ਤੇਰੀ ਦੁਨੀਆ
ਨੂਰ ਤੋਂ ਨੂਰ ਤੱਕ ਦਾ ਸਫ਼ਰ
ਜਿੱਥੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਉਥੇ ਹੀ ਮੁੱਕ ਜਾਣ ਇਹ ਕਹਾਣੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ,ਪਰ ਹਾਂ ਕੁਝ ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਆ ਕਿ ਸਾਰੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ,ਕਹਾਣੀਆਂ ਨਹੀਂ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ, ਜਿਦਾਂ ਜੋ ਸੱਚ ਅੱਜ ਪਰਦੇ ਉਹਲੇ ਛੁਪਿਆ, ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਹੋਵੇਗਾ,ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਅਸਲ ਵਿਚ ਕਹਾਣੀ ਘੱਟ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ, ਮਿੱਟੀ ਰੰਗੇ,ਡੁੱਬਦੇ ਸੂਰਜ, ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਬੂਟਾ ਆਦਿ ਜੋ ਵੀ ਕਹਾਣੀ ਅੱਜ ਤੀਕ ਅਧੂਰੀ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਆਖ਼ਰੀ ਅੰਤ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਹੈ।
ਬਸ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹਾ ਸੁਖ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰਾਹ ਚੁਣ ਰਹੀ ਹੈ,ਕੀ ਉਹ ਸਹੀ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਏਦਾਂ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਦਾਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਖਲੋ ਗਈ ਹੋਵੇ ਤੇ ਬਸ ਉਹ ਬੱਸ ਹੀ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੋਵੇ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਖਲੋਇਆ ਸੀ। ਬੱਸ ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਬੱਸ ਰੋਕੀ ਤੇ ਮੈਂ ਬੱਸ ਵਿੱਚੋਂ ਉੱਤਰ ਗਿਆ,ਬਸ ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਦਾਂ ਕਿਸੇ ਨਵੀਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹੋਵਾਂ, ਕੁਝ ਫਰਲਾਂਗ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵੱਲ ਤੁਰਿਆ ਤਾਂ ਭੈਣ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਆ ਗਿਆ
ਭੈਣ : ਹੈਲੋ ਵੀਰੇ
ਮੈਂ : ਹਾਂਜੀ ਭੈਣ
ਭੈਣ : ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਵੀਰੇ
ਮੈਂ : ਹਾਂਜੀ ਭੈਣ
ਭੈਣ : ਦੋ ਵਜੇ ਚੱਲਣੀ ਆ ਬੱਸ, ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਤਿੰਨ ਨੰਬਰ ਕਾਊਂਟਰ ਤੇ ਖਲੋਵੇਗੀ
ਮੈਂ : ਠੀਕ ਹੈ ਭੈਣ, ਕੁਝ ਲੈ ਕੇ ਤੇ ਨਹੀਂ ਆਵਣਾ ਹੋਰ
ਭੈਣ : ਨਹੀਂ,ਜੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਲੈਣਾ…. ਲੈ ਆਵੀਂ
ਮੈਂ : ਠੀਕ ਹੈ
ਭੈਣ : ਫ਼ੋਨ ਕਰ ਦੇਵੀਂ, ਬਸ ਪਹੁੰਚਦੇ
ਮੈਂ : ਹਾਂ ਭੈਣ
ਮੈਂ ਫੋਨ ਕੱਟ ਕਰਦੇ ਸਾਰ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਕੂਟਰੀ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਮੇਰੀ ਕੁਹਣੀ ਨਾਲ ਆ ਮਾਰਿਆ, ਕਾਫ਼ੀ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਆ ਲੱਗਾ,ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਅਗਾਂਹ ਲੰਘ ਗਈ,ਪਰ ਫ਼ੇਰ ਕੁਝ ਕਦਮ ਅੱਗੇ ਜਾ ਰੋਕ ਲਈ ਸਕੂਟਰੀ , ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਆਈ ਤੇ ਬੋਲੀ… ਸੌਰੀ ਜੀ…ਉਹ ਫ਼ੋਨ ਵਿਚ ਉਲਝ ਗਈ ਮੈਂ… ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੇ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ, ਮੈਂ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਿਹਾ …. ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਕੁੜੀ ਸੀ ਕਹਿ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦਾ ਸੀ…ਸਾਡੀ ਪਿੰਡਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਨਵੇਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਆਵਾਜ਼ ਹੀ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਦੀ ਹੁੰਦੀ, ਨਾਲ਼ੇ ਫ਼ੇਰ… ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਪੂਰੇ ਪੱਕੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਾਲੇ ਸੀ,ਉਹ ਵੀ ਮਾਲਵੇ ਦੇ
ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਲਗਪਗ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਂਗਾ, ਜਿੱਥੋਂ ਤੀਕ ਯਾਦ ਹੈ ਮੈਨੂੰ, ਮੈਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੰਮ ਤੇ ਨਾ ਆਇਆ,ਪਰ ਉਸ ਤੋਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਆ ਗਿਆ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਹੋਰ ਸੀ, ਅਸੀਂ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਅੱਠ ਵਜੇ ਸ਼ਹਿਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ,ਮੱਠੀ ਮੱਠੀ ਹਵਾ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਦੁਕਾਨ ਖੋਲ੍ਹੀ ਤੇ ਸਾਫ਼ ਸਫ਼ਾਈ ਕਰ,ਬਾਹਰ ਝਾਤੀਆਂ ਮਾਰ ਰਹੇ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਗਏ ਤਾਂ ਪੰਜ ਫੁੱਟ ਚਾਰ ਇੰਚ ਕੱਦ ,ਚੌੜਾ ਮੱਥਾ,ਗੋਰਾ ਰੰਗ,ਚਿੱਟਾ ਤੇ ਕਾਲਾ ਅੱਧਰੰਗਾ ਜਿਹਾ ਸੂਟ ਤੇ ਗੁਲਾਨਾਰੀ ਰੰਗ ਦੀ ਚੁੰਨੀ ਵਾਲ਼ੀ ਮੁਟਿਆਰ ਆਪਣੀ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਬਾਹਿਰ ਚੁੰਨੀਆਂ ਟੰਗ ਰਹੀ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਹੀ ਉਹ ਚੁੰਨੀਆਂ ਟੰਗ ਕੇ ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਲੱਗੀ, ਉਸਦਾ ਧਿਆਨ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਆਇਆ ਤੇ ਉਹ ਬੋਲੀ ਕਿਉਂ ਜੀ ਠੀਕ ਹੋ ਤੁਸੀਂ… ਮੈਂ ਹਾਂਜੀ ਹਾਂਜੀ…ਉਹ ਐਨੇ ਵਿਚ ਹੀ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਾਲਾ… ਉਏ ਤੂੰ ਕਿਵੇਂ ਜਾਣਦਾ ਇਸਨੂੰ… ਫ਼ੇਰ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਉਸ ਦਿਨ ਵਾਲ਼ੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ ਕਿ ਇਹ ਉਹੀ ਕੁੜੀ ਆ ਜਿਸ ਤੋਂ ਸਕੂਟਰੀ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ, ਮੇਰੀ ਕੁਹਣੀ ਵਿਚ…ਉਹ ਅੱਛਾ ਅੱਛਾ
ਮੈਂ : ਉਏ… ਵੈਸੇ ਨਾਮ ਕੀ ਆ ਇਸਦਾ… ਉਸਤਾਦ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਤੇ ਨਹੀਂ ਪਤਾ…ਪਰ ਉਹ ਦੁਕਾਨ ਵਾਲ਼ੀ ਅੰਟੀ ਦਾ ਨਾਮ ਕਿਰਨ ਆ,ਪੂਰੇ ਘੈਂਟ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਆ,ਕੋਈ ਪੰਗਾ ਨਾ ਲੈ ਲਵੀਂ… ਤੁਸੀਂ ਮਾਨਸੇ ਵਾਲੇ ਤੱਤੇ ਬਹੁਤ ਹੁੰਨੇ ਓ…ਉਏ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਰਗਾ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੀ ਦਾ ਹੁੰਦਾ… ਜਾਣਦਾ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ… ਆਇਆ ਵੱਡਾ ਸ੍ਰਵਣ ਪੁੱਤ… ਚੱਲ ਪੀ ਸੀ ਸਟਾਰਟ ਕਰ…ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਆਂ, ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਕੰਮ ਵਿਚ ਲੱਗ ਗਏ, ਫ਼ੇਰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ ਕਦੋਂ ਸ਼ਾਮ ਹੋ ਗਈ, ਜਦੋਂ ਦੁਕਾਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਤਾਂ ਵੇਖਿਆ ਉਹ ਦੁਕਾਨ ਬੰਦ ਪਈ ਸੀ ਤੇ ਜੋ ਚੁੰਨੀਆਂ ਬਾਹਿਰ ਟੰਗੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ,ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ,ਜਿਸ ਤੋਂ ਸਾਫ਼ ਸਮਝ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਚਲੀ ਗਈ ਹੈ,ਬਸ ਫ਼ੇਰ ਐਦਾਂ ਹੀ ਕਈ ਦਿਨ ਲੰਘੇ,ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਕਦੇ ਭੁਲੇਖੇ ਨਾਲ ਵੀ ਨਾ ਵੇਖਿਆ, ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਤੇ ਬਹੁਤ ਕਰੀਂ,ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸਮਤ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ,ਪਰ ਹਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਬਾਹਿਰ ਪੌੜੀਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪਈ ਜੁੱਤੀ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਦੱਸ ਦੇਂਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹੈ ਆਪਣੀ ਦੁਕਾਨ ਵਿਚ ਹੀ ਹੈ, ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ, ਦੁਪਹਿਰ ਦੋ ਕੁ ਵਜੇ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋਣਾਂ, ਮੈਂ ਤੇ ਤੇਜੀ ( ਨਾਲਦਾ ਮੁੰਡਾ ) ਕੋਲ਼ ਹੀ ਇੱਕ ਮੌਲ ਵਿਚ ਕੁਝ ਸਮਾਨ ਵੇਖਣ ਚੱਲੇ ਗਏ,ਮੌਲ ਅਜੇ ਨਵਾਂ ਹੀ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ ਸੀ, ਅਸੀਂ ਮੌਲ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਿਰ ਨਿਕਲ਼ ਹੀ ਰਹੇ ਸੀ ,ਸਾਹਮਣੇ ਉਹ ਅੰਟੀ ਨਾਲ ਮੌਲ ਵੱਲ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਤੇ ਤੇਜੀ ਨੇ ਅੰਟੀ ਨੂੰ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਆਕਾਲ ਬੁਲਾਈ ਤੇ ਡਰਦੇ ਡਰਦੇ ਕੋਲ਼ੋਂ ਲੰਘ, ਆਪਣੀਂ ਦੁਕਾਨ ਵਿਚ ਜਾ ਬੈਠੇ , ਮੈਂ ਤੇਜੀ ਨੂੰ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਯਰ ਮੈਂ ਉਹਦਾ ਨਾਮ ਜਾਣਨਾ…ਪਰ ਤੇਜੀ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁਣ ਰਿਹਾ…ਮਸਾਂ ਤੇ ਉਹ ਦੁਕਾਨ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਿਰ ਨਿਕਲੀ ਸੀ।ਪਰ ਉਹ ਡਰਦਾ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਗੱਲ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੀ। ਐਦਾਂ ਹੀ ਉਹ ਮੌਕਾ ਵੀ ਲੰਘ ਗਿਆ, ਠੰਡ ਦਾ ਮੌਸਮ ਸੀ,ਸੂਰਜ ਮਿੰਨਤਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵਿੱਖਦਾ, ਉੱਪਰੋਂ ਸਾਡਾ ਚੰਨ ਦੁਕਾਨ ਚੋਂ😜😜😜
ਮੀਂਹ ਪੈ ਕੇ ਹੱਟਿਆ ਸੀ,ਹਵਾ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ,ਪਰ ਧੁੱਪ ਵੀ ਕੜਾਕੇਦਾਰ ਸੀ। ਮੈਂ ਤੇ ਤੇਜੀ ਬਾਹਿਰ ਪੌੜੀਆਂ ਤੇ ਬੈਠੇ ਸਾਂ,ਤੇਜੀ ਫੋਨ ਤੇ ਗੇਮ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਆਈ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਨਾਮ ਤੇ ਨਹੀਂ ਯਾਦ ਪਰ ਐਨਾ ਪਤਾ ਸੂਹੇ ਅੱਖਰ ਦੀ ਹੀ ਸੀ ਕੋਈ ਕਿਤਾਬ… ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਹਾਕ ਵੱਜੀ।
ਅੰਟੀ : ਪੁੱਤ ਉਰੇ ਆ
ਮੈਂ : ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਅੰਟੀ ਜੀ।
ਅੰਟੀ : ਹਾਂ ਪੁੱਤ
ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਵੀ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਮਨੋਂ ਮਨੀਂ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ, ਮੈਂ ਕਿਤਾਬ ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜ੍ਹ ਹੀ ਅੰਟੀ ਕੋਲ਼ ਜਾ ਖਲੋਇਆ
ਮੈਂ : ਹਾਂਜੀ ਆਂਟੀ ਜੀ
ਅੰਟੀ : ਪੁੱਤ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸ਼ੋਂਕ ਆ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ
ਮੈਂ : ਜੀ ਆਂਟੀ ਜੀ, ਵੈਸੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਵਧੀਆ ਲੱਗੀ ਇਹ ਕਿਤਾਬ, ਵੈਸੇ ਮੈਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨੌਬਲ ਹੀ ਪੜਦਾਂ
ਅੰਟੀ : ਮੈਨੂੰ ਵਿਖਾਈ ਜ਼ਰਾ
ਉਹ : ਸੂਹੇ ਅੱਖਰ
ਮੈਂ : ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਤੁਸੀਂ
ਉਹ : ਹਾਂਜੀ ਥੋੜਾ ਬਹੁਤ,ਪਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ
ਅੰਟੀ : ਪੁੱਤ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪੜ ਕੇ ਦੇ ਦਵਾਂਗੀ, ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੁਨਰ ਦੀ ਜਿੱਤ ਕਿਤਾਬ ਪਈ ਹੈ,ਉਹ ਪੜਲਾ, ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਨੌਬਲ ਹੈ
ਮੈਂ : ਹਾਂਜੀ ਅੰਟੀ ਜੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ
ਅੰਟੀ : ਕੀ ਨਾਮ ਹੈ ਪੁੱਤ ਤੇਰਾ, ਲੱਗਦਾ ਬਾਹਰੋਂ ਹੈ ਕੀਤੋਂ
ਮੈਂ : ਹਾਂਜੀ ਆਂਟੀ ਸੁਖਵੀਰ , ਮਾਨਸੇ ਤੋਂ ਆ
ਅੰਟੀ : ਮੇਰੀ ਵੱਡੀ ਕੁੜੀ ਉਥੇ ਹੀ ਵਿਆਹੀ ਆ ਪੁੱਤ, ਜਵਾਹਰਕੇ ਮਾਨਸਾ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਹੀ
ਮੈਂ : ਹਾਂਜੀ ਹਾਂਜੀ… ਨਾਲ ਹੀ ਹੈ
ਅੰਟੀ : ਪੜਦਾ ਨਹੀਂ ਆ… ਪੁੱਤ
ਮੈਂ : ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੜ ਰਿਹਾ… ਬਾਰਵੀਂ ਦੇ ਪੇਪਰ ਦੇ ਕੇ ਵਿਹਲਾ ਸੀ, ਸੋਚਿਆ ਕੁਝ ਸਿੱਖ ਲਵਾਂ
ਅੰਟੀ : ਵਧੀਆ ਪੁੱਤ,ਆ ਨੂਰ ਨੇ ਵੀ ਹੁਣ ਹੀ ਦਿੱਤੇ ਨੇ
ਮੈਂ : ਜੀ ਅੰਟੀ ਜੀ
ਅੰਟੀ : ਠੀਕ ਆ ਪੁੱਤ ਮੈਂ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗੀ
ਮੈਂ : ਨਹੀਂ ਅੰਟੀ ਜੀ, ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ
ਤੇਜੀ : ਸੁਖ ਉਏ ਲਾਇਟ ਆ ਗਈ,ਆਜਾ ਹੁਣ ਪਤੰਦਰਾ ਜੀ ਲਾ ਲਿਆ
ਅੰਟੀ : ਖੜਜਾ ਖੜ੍ਹ ਮੈਂ ਆਵਾਂ…ਦੋ ਮਿੰਟ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ ਮੁੰਡਾ… ਗੋਲ਼ੀ ਵੱਜਦੀ ਆ…ਔਤਰਿਆਂ ਦਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ
ਮੈਂ : ਕਾਹਨੂੰ ਅੰਟੀ ਜੀ… ਗਾਲਾਂ ਦੇਂਦੇ ਹੋ…ਇਹਦਾ ਸੁਭਾਅ ਹੀ ਏਵੇਂ ਆਂ
ਅੰਟੀ : ਚੱਲ ਠੀਕ ਆ ਪੁੱਤ ਚੱਲਜਾ
ਮੇਰਾ ਜੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਛਾਲਾਗਾਂ ਲਾਵਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਕਿ ਉਹਦਾ ਨਾਂ ਨੂਰ ਹੈ।
ਮੈਂ : ਤੇਜੀ ਉਏ…,ਨਾਮ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ
ਤੇਜੀ : ਐਨਾ ਟਾਇਮ ਕੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰੀ ਗਿਆ… ਕਿਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਤੇ ਨਹੀਂ ਕੱਢ ਲਈ ਕੋਈ… ਬੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗੂੰ
ਮੈਂ : ਜਬਲੀਆਂ ਨਾ ਮਾਰ… ਉਹ ਤੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਸੀ ਅੰਟੀ… ਨਾਲ਼ੇ ਉਹਦਾ ਨਾਂ ਨੂਰ ਆ
ਤੇਜੀ : ਬਸ ਲੱਗ ਗਿਆ ਪਤਾ…ਪੈ ਗਈ ਠੰਡ ਕਾਲਜੇ
ਮੈਂ : ਲੈ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਜੱਲਦਾ ਏ
ਤੇਜੀ : ਉਸਤਾਦ ਜੀ ਜਲ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ…ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਜਾਂਦੀ ਆ …ਲਾਇਟ ਫ਼ੇਰ ਚਲੀ ਗਈ
ਮੈਂ : ਚੱਲ ਵਧੀਆ ਹੋਇਆ
ਤੇਜੀ : ਸਦਕੇ ਜਾਵਾਂ ਉਸਤਾਦ ਦੇ
ਮੈਂ : ਟੈਨਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਲਈ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਜਨਾਬ
ਤੇਜੀ : ਚੰਗਾ… ਚੱਲ ਬਾਹਿਰ ਬੈਠਦੇ ਆਂ
ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਜਾ ਫ਼ੇਰ ਬਾਹਿਰ ਬੈਠ ਗਏ,ਅੰਟੀ ਵੀ ਬਾਹਿਰ ਹੀ ਬੈਠੀ ਸੀ ਤੇ ਕੋਲ਼ ਹੀ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਨੂਰ ਬੈਠੀ ਸੂਟ ਤੇ ਤਰਪਾਈ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਬੜੀ ਗ਼ੌਰ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸੱਚੀ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੜੀਆਂ ਰਹੱਸਮਈ ਜਿਹੀਆਂ ਜਾਪਦੀਆਂ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ ਹੋਣ
ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਗੱਲ ਟਕੋਰ ਦਵਾਂ
ਐਡਾ ਦਿਲ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ਼ ਨਹੀਂ
ਪਤਾ ਸਮਝ ਜਾਣਾਂ ਨਾਲ ਇਸ਼ਾਰੇ
ਉਂਜ ਜ਼ਰੂਰੀ ਵੀ ਇਹ ਬੋਲ ਨਹੀਂ
ਪਰ ਕੀ ਕਰੀਏ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਏ
ਮੁਹੱਬਤ ਹੈ ਗੂੜ੍ਹੀ ਇਹ ਮਖ਼ੌਲ ਨਹੀਂ
ਦਹਾਕੇ ਬੀਤ ਗਏ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਮਿਲਿਆ
ਹਰ ਥੌਂਹ ਵੰਡਾਂ ਇਹ ਕੋਈ ਚੌਲ਼ ਨਹੀਂ
ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਕੋਲ਼ ਆ ਬੈਠ ਜਾਵਾਂ
ਪਰ ਪੈਣੋਂ ਹੱਟਦਾ ਚੰਦਰਾ ਹੌਲ ਨਹੀਂ
ਇੱਕ ਵਾਰ ਮਿਲ਼ ਗਿਆ ਸਾਂਭ ਰੱਖਲੂ
ਪੱਕਾ ਇਕਰਾਰ ਕੱਚਾ ਕੋਈ ਕੌਲ ਨਹੀ
ਦਿਲ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸਭ ਕਹਿ ਦੇਵਾਂ ਜੋ ਵੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੈ,ਪਰ ਡਰ ਜਿਹਾ ਵੀ ਲੱਗਦਾ ਸੀ, ਨਾਲ਼ੇ ਐਨੀ ਹਿੰਮਤ ਕਿੱਥੋਂ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦਾ , ਨਾਲ਼ੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਦਾ ਤਾਂ ਜਿੰਨੀਂ ਕੁ ਸੀ, ਉਹ ਵੀ ਫ਼ੂਕ ਮਾਰ ਮੱਠੀ ਪਾ ਦੇਂਦਾ ਸੀ। ਹਫ਼ਤਾ ਹੋਰ ਬੀਤ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਜਾਣਾਂ ਸੀ,ਕੋਈ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਹੀ ਕੰਮ ਸੀ, ਸੋਚਿਆ …. ਚੱਲ ਆਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਅੰਟੀ ਤੋਂ ਕਿਤਾਬ ਵੀ ਫ਼ੜ ਲਵਾਂਗਾ,ਏਧਰ ਦੀ ਹੀ ਲੰਘ ਚੱਲਦਾ,ਪਰ ਮੈਂ ਦੁਕਾਨ ਕੋਲੋਂ ਦੀ ਲੰਘਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਅੰਟੀ ਨੇ ਹਾਕ ਲਾਈ
ਅੰਟੀ : ਸੁਖ ਰੁਕੀਂ ਪੁੱਤ
ਮੈਂ : ਹਾਂਜੀ ਅੰਟੀ ਜੀ ( ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਚ )
ਅੰਟੀ : ਪੁੱਤ ਬਾਜ਼ਾਰ ਚੱਲਿਆ
ਮੈਂ : ਹਾਂਜੀ
ਅੰਟੀ : ਪੁੱਤ ਆ ਥੋੜ੍ਹਾ ਕੁ ਸਮਾਨ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਲੈ ਚੱਲ
ਮੈਂ : ਹਾਂਜੀ ਅੰਟੀ ਆ ਜਾਓ।
ਅੰਟੀ ਆਉਣ ਹੀ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਅੰਟੀ ਦੀਆਂ ਪਿੰਡ ਵਾਲੀਆਂ ਗੁਆਂਢਣਾਂ ਸਮਾਨ ਲੈਣ ਆ ਗਈਆਂ
ਅੰਟੀ : ਜਾ ਨੂਰ ਤੂੰ ਚੱਲੀ ਜਾ
ਮੈਂ : ਅੰਟੀ ਜਲਦੀ
ਅੰਟੀ : ਹਾਂ ਪੁੱਤ ਨੂਰ ਆਉਂਦੀ ਆ ਬਸ
ਨੂਰ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈ, ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹੇ ਖ਼ਿਆਲ ਆਵਣ ਲੱਗੇ,ਉਹ ਆ ਕੇ ਬਾਇਕ ਪਿੱਛੇ ਬੈਠ ਗਈ,
ਮੈਂ : ਚੱਲਾਂ ਜੀ
ਨੂਰ : ਹਾਂਜੀ
ਮੈਂ : ਇੱਕ ਗੱਲ ਪੁੱਛਾਂ ਜੀ।
ਨੂਰ : ਜੇ ਸਰਦਾ ਤਾਂ ਰਹਿਣਦੋ
ਮੈਂ : ਤੁਹਾਡਾ ਪੂਰਾ ਨਾਮ ਵੀ ਨੂਰ ਹੀ ਹੈ
ਨੂਰ : ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਰਨਾ
ਮੈਂ : ਵੈਸੇ ਹੀ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਸੀ,...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
