੈਣਾ ਸੀ ਘਰਦਿਆਂ ਕਰਨੈਲ ਦੀ ਭੂਆ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਹੋਣਾਂ ਚਲੋ ਨਾਲੇ ਮਾਮੀ ਨੂੰ ਮਿਲ ਆਵੇਗੀ ਨਾਲ ਚਾਰ ਦਿਨ ਕੰਮ ‘ਚ ਹੱਥ ਵਟਾ ਆਉ ਤਾਂ ਕੋਈ ਚੱਜ ਆਚਾਰ ਹੀ ਸਿੱਖ ਕੇ ਆਏਗੀ ।
“ਕਰਨੈਲ ਘਰੇ ਈ ਆ ਚਾਚੀ?” ਦੇਵ ਬਾਰ ਕੋਲ ਲੱਗੇ ਨਲਕੇ ਕੋਲ ਕੱਪੜੇ ਧੋਂਦੀ ਕਰਨੈਲ ਦੀ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ । “ਹਾਂ ਭਾਈ ਗਾਂਹ ਸਵਾਤ ‘ਚ ਬੈਠਾ ਹੁਣੇ ਆਇਆ ਸੀ ਖੇਤੋਂ ਗੇੜਾ ਮਾਰ ਕੇ ।”
ਤੇਜੋ ਇੰਨਾਂ ਆਖ , ਰੁਪਿੰਦਰ ਨੂੰ ਚਾਹ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਕਹਿ ਕੇ ਫੇਰ ਲੀੜਿਆਂ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਆ।
ਦੇਵ ਦੇ ਅੰਦਰ ਰੁਪਿੰਦਰ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੋਈ ਤਰਥੱਲੀ ਜਿਹੀ ਮੱਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ , ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਸੀ ਪਰ ਉਦੋਂ ਉਹਨੇ ਇਨਾ ਰੂਪ ਨੀ ਸੀ ਨਿਖ਼ਾਰਿਆ । ਦੇਵ ਦੇ ਪੈਰ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਨੇ , ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਲਿਹਾਜ਼ ਦੀ ਸ਼ਰਮ ਮਾਰਾ ਨੀਵੀਂ ਪਾਕੇ ਅੰਦਰ ਕਰਨੈਲ ਕੋਲ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਇੱਧਰ ਉੱਧਰ ਦੀਆਂ ਮਾਰਦੇ ਦੀ ਅੱਜ ਦੇਵ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੁਤਲਾ ਰਹੀ ਸੀ , ਕਰਨੈਲ ਨੇ ਖਾਸਾ ਧਿਆਨ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ‘ਚ ਮਗਨ ਰਿਹਾ ।
ਇੰਨੇਂ ਨੂੰ ਰੁਪਿੰਦਰ ਅੰਦਰ ਚਾਹ ਲੈਕੇ ਆਉੰਦੀ ਹੈ , “ਵੀਰੇ ਚਾਹ ਲੈ ਲਉ “
ਦੇਵ ਤ੍ਰਭਕ ਪੈਂਦਾ ਹੈ , ਜਿਵੇਂ ‘ਵੀਰੇ’ ਸ਼ਬਦ ਉਹਦੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
