ਪੱਚੀ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਏ…
ਰਾਤ ਦੀ ਡਿਊਟੀ ਕਰਨ ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ ਆਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ..
ਆਖਰੀ ਗੱਡੀ ਸਵਾ ਕੁ ਅੱਠ ਵਜੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਨਗਰੀ ਅੱਪੜ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ..
ਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਅਟਾਰੀ ਰੋਡ ਟੱਪ ਰੇਲਵੇ ਰੋਡ ਤੇ ਲੰਡੇ ਬਜਾਰ ਅੱਗੇ ਹਲਵਾਈਆਂ ਦੀਆਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਹੋਇਆ ਕਰਦਿਆਂ ਸਨ!
ਨਵੰਬਰ ਦੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਏ..ਇੱਕ ਦਿਨ ਇੱਕ ਮਿੱਤਰ ਪਿਆਰਾ ਅੰਦਰ ਲੈ ਗਿਆ..ਕਹਿੰਦਾ ਸਮੋਸੇ ਬੜੇ ਵਧੀਆ ਬਣਾਉਂਦੇ..!
ਮਸਾਂ ਸੱਤ-ਅੱਠ ਕੂ ਸਾਲ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਟੇਬਲ ਤੇ ਕੱਪੜਾ ਮਾਰਦਾ ਆਖਣ ਲੱਗਾ..ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਕੀ ਲਿਆਵਾਂ?
ਆਖਿਆ ਦੋ ਪਲੇਟ ਸਮੋਸਿਆਂ ਦੀ..ਵੇਖਿਆ ਪੈਰੋਂ ਨੰਗਾ ਸੀ..ਮਗਰੋਂ ਵਾਜ ਮਾਰ ਲਈ ਤੇ ਪੁੱਛ ਲਿਆ..ਕਿਥੋਂ ਏ?…ਕਹਿੰਦਾ ਜੀ ਹਾਥੀ ਗੇਟੋਂ!
“ਸਕੂਲੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ”?
“ਨਹੀਂ ਫੀਸ ਤੇ ਵਰਦੀ ਜੋਗੇ ਪੈਸੇ ਹੈਨੀ..”
“ਪਿਓ ਕੀ ਕਰਦਾ”?
“ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ”
ਤੇ ਮਾਂ?
ਇਸ ਵਾਰ ਉਸਨੇ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਲਈ..ਗੱਚ ਭਰ ਆਇਆ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦਾ..
ਪਤਾ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਪਤਾ ਨੀ ਦੁਬਾਰਾ ਕਿਓਂ ਪੁੱਛ ਲਿਆ..ਅੱਗੋਂ ਬਿੰਦ ਕੁ ਲਈ ਸਿਰ ਉਤਾਂਹ ਚੁੱਕਿਆਂ ਤੇ ਆਖ ਦਿੱਤਾ..”ਉਹ ਵੀ ਮੁੱਕ ਗਈ..”
“ਉਹ ਵੀ ਮੁੱਕ ਗਈ..”ਇੰਝ ਆਖਿਆ ਜਿੱਦਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਆਖਣ ਲਈ ਜਿਊਣ ਜੋਗੇ ਦਾ ਸਾਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੋਵੇ..
ਗਹੁ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ..ਕੋਲ ਜਗਦੇ ਬਲਬ ਦਾ ਚਾਨਣ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਓਹਨਾ ਵਿਚੋਂ ਵਗ ਤੁਰੀ ਖਾਰੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਧਾਰ ਵਿਚ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ..
ਏਨੇ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਕਾਊਂਟਰ ਤੋਂ ਇੱਕ ਬਿਜਲੀ ਜਿਹੀ ਕੜਕੀ..”ਓਏ ਭੈਣ ਦਿਆ..ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਆਖਿਆ ਗੱਲੀਂ ਨਾ ਲਗਿਆ ਕਰ..ਬਾਕੀ ਦੇ ਟੇਬਲ ਤੇਰਾ ਪਿਓ ਕਰੂ ਕਿਤਿਓਂ ਆ ਕੇ..”
ਉਸ ਨੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
