ਆਂਟੀ ਜੀ – ਓ… ਗੁਡ ਬੇਟਾ… ।

ਅਸੀਂ ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਤੁਰਨ ਬਾਰੇ ਕਿਹਾ ਤਾਂ, ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਮੰਮਾ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਈ ਕਿਹਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਏਦਾਂ ਬਿਨਾਂ ਰੋਟੀ ਖਾਏ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਣਾ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ – “ਆਂਟੀ ਫਿਰ ਕਿਤੇ ਸਹੀ ਹੁਣ ਜਾਣ ਦਿਓ।”
ਪਰ ਹਰਮੀਤ ਦੇ ਕਿਹਣ ਤੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲ ਪਾਇਆ। ਉਹਨਾਂ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਖਾਣਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਰੋਟੀ ਖਾਕੇ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਬੇਬੇ ਨੇ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਲਗਾਈ ਤੇ ਬੇਬੇ ਨੇ ਕੁਝ ਪਿਆਰ ਵਜੋ ਪੈਸੇ ਦੇਣੇ ਚਾਹੇ ਪਰ ਹਰਮੀਤ ਨਾਹ ਕਰੀ ਜਾਏ – “ਰਹਿਣ  ਦੋ ਬੀਜ਼ੀ। ”
ਬੇਬੇ – ਪੁੱਤ ਨਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰੀ ਦੀ ਲੈਲਾ…. ।
ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਮੰਮਾ – ਬੇਬੇ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਰੋਟੀ ਦਾ ਮੁੱਲ ਦਿਓਗੇ….। ਬੇਬੇ ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਮੰਮਾ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਰੱਖਕੇ ਬੋਲੀ – “ਭਲਾ ਮਾਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਕਦੀ ਰੋਟੀ ਦਾ ਮੁੱਲ ਦਏਗੀ। ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਸਮਝ ਰੱਖ ਲਵੋ…. ।”
ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਮੰਮਾ ਨੇ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ । ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਇਜ਼ਾਜਤ ਮੰਗੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਸਾਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਬੇਬੇ ਕਹਿੰਦੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪੁੱਤ ਹੁਣ ਜਲਦੀ ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ ਜਾਣਾ, ਦਿਲਜਾਨ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂਨੂੰ ਆਂਟੀ ਨੇ ਕਿਹਾ -” ਦਿਲਜਾਨ ਤੇਰਾ ਆਪਣਾ ਘਰ ਹੈ। ਜਦ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਆਉੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਮਿਲਕੇ ਜਾਇਆ ਕਰੀ….।”
“ਠੀਕ ਹੈ ਆਂਟੀ ਜੀ…। ‘ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਕਦੀ ਟਾਈਮ ਕੱਡਿਓ ਤੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਇਓ ਜੰਡਿਆਲਾ ਮੇਨ ਬਜਾਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਆਪਣਾ ਘਰ ਹੈ।” ਆਂਟੀ – ਜ਼ਰੂਰ ਬੇਟਾ…।
ਚੰਗਾ ਜੀ.. ਸਤਿ .. ਸ਼੍ਰੀ… ਅਕਾਲ  ਬੁਲਾ ਅਸੀਂ ਤੁਰਣ ਲੱਗੇ ਮੈਂ ਹਲੇ ਗੱਡੀ ਸਟਾਟ ਹੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਪਿੱਛੋ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀਂ… ਮੈਂ ਗੱਡੀ ਰੋਕ ਹਰਮੀਤ ਕੋਲ ਗਿਆ ‘ਤੇ ਕਿਹਾ – ਹਾਂਜੀ….।
” ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਜਿਸ ਕੰਮ ਲਈ ਆਏ ਸੀ। ਓ ਤੇ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਏ  ਆਹ ਲਵੋ ਕਾਰਡ…। ”
ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ।
ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਤੇ ਕਾਰਡ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦੇ ਨਾਜੁਕ ਤੇ ਗੋਰੇ- ਚਿੱਟੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਲੱਗੀਆਂ ਤਾਂ, ਏਦਾਂ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਮੈਂਨੂੰ ਆਸਮਾਨ ਤੋਂ ਥੱਲੇ  ਨੂੰ ਸੁੱਟ ਰਿਹਾ ਹੋਏ । ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਫੋਨ ਕਰ ਦਿਓ, ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਉਹ ਬਾਏ ਆਖ ਚਲੀ ਗਈ।

ਅਸੀਂ ਘਰ ਆਏ.. ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਠੀਕ- ਠਾਕ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਹਾਂ। ਫਿਰ ਬੇਬੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਵਾਈ ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਬਾਏ ਬੋਲ ਮੈਂ ਫੋਨ ਰੱਖਤਾ।

ਬੇਬੇ – ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਅੱਜ ਮੈਂਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਲੱਗਾ ਦਿਲਜਾਨ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਕਿੰਨੀ ਚੰਗੀ ਹੈ।

ਦਿਲਜਾਨ –  ਹਾਂਜੀ ਚੰਗੀ ਤੇ ਆਪੇ ਲੱਗਣੀ, ਅਗਲੀ ਨੇ ਮਟਰ, ਪਨੀਰ, ਖਵਾਕੇ ਕੱਲਿਆ।(ਹੱਸਦੇ ਹੋਏ)

ਬੇਬੇ – (ਬੇਬੇ ਗੁੱਸੇ ਚ) ਤੈੰਨੂੰ ਤੇ ਸਭ ਮਜ਼ਾਕ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਓ… ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਗੁੱਸਾ ਕਾਹਤੋਂ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰਦਾ ਪਿਆ ਸੀ।

ਰਾਤ ਦਾ ਸਮੇਂ ….

ਅੰਬਰਾਂ ਵਿਚ ਤਾਰੇ ਜਗਦੇ ਨੇ
ਪਰ ਤੇਰੇ ਹਾਸੇ ਪਿਆਰੇ ਲਗਦੇ ਨੇ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਰ ਗਏ ਘਰ ਕੁੜੀਏ
ਤੇਰੇ ਬੋਲ ਏਨੇ ਪਿਆਰੇ ਲਗਦੇ ਨੇ
ਠੋਡੀ ਤੇ ਤੇਰੇ ਤਿਲ ਕੁੜੀਏ ਚਾਰ ਚੰਨ ਲਾਉਂਦਾ
ਤੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ
ਤੇਰੀਆਂ ਮੋਟੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ
ਦੇਖ ਕੀਤੇ ਮੈਂ ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਵਾਂ ਆਪਣੇ
ਸ਼ਹਿਰਾ ਨੂੰ…..

ਮੈਂ ਵਟਸਐਪ ਤੇ ਸਟੇਟਸ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਲਿਖਕੇ….।
ਰਾਤ ਨੂੰ 10 ਕੂ ਵਜ਼ੇ ਨਾਲ ਮੈਂਨੂੰ ਵਟਸਐਪ ਤੇ ਮੈੱਸਜ਼ ਦਾ ਨੋਟੀਫਿਕੇਸ਼ਨ ਆਇਆ। ਜਦ ਮੈਂ ਚੈੱਕ ਕੀਤਾ  ‘ਤੇ ਦੇਖਿਆ ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਮੈੱਸਜ਼ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।
“ਵਾਹ! ਜੀ.. ਜਨਾਬ ਸ਼ਾਇਰੀ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹੈ।”
ਮੈਂ ਰਿਪਲਾਏ ਕੀਤਾ – “ਜੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਬਹੁਤ ਕਰ ਲਈ ਦੀ।”
( ਵਟਸਐਪ ਮੈਸਜ਼)

ਹਰਮੀਤ- ਕੀਤੇ ਸਾਡੇ ਲਈ ਵੀ ਕੁਝ ਬੋਲ ਲਿਖ ਦਿਓ?
ਦਿਲਜਾਨ- ਜੀ ਜ਼ਰੂਰ … ਏ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਆਂਟੀ ਕਿਵੇਂ ਨੇ?
ਹਰਮੀਤ- ਉਹ ਠੀਕ ਨੇ, ਬੀਜ਼ੀ ਕਿਵੇਂ ਨੇ ਠੀਕ ਹੈ ਉਹ, ਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਡਿਨਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਦਿਲਜਾਨ- ਹਾਂਜੀ ਠੀਕ ਨੇ ਉਹ, ਤੁਸੀਂ ਏਨਾਂ ਕੁਝ ਖਿਲਾ ਭੇਜਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਭੁੱਖ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ਸਾਨੂੰ ।
ਹਰਮੀਤ – ਅੱਛਾ ਜੀ ।
ਦਿਲਜਾਨ – ਜੀ ਬਿਲਕੁਲ… ਅੱਛਾ ਤੁਸੀਂ ਸਟਡੀ ਕਿ ਕਰਦੇ ਪਏ ਹੋ।
ਹਰਮੀਤ- ਸਵੇਰੇ ਤੇ ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਿਆ ਮੈਂ ਹੁਣ ਕਿਉ? ਦਸਾਂ ਜੀ ਤੁਹਾਨੂੰ।
ਦਿਲਜਾਨ- ਅੱਛਾ ਜੀ ਸਵੇਰੇ ਇਕ ਬਾਰ ਵੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਤੁਸੀਂ, ਉਲਟਾ ਬੇਬੇ ਦੇ ਡਾਟਣ ਤੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਹੱਸੇ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਦੋਨੋਂ ਨਹੀਂ ਮਾਣ ਤੇ ਫੇਰ ਮੰਮਾ ਵੀ ਰੱਲ ਗਏ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਬਿਚਾਰਾ! ਕੀ ਕਰਦਾ।
ਹਰਮੀਤ – ਓਕੇ ਜੀ ਮਨ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ, ਜੀ ਮੈਂ ਫਾਈਨਲ ਏਯਰ ( final year )ਕਰਦੀ ਪਈ ਹਾਂ।
ਦਿਲਜਾਨ – ਕਿਆ ਬਾਤ ਹੈ ਜੀ… ਗੁਡ… ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਕੇ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਲੱਗਾ।
ਹਰਮੀਤ – ਸਾਨੂੰ ਵੀ…. ਤੇ ਮੰਮਾ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਨੇ, ਅੱਛਾ ਚਲੋ ਦਿਲਜਾਨ ਮੋਰਨਿੰਗ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਦਿਲਜਾਨ – ਓਕੇ ਹਰਮੀਤ ਬਾਏ ਗੁੱਡ ਨਾਇਟ… ਸਵੀਟ ਡਰੀਮਸ।
ਹਰਮੀਤ –  ਗੁੱਡ ਨਾਇਟ ਜੀ…. ਬਾਏ… ਬਾਏ…..।

ਸਵੇਰ…..

“ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਬੇਬੇ ਚਾਹ ਪਿਲੋ…. ।”

ਬੇਬੇ – ਦਿਲਜਾਨ ਤੂੰ ਹੁਣ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਲਾ ਤੇ ਮੇਰੀ ਵੀ ਚਿੰਤਾ ਮੁੱਕੇ….।

ਦਿਲਜਾਨ – ਠੀਕ ਹੈ ਬੇਬੇ…. ਪਰ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਤੇ ਲੱਭੋ…. ।

ਬੇਬੇ – ਤੂੰ ਤਿਆਰ ਹੈ ਨਾ…. ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਹਾਂਜੀ ਬੇਬੇ….. ।

ਬੇਬੇ – ਫੇਰ ਠੀਕ ਹੈ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਚਲੋ ਮੈ ਫਿਰ ਤਿਆਰ ਹੋਕੇ ਡਿਊਟੀ ਜਾਵਾ….।

ਬੇਬੇ – ਠੀਕ ਹੈ ਪੁੱਤ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਜਾਵੀ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਚੰਗਾ ਬੇਬੇ…. ।

ਮੈਂ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਈ ਤੇ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ।

ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਆਇਆ ਹੀ, ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ, ਮੈ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਫੋਨ ਫੜਾ  ਕੇ ਆਪ ਵਾਸ਼ ਰੂਮ ਨਹਾਉਣ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਨਹਾਕੇ ਆਇਆ ਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਬੇਬੇ ਕਹਿੰਦੀ ‘ਕਿ ਹਰਮੀਤ ਪੂੱਛ ਰਹੀ ਸੀ। ਦਿਲਜਾਨ ਗੁੱਸੇ ਹੈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਉਹਨੇ ਗੱਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਤੁਸੀਂ ਦੱਸ ਦੇਣਾ ਸੀ। ਕਿ ਨਹਾਉਣ ਗਿਆ ਆਕੇ ਕਰਦਾ ਗੱਲ।

ਬੇਬੇ – ਦੱਸਤਾ ਸੀ ਪੁੱਤ…।

ਮੈਂ ਫੋਨ ਚੱਕ ਛੱਤ ਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਫੋਨ ਲਗਾਇਆ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਹੈਲੋ ਕਿਵੇਂ ਹਰਮੀਤ?
ਹਰਮੀਤ – ਲੱਗਦਾ ਤੁਸੀ ਭੁੱਲ ਗਏ।
ਦਿਲਜਾਨ – ਉਹ ਨਹੀਂ ਯਾਰ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੇ ਹੈ ਮੈਂ ਜੌਬ ਕਰਦਾ ।
ਹਰਮੀਤ – ਤਾਂ ਕਿ ਹੋਇਆ ਬੰਦਾ ਇਕ (good morning) ਦਾ ਮੈੱਸਜ਼ ਤੇ ਕਰ ਸਕਦਾ।
ਦਿਲਜਾਨ – ਓ ਚੰਗਾ ਬਾਬਾ ਗ਼ਲਤੀ ਹੋਗੀ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦਿਓ  ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਮੈੱਸਜ਼ ਕਰ ਦਿਆ ਕਰਾਂਗਾ ਹੁਣ ਖੁਸ਼…. ।
ਹਰਮੀਤ – ਹਾਂਜੀ ਦਿਲਜਾਨ ।

ਏਦਾਂ ਹੀ ਸਾਡੀ ਰੋਜ਼ ਗੱਲ ਹੋਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਬੇਬੇ, ਮੈਂ, ਹਰਮੀਤ, ਤੇ ਆਂਟੀ ਜੀ ਰੋਜ਼ ਫੋਨ ਕਰਨਾ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ । ਸਾਡੀ ਦੋਨਾਂ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਹੋਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਇਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਬਹੁਤ ਆਉਣ ਜਾਣ ਹੋ ਗਿਆ। ਤੇ ਜਦੋ ਹਰਮੀਤ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਬੇਬੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਸੂਟ ਲੇਕੇ ਦਿੱਤਾ।

(ਏਦਾਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਵਰਤ ਦੇ 6 ਮਹੀਨੇ ਹੋ ਗਏ)

ਦਿਨ ਐਤ:  ਦਾ ਸੀ, ਮੈਂਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ। ਹਰਮੀਤ ਹਰ ਐਤ: ਵਾਰ “ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।” ਮੈਂਨੂੰ ਅੱਜ ਕੋਈ ਕੰਮ ਸੀ। ਮੈਂ ਹਾਲ ਗੈਟ “ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ” ਜਾਣਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਕਿਤਾਬਾਂ ਖ੍ਰੀਦਣੀਆਂ ਸੀ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਬੇਬੇ ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਚੱਲਿਆ ਵਾ। ਮੈੰ ਕੁਝ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲੈਕੇ ਆਉਂਣੀਆ ਹੈ।

ਬੇਬੇ – ਚੰਗਾ ਪੁੱਤ…. ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਜਾਈਂ…. ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਨਹੀਂ ਬੇਬੇ ਮੈਂ ਤੇ ਬਿੱਲੇ ਨਾਲ ਚੱਲਿਆ.. ਹਾਹਾਹਾਹਾ…।(ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ)

ਬੇਬੇ – ਅੱਛਾ ਬੁੱਢੀ ਦਾਦੀ ਨਾਲ ਕਰ ਮਖੋਲ ਹੁਣ…… ਹਾ…. ਹਾ… ਕਮਲਾ ਜਿਆ ।(ਹੱਸਦੇ ਹੋਏ)

ਦਿਲਜਾਨ – ਮੈਂ ਰਾਜੂ ਆਂਟੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਵਾ ਕੁਝ ਦੇਰ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਆ ਜਾਣਗੇ। ਚੱਲ ਚੰਗਾ ਫੇਰ ਬੇਬੇ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਆਜਾਂਗਾ।

ਬੇਬੇ – ਚੰਗਾ… ਪੁੱਤ… ।

ਮੈਂ ਬਾਇਕ ਸਟਾਟ ਕੀਤੀ ਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਹਾਲ ਗੈਟ ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹਲੇ ਮੈਂ ਬਾਇਕ ਖੜੀ ਹੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਮੈਂਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ  ਤੋਂ ਹਰਮੀਤ ਆਉਂਦੀ ਨਜ਼ਰ ਆਈ।
ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਲੁੱਕ ਗਿਆ । ਫਿਰ ਮੈੰ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਹਾਂਜੀ ਕਿਵੇਂ ਜੀ ਬੜੇ ਸੋਹਣੇ  ਲੱਗ ਰਹੇ ਹੋਜੀ। ਨੇਵੀ ਬਲੂ ਪਲਾਜੋ ਵਿਚ ਤੇ, ਜਾਣ ਹੀ ਕੱਢੀ ਜਾਂਦੇ ਹੋ।

ਹਰਮੀਤ – ਹਾਏ ਦਿਲਜਾਨ ਮੈਂ ਠੀਕ, ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਮੈਂ ਨੇਵੀ ਬਲੂ ਕਲਰ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ। ਮੈਂਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਏਥੇ ਕੀਤੇ ਹੋ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਓ ਨਹੀਂ ਜੀ, ਮੈਂ ਤੇ ਘਰ ਹਾਂ… ਉਹ ਤੇ ਮੈਂ ਅੰਤਰਜਾਮੀਂ ਹਾਂ ਮੈਂਨੂੰ ਸਭ ਪਤਾ ਚਲ ਜਾਂਦਾ ਜੀ।

ਹਰਮੀਤ – ਅੱਛਾ ਜੀ… ਮੈਂਨੂੰ ਪਤਾ ਤੁਸੀਂ ਏਥੇ ਕੀਤੇ ਹੋ। ਚਲੋ ਸਾਹਮਣੇ ਆਓ ਹੁਣ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਠੀਕ ਹੈ ਜੀ।

ਇਕ ਦਮ ਮੈਂ ਛਾਲ ਮਾਰ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਡਰ ਗਈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਫੜ ਹੱਸਣ ਲੱਗੀ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ।

ਹਰਮੀਤ – ਏਦਾਂ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਤੇ ਹੈ ਮੈਂ ਡਰ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਓਕੇ… ਜੀ… ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।

ਹਰਮੀਤ – ਏਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲੋ ਮੇਰੀਆਂ ਫਰੈਂਡਸ ਰਾਣੀ, ਸ਼ਾਲੂ, ਰਜਨੀ,………।

ਦਿਲਜਾਨ – ਹਾਏ ਰਾਣੀ, ਸ਼ਾਲੂ, ਤੇ ਰਜਨੀ……।

ਹਰਮੀਤ – ਹੋਰ ਦੱਸੋ ਬੀਜ਼ੀ ਕਿਵੇਂ ਨੇ…..।

ਦਿਲਜਾਨ – ਠੀਕ ਹੈ ਰੋਜ਼ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਹੈ।

ਹਰਮੀਤ – ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਹੈ ਫੇਰ ਵੀ ਪੁੱਛਣ ਦਾ ਮੇਰਾ ਫਰਜ਼ ਹੈ।

ਸਾਰੇ ਫ਼ਰਜ਼ ਪੂਰੇ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਮੇਰਾ ਫ਼ਰਜ਼ ਕਦੋਂ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮੰਨ ਵਿਚ ਕਿਹਾ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਹੋਰ ਹਰਮੀਤ ਮੰਮਾ ਕਿਵੇਂ ਨੇ…।

ਹਰਮੀਤ – ਠੀਕ ਨੇ ਜੀ…।

ਮੈ ਹੁਣ ਉਸਦੀ ਮੰਮਾ ਨੂੰ ਆਂਟੀ ਨਹੀਂ ਮੰਮਾ ਹੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ।

ਹਰਮੀਤ – ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਰਨ ਆਏ ਹੋ ਤੇ ਮੈਂਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਉਹ ਮਾਫ਼ ਕਰੀ ਹਰਮੀਤ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਬਣਿਆ। ਓ ਹੈਲੋ ਬਿੱਲਿਆਂ…… ਏਧਰ ਆ ਯਾਰ…. ਹਰਮੀਤ ਏ ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਹੈ।

ਹਰਮੀਤ – ਸਤਿ ਸ਼੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਵੀਰ ਜੀ….. ।

ਬਿੱਲਾ – ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਜੀ…।

ਫਿਰ ਮੈਂ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਉਸਦੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨਾਲ ਮਿਲਾਇਆ। ਹਰਮੀਤ ਇਹਨਾਂ ਨੇ  ਆਪਨੇ ਬੇਟੇ ਲਈ ਕੁਝ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲੈਣੀਆਂ ਸੀ। ਤੇ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਚੱਲ ਫੇਰ ਮੈਂ ਵੀ ਕੁਝ (ਸਾਹਿਤਿਕ ਅਤੇ ਕੁਝ ਕਵਿਤਾ ਵਾਲਿਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲੈ ਲਾਂ ਗਾ) ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਦੱਸੇ ਪੁੱਛੇ ਆ ਗਿਆ।

ਹਰਮੀਤ – ਚੱਲੋ ਕੋਈ ਨਾ ਤੁਸੀਂ ਬੁੱਕਸ ( book’s) ਖ਼ਰੀਦ ਲਈਆਂ….. ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਨਹੀਂ ਹਲੇ ਤੇ ਆਏ ਹੀ ਆਂ…..।

ਹਰਮੀਤ – ਚੱਲੋ ਬਾਅਦ ਚ ਲੈਲਿਓ ਪਹਿਲਾਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਆਈਏ….. ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਚੱਲੋ ਠੀਕ ਹੈ… ਬਿੱਲੇ ਵੀਰ ਜਲਦੀ ਤੇ ਨਹੀਂ…. ।

ਬਿੱਲਾ – ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਜਲਦੀ ਨਹੀਂ…. ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਓਕੇ.. ।

ਮੈਂ ਸਭ ਦੇ ਜੋੜੇ ਲੈਕੇ ਜਮਾਂ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੇ। ਤੇ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਢੱਕਕੇ ਹਰਮੀਤ ਦੇ ਨਾਲ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਲਈ ਵਧਿਆ।ਅਸੀਂ ਪਰਕਰਮਾਂ ਕੀਤੀ ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਵੀ ਕਰਵਾਇਆ। ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਬਹੁਤ ਸੰਗਤ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਟਾਈਮ ਬਹੁਤ ਲੱਗ ਜਾਣਾ ਅੰਦਰ ਰਹਿਣ ਦੇਂਦੇ ਹਾਂ।

ਹਰਮੀਤ – ਉਹੋ…. ਫਿਰ ਆਉਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਜੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਮੁੜ ਜਾਣਾ….।

ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਹਰਮੀਤ ਬੋਲੀ ਚੱਲੋ ਲੱਗੋ ਲਈਨ ਵਿਚ,ਇਕ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ ਤੇ ਫਿਰ ਲੰਗਰ ਵੀ ਛੱਕਿਆ।
ਬਾਹਰ ਆਏ ਤੇ ਮੈਂ ਸਭ ਦੇ ਜੋੜੇ ਲਿਆ ਦਿੱਤੇ।

ਫਿਰ ਹਰਮੀਤ ਦੀਆਂ ਦੋ ਸਹੇਲੀਆਂ ਚੱਲੀਆਂ ਗਈਆਂ, ਸ਼ਾਲੂ, ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਸਨ। ਅਸੀਂ ਇਕ ਬੁੱਕ ਸ਼ੌਪ ਤੇ ਗਏ ਤੇ ਬੁੱਕਸ ਵੀ ਖ੍ਰੀਦ ਲਈਆਂ।

ਹਰਮੀਤ – ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕੁਝ ਲਿਖਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਅੱਛਾ… ਜੀ…।

ਹਰਮੀਤ –  ਜਾਓ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਬੋਲਣਾ।

ਦਿਲਜਾਨ – … ਹਾ… ਹਾ.. ਏਨਾਂ ਗੁੱਸਾ ਜਨਾਬ ਕੋਈ ਨਾ ਲਿਖਦਾ ਗਾਂ……. ।( ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ)

ਹਰਮੀਤ – ਲਿਖਦਾ ਗਾਂ ਲਿਖਿਆ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਨਾਂ….।

ਦਿਲਜਾਨ – ਜੇ ਲਿਖਿਆ ਹੋਏ ਫਿਰ…. ।

ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ – “ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਕੁਛ ਲਿਖਿਆ। ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੀ ਸੁਣਾਈ ਜਵਾਂ ਤਾਂ ਵੀ ਮੁੱਕੇ ਨਾ…..।”

ਹਰਮੀਤ – ਅੱਛਾ…. ਹਾਂਜੀ….. ਤੇ ਸੁਣਾਉ ਕੁਝ…… ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਲਓ ਸੁਣੋ ਫੇਰ…. ।

ਸੂਬਾ ਦੇ ਸੂਰਜ ਤੇ ਜੰਗਲਾ ਦੀ ਅੱਗ ਵਾਂਗ,
ਚਿਹਰਾ ਤੇਰਾ ਜੱਗਦਾ ਆ, ਅੰਬਰਾਂ ਦੇ ਚੰਨ ਵਾਂਗ,
ਅੱਖੀਆਂ ਆਂ ਕਾਲੇ ਬੱਦਲਾਂ, ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਜਿਹੀ ਗੌਰੀਏ,
ਬੁੱਲ੍ਹਿਆਂ ਆਂ, ਪੱਤੀਆਂ ਗੁਲਾਬ ਜਿਹੇ ਗੌਰੀਏ,
ਦੇਖ ਦੇਖ ਅੰਬਰਾਂ ਦੀ ਹਿੱਕ ਵਿਚ ਤਾਰੇ ਜਿੱਦਾਂ ਲੱਗਦੇ ਆ,
ਰੂਪ ਤੇਰੇ ਵਾਂਗ, ਬੋਲ ਨਿਖਾਰੇ ਮੇਰੇ ਲੱਗਦੇ ਆ,

ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਲੈ ਲਿਆ, ਤੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰਣ ਲੱਗਾ। ਅਸੀਂ ਦੋਨੋਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ, ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋ ਲੱਭਣ ਲੱਗੇ, ਤੇ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਮੈਂਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ – “ਤੁਸੀਂ ਰੱਬ ਤੋਂ ਕਿ ਮੰਗਿਆ।”
ਮੈਂ ਸਾਫ ਜੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਬੋਲਤਾ – “ਤੁਹਾਨੂੰ ਹਰਮੀਤ ਹੋਰ ਮੈਂ ਮੰਗਣਾ ਵੀ ਕੀ ਹੈ।”
ਏਨਾਂ ਆਖ ਮੈਂ ਤੁਰ ਪਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਕਈ ਬਾਰ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ – ਮੁੜ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਸਨੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਹੇਠਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਦ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਦੇਖਦਾ, ਇਕ ਨਜ਼ਰ ਦੇਖ ਫਿਰ ਨਜ਼ਰਾਂ ਹੇਠਾਂ ਕਰ ਸਮਾਈਲ ਕਰਨ ਲੱਗਦੀ। ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਤੱਕ ਮੈਂਨੂੰ ਦੇਖ ਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਾ ਹੋਏ।

ਮੈਂ ਘਰ ਆਇਆ…..

ਬੇਬੇ – ਆ ਗਿਆ ਪੁੱਤ…।

ਦਿਲਜਾਨ – ਹਾਂ ਜੀ ਬੇਬੇ….।

ਬੇਬੇ – ਆਜਾ ਪੁੱਤ ਕੋਲ ਬੈਠ ਮੈਂ ਇਕ ਗੱਲ ਕਰਨੀ…..।

ਦਿਲਜਾਨ – ਹਾਂ ਜੀ ਬੇਬੇ….।

ਬੇਬੇ – ਪੁੱਤ ਰਾਜੂ ਤੇਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਆਖ ਰਹੀ ਸੀ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਉਹ ਬੇਬੇ ਮੈਂ ਹਲੇ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ…. ।

ਬੇਬੇ – ਤੇ ਹੋਰ ਕੱਦੋ ਕਰਨਾ….।

ਦਿਲਜਾਨ – ਪਤਾ ਨਹੀਂ…. ਪਰ ਹਾਲੇ ਨਹੀਂ…. ।

ਬੇਬੇ – ਜੇ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਦੇਖੀਂ ਤੇ ਦੱਸ ਦੇ……।

ਬੇਬੇ ਦੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਮੈਂ ਮਨ ਵਿਚ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ ਦਸਾਂ ਜਾਂ ਨਾਂ, ਚੱਲ ਦੱਸ ਹੀ ਦੇਂਦਾ ਹਾਂ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਕੁੜੀ ਤੇ ਹੈ ਬੇਬੇ….. ।

ਬੇਬੇ – (ਬੇਬੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ) ਦੱਸ ਵੇ ਕੌਣ ਹੈ…. ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ…।

ਬੇਬੇ – ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ…… ਕੌਣ ?….. ਉਹ ਕਿਤੇ ਹਰਮੀਤ ਤੇ ਨਹੀਂ…..।

ਦਿਲਜਾਨ – ਹਾਂਜੀ ਬੇਬੇ…. ।

ਬੇਬੇ – ਜੇ ਏਹ ਗੱਲ ਹੈ ਤੇ ਫੋਨ ਕਰ…. ਹੁਣੀ ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਹਾਂ…..।

ਦਿਲਜਾਨ – ਰੁਕੋ ਕਰਦਾ… ਆਹ ਲਓ  ਚੱਕ ਲਿਆ ਫੋਨ….. ।

ਬੇਬੇ- ਹਰਮੀਤ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਬੇਬੇ ਬੋਲਦੀ ਹਾਂ।
ਹਰਮੀਤ – ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੇਬੇ।
ਬੇਬੇ – ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਪੁੱਤ। ਆਪਣੀ ਮੰਮਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਦੇਵੀਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੈ।
ਹਰਮੀਤ – ਓਕੇ.. ਬੇਬੇ ਰੁਕੋ ਮੈਂ ਦੇਂਦੀ ਹਾਂ।
ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਮੰਮਾ – ਹਾਂ ਜੀ ਬੇਬੇ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ, ਹੋਰ ਸੁਣਾਓ ਕਿਵੇਂ ਹੋ, ਸਹਿਤ ਦਾ ਦੱਸੋ ਕਿਵੇਂ ਹੁਣ?
ਬੇਬੇ – ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਪੁੱਤ, ਮੈਂ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ।
ਮੰਮਾ – ਹਾਂਜੀ ਦੱਸੋ ਬੇਬੇ।
ਬੇਬੇ – ਹਰਮੀਤ ਲਈ ਮੁੰਡਾ ਵੇਖਿਆ ਤੂੰ ਕੀਤੇ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।
ਮੰਮਾ – ਨਹੀਂ ਬੇਬੇ ਵੈਸੇ ਇਕ ਥਾਂ ਦੱਸ ਪਈ ਸੀ। ਪਰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤੇ ਮੁੰਡਾ ਨਸ਼ੇੜੀ ਸੀ।
ਬੇਬੇ – ਚੱਲ ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ ਨਹੀਂ ਤੇ ਨਿਆਣੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰੁਲ ਜਾਣੀ ਸੀ।
ਮੰਮਾ – ਸਹੀ ਕਿਹਾ ਤੁਸੀਂ।
ਬੇਬੇ – ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ ਮੁੰਡਾ ਹੈ।
ਮੰਮਾ – ਕੌਣ ਬੇਬੇ ?
ਬੇਬੇ – ਤੂੰ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਉਸਨੂੰ।
ਮੰਮਾ – ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ… ਕੀਤੇ ਦਿਲਜਾਨ ਤੇ ਨਹੀਂ।
ਬੇਬੇ – ਸਹੀ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ, ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਨਜੂਰ ਹੋਏ ਤਾਂ, ਪੁੱਤ। ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਜਰੂਰ ਪੁੱਛਣਾ।
ਮੰਮਾ  –  ਮਨਜੂਰ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਏ ਬੇਬੇ, ਦਿਲਜਾਨ ਤੇ ਵੈਸੇ ਵੀ ਮੈਂਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਹੈ। ਰਹੀ ਗੱਲ ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਉਹ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਨਾਂਹ ਨਹੀਂ ਕਹੇਗੀ।
ਬੇਬੇ –  ਚੱਲ ਪੁੱਤ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਤੇ ਸਲਾਹ ਕਰਕੇ ਦੱਸਿਉ ਫੇਰ।
ਮੰਮਾ – ਠੀਕ ਹੈ ਬੇਬੇ ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਹਰਮੀਤ ਨਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਕਾਲ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ।
ਬੇਬੇ – ਠੀਕ ਹੈ ਪੁੱਤ ਚੰਗਾ ਫੇਰ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ…. ।
ਮੰਮਾ – ਅੱਛਾ.. ਬੇਬੇ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ…. ।

ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਫੋਨ ਮੈਂਨੂੰ ਆਇਆ…

ਦਿਲਜਾਨ – ਹਾਂਜੀ ਮੰਮਾ ਪੈਰੀਂ ਪੈਂਦਾ…. ।

ਮੰਮਾ – ਜਿਊਂਦਾ ਰਹਿ ਬੇਟਾ, ਬੇਬੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਵਾਈ…. ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਓਕੇ ਮੰਮਾ…।

ਮੈਂ ਭੱਜਿਆ ਗਿਆ, ਬੇਬੇ… ਬੇਬੇ…. ਆਹ ਗੱਲ ਕਰਿਓ…..

ਬੇਬੇ – ਹੈਲੋ….. ।

ਮੰਮਾ- ਬੇਬੇ ਵਧਾਈਆਂ ਹੋਣ ਬੇਬੇ ਮੁਬਾਰਕਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹਰਮੀਤ ਮੰਨ ਗਈ, ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਵਾਰ ਦਿਲਜਾਨ ਨੂੰ ਵੀ ਪੁੱਛ ਲਓ….।

ਬੇਬੇ – ਉਹ ਪੁੱਤ ਮੰਨਿਆ ਪਿਆ ਹੈ, ਬਲਕਿ ਉਹਨੇ ਹੀ ਮੈਂਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂਨੂੰ ਹਰਮੀਤ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਹੈ…..।

ਮੰਮਾ – ਫਿਰ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧੀਆ ਹੈ ਬੇਬੇ, ਜੇ ਏ ਗੱਲ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹਰਮੀਤ ਵੀ ਦਿਲਜਾਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਤਾਂਹੀ ਉਸਨੇ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਹਾਂ ਕਰਤੀ…… ।

ਬੇਬੇ – ਚੱਲ ਵਧੀਆ ਗੱਲ ਪੁੱਤ ਫੇਰ ਸਵੇਰ ਤੋੰ ਕਰਦੇ ਵਾਂ ਤਾਰੀਕਾਂ ਪੱਕਿਆਂ……. ।

ਮੰਮਾ – ਜ਼ਰੂਰ ਬੇਬੇ…. ।

ਬੇਬੇ – ਅੱਛਾ ਪੁੱਤ….।

ਮੰਮਾ – ਚੰਗਾ ਬੇਬੇ..।

ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਰਾਤ ਜੀ ਨੂੰ ਮੈਂਨੂੰ ਹਰਮੀਤ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ।

ਹਰਮੀਤ – ਸੁੱਤੇ ਨਹੀਂ ਜੀ ?

ਦਿਲਜਾਨ – ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਕੱਲੇ ਨੀਂਦ ਆਉਂਦੀ।

ਹਰਮੀਤ – ਅੱਛਾ ਜੀ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਵੇਂ ਆਉਂਦੀ ਸੀ?

ਦਿਲਜਾਨ – ਪਹਿਲਾਂ ਗੱਲ ਹੋਰ ਸੀ।

ਹਰਮੀਤ – ਤੇ ਹੁਣ…?

ਦਿਲਜਾਨ – ਹੁਣ ਗੱਲ ਕੁਝ ਹੋਰ ਏ।

ਹਰਮੀਤ – ਚਲੋ ਸਵੇਰੇ ਮਿਲਦੇ ਹਾਂ, ਓਕੇ ਬਾਏ ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ

ਦਿਲਜਾਨ – ਓਕੇ ਜੀ ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ ਬਾਏ।

ਸਵੇਰੇ ਸਾਡਾ ਰੋਕਾ ਹੋਇਆ। ਫਿਰ ਮੰਗਣੀ ਤੇ ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਸਾਡੀ ਮੈਰਿਜ਼ ਹੋਗੀ। ਅੱਜ ਦੁਲਹਨ ਦੇ ਜੋੜੇ ਵਿਚ ਹਰਮੀਤ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੀ  ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਹਰਮੀਤ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਮੈੰ ਕਿਉਂ  ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ…?

ਹਰਮੀਤ – ਜੀ ਕਿਉ ?

ਦਿਲਜਾਨ – ਕਿਉੰ ਕੀ…. ਤੂੰ ਪਿਆਰੀ ਬਹੁਤ ਲੱਗਦੀ ‘ਤੇ ਹੁਕਮ ਮੇਰਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਪਿਆ ਕਰਨਾ।

ਹਰਮੀਤ – ਅੱਛਾ ਜੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਹੁਕਮ ਚਲਾਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਤੇ ਜੀ।

ਦਿਲਜਾਨ – ਹਾਂਜੀ…. ।

ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ “ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਲੱਗੇ।”

(4 ਸਾਲ ਬਾਅਦ)

ਅੱਜ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਵਿਆਹ ਵਾਲੀ “ਐਲਬਮ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।” ਮੇਰੀ ਗੋਦੀ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਬੇਟਾ ਸੀ। ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਏਕਨੂਰ ਹੈ। ਮੈਂ ਐਲਬਮ ਬੰਦ ਕੀਤੀ ਤੇ ਏਕਨੂਰ ਪੁੱਛਦਾ – “ਪਾਪਾ ਏ ਐਲਬਮ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕਿ  ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ?”
ਮੈਂ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਕਿਹਾ – ” ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਕਹਾਣੀ।”

ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਵੀ ਚਾਹ ਲੈਕੇ ਆ ਗਈ, ਹੁਣ ਹਰਮੀਤ ਦੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਘਟਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਤੇ ਚਸ਼ਮਾ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਹੈ । ਜੋ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਚਾਰ ਚੰਨ ਲਾ ਰਹਿਆ ਸੀ।
ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇਖਿਆ ਹੋਇਆ ਮੇਰਾ ਸੁਫਨਾ ਅੱਜ ਸੱਚ ਹੋਇਆ।

ਅੱਖੀਆਂ ਤੇ ਚਸ਼ਮਾ ਓਦੇ…         
ਠੋਡੀ ਤੇ ਹੈ ਤਿਲ ਕਾਲਾ…
ਉੱਚਾ – ਲੰਮਾ ਕੱਦ ਗੌਰੀ ਦਾ…
ਕਰਦਾ ਏ ਜਾਦੂ ਕਾਲਾ…

ਜਿਵੇਂ ਵਿਛੜਿਆ   ਮਿਲਿਆ ਨਦੀਆਂ  ਦਾ ਪਾਣੀ  “ਲੈ ਹੁਣ ਬਣ 
ਗਈ ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਕਹਾਣੀ।”                 

                  ******      

ਨੋਟ :-  ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਮੇਰੀ ਕਲਪਨਾ ਹੈ, ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਲਈ ਆਪਣੇ  ਵਿਚਾਰ ਦੇਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੇ ਵਟਸਐਪ ਨੰਬਰ ਜਾਂ ਇੰਸਟਾਗਰਾਮ ਉਤੇ ਮੈੱਸਜ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਪੜਨ ਵਾਲੇ ਸਾਰੇ ਮੇਰੇ ਆਪਣੀਆਂ ਦਾ ਦਿਲੋਂ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ।

(ਆਪ ਜੀ ਦਾ ਨਿਮਾਣਾ)
_____ਪ੍ਰਿੰਸ

whatsapp : – 7986230226
instagram : – @official_prince_grewal