ਕਹਾਣੀ
ਤਾਕਤ
ਨੀਤੂ ਤੇ ਸੰਜੀਵ ਦੀ ਅਰੇਂਜ ਮੈਰਿਜ ਹੋਈ। ਦੋਵੇਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸਨ। ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕੇ ‘ਚ ਘੁੰਮਣ ਜਾਣ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਤੈਅ ਹੋ ਗਿਆ। ਚਾਈਂ-ਚਾਈਂ ਉਹ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕੇ ਲਈ ਚੱਲ ਪਏ । ਚਲੋ ਇੰਜ ਹੀ ਇਕੱਠੇ ਵਕਤ ਬਿਤਾਇਆ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਵੀ ਜਾਣਗੇ। ਰਾਹ ‘ਚ ਖੂਬ ਮਸਤੀ ਕਰਦੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਹੋਟਲ ‘ਚ ਸਾਮਾਨ ਟਿਕਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਦੋਵੇਂ ਬਾਹਰ ਘੁੰਮਣ ਨਿਕਲ ਗਏ । ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਠੰਡਕ ਤੇ ਮਨਮੋਹਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਬਾਗੋ- ਬਾਗ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ । ਉਹ ਸਾਰੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੋਬਾਈਲ ਦੇ ਕੈਮਰੇ ‘ਚ ਕੈਦ ਕਰ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਅਲੱਗ -ਅਲੱਗ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚਦਿਆਂ ਉਹ ਕਾਫੀ ਅੱਗੇ ਨਿਕਲ ਗਏ। ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਅੱਗੇ ਸੰਜੀਵ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਖਿੱਚਦੀ ਨੀਤੂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੱਸ -ਹੱਸ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਪੋਜ਼ ਬਦਲਣ ਲਈ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਪਹਾੜੀ ਤੋਂ ਉਸਦਾ ਪੈਰ ਫਿਸਲ ਗਿਆ । ਨੀਤੂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਸੰਜੀਵ ਦੀ ਤਾਂ ਖਾਨਿਓਂ ਗਈ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਭੱਜ ਕੇ ਉਹ ਡਿੱਗਦੀ ਹੋਈ ਨੀਤੂ ਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜਦਾ ਉਹ ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗ ਪਈ ।
ਇਸ ਇਲਾਕੇ ਤੋਂ ਬੇਖ਼ਬਰ ਸੰਜੀਵ ਬੌਂਦਲਿਆ ਜਿਹਾ ਰੋਣਹਾਕਾ ਹੋਇਆ ਨੀਤੂ……..! ਨੀਤੂ……
!!…….. ਚਿੱਲਾਉਣ ਲੱਗਾ। ਪਰ ਹਨੇਰਾ ਵਧਣ ਕਾਰਨ ਉਸ ਨੂੰ ਨੀਤੂ ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਦਿੱਖ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹੀ । ਕੁਝ ਲੋਕ ਵੀ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ। ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਹੀ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਡਿੱਗੀ ਪਈ ਨੀਤੂ ਸੰਜੀਵ ਨੂੰ ਮਿਲ ਗਈ। ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਲੈ ਕੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਸੰਜੀਵ ਉਸ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਗਿਆ।
ਸੰਜੀਵ ਘਬਰਾਇਆ ਹੋਇਆ ਬਾਹਰ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਜਦ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ‘ ਨੀਤੂ ਦੀ ਜਾਨ ਤਾਂ ਬਚ ਗਈ ਪਰ ਜਿੱਥੇ ਕਾਫੀ ਸੱਟਾਂ ਲੱਗੀਆਂ ਹਨ ਉੱਥੇ ਡਿੱਗਣ ਕਾਰਨ ਉਸ ਦੀ ਸੱਜੀ ਲੱਤ ਨੂੰ ਅਧਰੰਗ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।’ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਸੰਜੀਵ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਤੇ ਨੀਤੂ ਘਰ ਫੋਨ ਕੀਤੇ । ਸਾਰੇ ਘਬਰਾ ਗਏ। ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਹੀ ਸਭ ਪਹੁੰਚ ਗਏ । ਨੀਤੂ ਦੇ ਪਾਪਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਉਸ ਦੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਨਾਲ ਆਈ। ਉਹ ਤਾਂ ਲਗਾਤਾਰ ਰੋਈ ਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਸਭ ਅਣਹੋਣੀ ਹੋਈ ਦੇਖ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ। ਕੁਝ ਦਿਨ ਹਸਪਤਾਲ ਰਹਿਣ ਮਗਰੋਂ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਨੀਤੂ ਨੂੰ ਛੁੱਟੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਘਰ ਆ ਕੇ ਕੁੱਝ ਦਿਨ ਨੀਤੂ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਨੀਤੂ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਨੀਤੂ ਨਾ ਤਾਂ ਉੱਠ ਬੈਠ ਸਕਦੀ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਲੈਟਰੀਨ- ਬਾਥਰੂਮ ਹੀ ………। ਉਸ ਦੀ ਸਾਫ਼- ਸਫ਼ਾਈ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ । ਕੁਝ ਦਿਨ ਇੰਜ ਹੀ ਬੀਤ ਗਏ । ਆਖਿਰ ਉਹ ਕਿੰਨੇ ਦਿਨ ਧੀ ਕਰ ਰਹਿੰਦੀ। ਉਸ ਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਇਹ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸੰਜੀਵ ਦੀ ਮਾਂ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਰਾਣੀ ਤੇ ਆ ਪਈ। ਪਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ‘ਚ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹੱਥ ਖੜ੍ਹੇ ਕਰ ਦਿੱਤੇ । ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸੰਜੀਵ ਨੇ ਨੀਤੂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਲਈ ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜੋ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਨਿੱਜੀ ਸਫ਼ਾਈ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੀ ।
ਨੀਤੂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ‘ਚ ਦੇਖ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਹੀ ਰੋਂਦੀ- ਕਲਪਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਤੋਂ ਮਹਿੰਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਥੀ…… ਚੂੜਾ…… ਤੇ ਮੈਂ …….ਮੈਂ ਬੈੱਡ ਜੋਗੀ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ । ਸੰਜੀਵ ਉਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ।ਇੰਜ ਹੀ ਵਕਤ ਬੀਤਣ ਲੱਗਾ । ਅਜੇ ਮਹੀਨਾ ਹੀ ਬੀਤਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਨ ਦਫ਼ਤਰ ਤੋਂ ਥੱਕੇ -ਟੁੱਟੇ ਆਏ ਸੰਜੀਵ ਦੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਉੱਚੀ- ਉੱਚੀ ਰੋਣ ਲੱਗੀ। ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ , ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਅਤੇ ਭੈਣ ਰਾਣੀ ਵੀ ਬੈਠਕ ‘ਚ ਮੌਜੂਦ ਸੀ ।
“ਸੁਣ ਲਾ ਸੰਜੀਵ , ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੱਸ ਅੱਕ ਗਈ ਹਾਂ। ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਸਾਂਭਾਂਗਾ ਇਹ ਬੋਝ । ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਇਸ ਲਈ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਨੀਤੂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰੀਏ। ਜਿਹੜੀ ਆਪਣੇ ਜੋਗੀ ਨੀ ਮੈਨੂੰ ਪੋਤੇ ਦਾ ਮੂੰਹ ਸੁਆਹ ਦਿਖਾਏਗੀ…….. ਸੁਣ ਲਾ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਇਹਨੂੰ ਛੱਡ ਆ ਇਹਦੀ ਮਾਂ ਘਰ …… ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਏ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਹੁੰਦੀ। ਤਲਾਕ ਲੈ ਲਾ ਬੱਸ ਇਹਦੇ ਤੋਂ । ਨਾ ਤੈਨੂੰ ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਘਾਟਾ । ਸੋਹਣਾ- ਸੁਨੱਖਾ ਤੂੰ। ਪੜ੍ਹਿਆ -ਲਿਖਿਆ, ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ। ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਲੋੜ ਇਸ ਬੋਝ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਦੀ।
ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਗੁੱਸੇ ‘ਚ ਇੱਕੋ ਸਾਹੇ ਕਈ ਕੁੱਝ ਬੋਲ ਗਈ।
” ਸਹੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਆ ਮਾਂ ,” ਰਾਣੀ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਭਰਾ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਚਿੱਲਾਏ। ” ਹੁਣੇ ਇਹਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰ ਤੇ ਇਹਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਆ ਇਹਦੀ ਮਾਂ ਕੋਲ ” ਇਹ ਆਵਾਜ਼ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਸੀ।
ਸਭ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦੀਆਂ ਸੰਜੀਵ ਸੋਫੇ ‘ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਤੇ ਸਿਰ ਫੜ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ । ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਝ ਬੈਠਾ ਦੇਖ ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਫਿਰ ਬੋਲੀ ,”ਨਾ ਕੀ ਸੁੱਖ ਮਿਲਿਆ ਤੈਨੂੰ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਕੇ । ਮੁਫਤ ਦੀ ਮੁਸੀਬਤ ਸਹੇੜ ਲਈ । ਹੁਣ ਸਿਆਪਾ ਮੁਕਾ ਇਹਨੂੰ ਮਗਰੋਂ ਲਾਹ ।”
” ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਪਾਗਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਗਏ ……!! ਸੰਜੀਵ ਚਿਲਾਇਆ। “ਤਲਾਕ ਦੇ ਦਾ ……ਜੇ ਨੀਤੂ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਡਿੱਗ ਜਾਂਦਾ ਫੇਰ …….? ਬੋਲੋ ਫੇਰ ? ਤੇ ਜੇ ਰੱਬ ਨਾ ਕਰੇ ਕਲ੍ਹ ਨੂੰ ਆਪਾਂ ਰਾਣੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰੀਏ ਉਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਹਾਦਸਾ ਹੋ ਜਾਏ ਫੇਰ……..? ਬੋਲੋ ਫੇਰ…….? ਹੁਣ ਇਸ ਹਾਲਤ ‘ਚ ਉਸਨੂੰ ਛੱਡਦਾ ?” ਸੰਜੀਵ ਫਿਰ ਚੀਕਿਆ।
” ਹਾਂ …..ਹਾਂ ਛੱਡਦੇ ।” ਸਾਰੇ ਇੱਕੋ ਸੁਰ ਬੋਲੇ। “ਇਹਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹੁਣ ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਲੜੇਗਾ ? ਜਾਣਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਅਜੇ ਤੂੰ ਇਹਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ…..।” ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਚੀਕੀ।
“ਲਾਵਾਂ ਤਾਂ ਲਈਆਂ ਨਾਂ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ‘ਚ ……..” ਸੰਜੀਵ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝਦਾ ਬੋਲਿਆ ।
“ਨਾ ਹੁਣ ਤੂੰ ਇਸ ਬੋਝ ਪਿੱਛੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਜ਼ੁਬਾਨ ਲੜਾਏਗਾ ? ਤੈਨੂੰ ਪਾਲ -ਪੋਸ ਕੇ ਵੱਡਾ ਕੀਤਾ। ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਲਿਖਾਇਆ , ਅੱਜ ਦਾ ਦਿਨ ਦੇਖਣ ਲਈ ?” ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਉੱਚੀ- ਉੱਚੀ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। “ਹੁਣ ਜਾਂ ਇਹ ਇਸ ਘਰ ‘ਚ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
