ਦਾ ਮਾਣ ਰਖ ਲਿਆ ਕਿ ਵਿਚ ਵਾਰ ਉਹ ਮਾਪਿਆਂ ਕੋਲ ਰਹਿ ਆਇਆ ਕਰੇਗੀ। ਦੋਵੇਂ ਪਿੰਡ ਨੇੜੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਸਨ।
ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਵਿਸਾਖੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਫੌਜਣ ਨੇ ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਕੋਲ ਸ਼੍ਰੀ ਅਨੰਦਪੁਰ ਜਾਣ ਦੀ ਇਛਾ ਪ੍ਰਗਟਾਈ। ਬਜੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਹੋਈ ਕਿ ਕੁੜੀ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿਚ ਰੁਝਣ ਲਗ ਪਈ ਹੈ। ਵਹੁਟੀ ਤੋਂ ਵਿਧਵਾ ਬਣੀ ਫੌਜਣ ਨੇ ਆਂਢ ਗੁਆਂਢ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਲਈ ਮੋਹ ਦੇ ਦੀਵੇ ਬਾਲ ਲਏ ਸੀ । ਉਹ ਤਰਸ ਵੀ ਕਰਦੀਆਂ ਤੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਉਲਾਭੇ ਦੇ ਨਾਲ ਫੌਜਣ ਦੇ ਹੌਸਲੇ ਦੀ ਦਾਦ ਦੇਣੋਂ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕਦੀਆਂ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਰੀਝ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਤੇ ਨਿਭਾਅ ਬਾਰੇ ਆਨੇ ਬਹਾਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲੈ ਲਈ ਸੀ। ਉਹ ਵਿਸਾਖੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲਗੀ । ਜਿੰਵੇ ਜਿੰਵੇ ਵਿਸਾਖੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਘਟ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਵੇਂ ਉਵੇਂ ਕੁੜੀ ਦਾ ਨਿਸ਼ਚਾ ਪੱਕਾ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈਕੇ ਵਿਸਾਖੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਤਕ ਉਹ
ਸ਼੍ਰੀ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਤਖਤ ਸ਼੍ਰੀ ਕੇਸਗੜ੍ਹ ਸਾਹਿਬ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਮੌਕੇ ਫੌਜਣ ਨੇ ਬਰਛੇ ਵਾਲੇ ਸੇਵਾਦਾਰ ਤੋਂ ਕਲ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲਈ। ਸੇਵਾਦਾਰ ਵਲੋਂ ਸਮਝਾਏ ਦਫਤਰ ਜਾਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਨਾਂਅ ਲਿਖਵਾ ਦਿਤਾ। ਸੇਵਾਦਾਰ ਤੋਂ ਪੁੱਛ ਗਿਛ ਦੌਰਾਨ ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗ ਗਿਆ ਕਿ ਕੁੜੀ ਕਲ ਨੂੰ ਸਿੰਘਣੀ ਸੱਜੇਕੇ ਗੁਰੂ ਵਾਲੀ ਬਣ ਜਾਏਗੀ। ਸਰਾਂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਲੇਟਿਆਂ ਨੀਂਦ ਦੀ ਥਾਂ ਉਹ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਕਲਗੀਆਂ ਵਾਲੇ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਨੂੰਹ ਉਤੇ ਧੀ ਤੋਂ ਵਧ ਫਖਰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਨੋਂ ਅਵਾਜ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੁੜੀ ਦੇ ਸਰੀਰ ‘ਚ ਦੋ ਰੂਹਾਂ ਦਾ ਵਾਸਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਨੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਝੌਲਾ ਪੈਣ ਲਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਆਏ ਕਿਸੇ ਕਥਾ ਵਾਚਕ ਦੀ ਕਹੀ ਗਲ ਯਾਦ ਆਈ “ਅਖੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਲੜ ਲਗਣ ਵਾਲੇ ਆਪਣੇ ਬੋਲ ਵੀ ਪੁਗਾਉਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਸਿਦਕ ਤੋਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਥਿੜਕਦੇ।”
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸ਼ਾਮ ਵੇਲੇ ਜਦ ਉਹ ਘਰ ਮੁੜੇ ਤਾਂ ਅੰਬੋ ਤੋਂ ਬਣੀ ਅਮਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਖਾਲਸਾਈ ਰੂਪ ਵਿਚ ਵੇਖ ਕੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਹੈਰਾਨ। ਹੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਆਈ ਕਿ ਫੌਜਣ ਇੰਜ ਦੀ ਪੁੱਛ ਪੜਤਾਲ ਕਿਉਂ ਕਰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਸੱਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਪੁੱਛ ਕੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਅਮਰਜੀਤ ਕੁਝ ਕਰਨ ਲਈ ਸੱਸ ਨੂੰ ਨਾਲ ਤੋਰਨ ਲਗ ਪਈ। ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਾਂਝੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿਚ ਹਿੱਸੇਦਾਰ ਬਣਨ ਲਗ ਪਈ। ਚੰਗੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਉਸਨੇ ਰੁੱਖ ਲਾਉਣ ਤੋਂ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਆਪ ਕਹੀ ਫੜ ਲਈ। ਪਹਿਲਾ ਬੋਹੜ ਦਾ ਬੂਟਾ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਖੂਹ ਵਾਲੇ ਖੇਤ ਦੇ ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਲਾਇਆ ਤੇ ਫਿਰ ਪਿੰਡ ਦੀ ਫਿਰਨੀ ਦੇ ਚਾਰੇ ਮੋੜਾਂ ਉਤੇ ਪਿੱਪਲ ਤੇ ਬੋਹੜ ਲਵਾਏ। ਫਾਲਤੂ ਬੇਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਟਾਹਣੀਆਂ ਕਟਕੇ ਉਹ ਲਾਏ ਬੂਟਿਆਂ ਦੁਆਲੇ ਵਾੜ ਕਰਦੀ ਤੇ ਹਰ ਤੀਜੇ ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਪਾਣੀ ਪਾਉਂਦੀ। ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਬਾਦ ਬਰਸਾਤ ਆਈ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਕੂਲ ਦੀ ਬਾਹਰਲੀ ਕੰਧ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਅੰਬਾਂ ਦੇ 10-12 ਬੂਟੇ ਲਵਾ ਦਿਤੇ ਤੇ ਦੋ ਦੋ ਤਿੰਨ ਤਿੰਨ ਬੂਟੇ ਹਰੇਕ ਜਮਾਤ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕਰਨ ਲਈ ਵੰਡ ਦਿਤੇ।
ਉਸਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿਚ ਬੂਟਿਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਤੇ ਸੰਭਾਲ ਦੇ ਚਾਅ ਵਾਲੇ ਦੀਵਾ ਬਾਲ ਦਿਤੇ ।
ਅੰਬਾਂ ਦੇ ਬੂਟਿਆਂ ਨਾਲ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮੋਹ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਬੱਚੇ ਸਕੂਲ ਆਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਬੂਟਿਆਂ ਕੋਲ ਗੇੜੀ ਜਰੂਰ ਲਾਉਂਦੇ। ਵਾੜ ਦੇ ਵਿਚ ਦੀ ਹੱਥ ਪਾਕੇ ਪੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਂਦੇ ਤੇ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਵਡਾ ਹੋਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੋਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਮਨਾਂ ਚ ਆਪਣੇ ਬੂਟੇ ਦੀਆਂ ਅੰਬੀਆਂ ਖਾਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਜਾਗਦੀ ਤੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਮਨ ਛਾਵੇਂ ਬਹਿਣ ਦੀ। ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਹ ਹਰ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਨਵਾਂ ਪੱਤਾ ਕਢ ਲੈਂਦੇ। ਬੱਚੇ ਆਪਣੇ ਬੂਟੇ ਦੇ ਬਦਾਮੀ ਰੰਗ ਦੇ ਨਵੇਂ ਪੱਤੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾ ਲਾ ਕੇ ਟੋਂਹਦੇ। ਛੁੱਟੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਵੀ ਬੱਚੇ ਆਪਣੇ ਅੰਬਾਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੇਣ ਆਉਂਦੇ। ਅਮਰਜੀਤ ਨੇ ਹਰ ਐਤਵਾਰ ਸਵੇਰ ਦਾ ਟਾਈਮ ਮਿਥ ਦਿਤਾ ਪਾਣੀ ਪਾਉਣ ਤੇ ਗੋਡੀ ਕਰਨ ਲਈ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਹ ਆਪ ਆਕੇ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਲਈ ਸਕੂਲ ਦਾ ਗੇਟ ਖੋਲ ਦੇਂਦੀ। ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਬੂਟਿਆਂ ਨਾਲ ਮੋਹ ਵੇਖ ਅਮਰਜੀਤ ਦਾ ਮਨ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੰਦਾ। ਉਸਦੇ ਪੇਕੇ ਪਿੰਡ ਬੀਜੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਉਤੇ ਵੀ ਉਸਦੀ ਦੀ ਸੋਚ ਦਾ ਅਸਰ ਹੋਇਆ। ਉਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕ ਵੀ ਰੁੱਖ ਲਾਉਣ ਲਗ ਪਏ।
ਸਾਲ ਚੜਦੇ ਤੇ ਬੀਤਦੇ ਗਏ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਈਰਖਾਲੂ ਸੁਭਾਅ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਵਲੋਂ ਉਸ ਵਿਰੁਧ ਬਣਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਝੂਠੀਆਂ ਗਲਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵਲੋਂ ਕਦੇ ਗੌਲਿਆ ਨਾ ਜਾਂਦਾ। ਹਰ ਸਾਲ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਛਾਂ ਵਾਲੇ ਤੇ ਫਲਦਾਰ ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਧਦੀ ਗਈ। ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਲਾਏ ਅੰਬਾਂ ਕਾਰਣ ਬੱਚੇ ਅਮਰਜੀਤ ਨੂੰ ਫੌਜਣ ਚਾਚੀ ਦੀ ਥਾਂ ਅੰਬੋ ਚਾਚੀ ਕਹਿਣ ਲਗ ਪਏ। ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਬਾਦ ਸਕੂਲ ਵਾਲੇ ਅੰਬਾਂ ਨੂੰ ਭਰਵਾਂ ਫਲ ਪੈਣ ਲਗ ਪਿਆ। ਅੰਬ ਪੱਕਣ ਤਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਤੋੜਦਾ ਨਾ। ਇਹਨਾਂ ਸਾਲਾਂ ਵਿਚ ਅੰਬੋ ਨੇ ਘਰੇ ਪੜਕੇ ਦਸਵੀਂ ਤੇ ਫਿਰ ਬਾਰਵੀਂ ਜਮਾਤ ਪਾਸ ਕਰ ਲਈ ਸੀ। ਉਹ ਕਾਲਜ ਦੀ ਡਿਗਰੀ ਵਾਲੀਆਂ ਦੋ ਜਮਾਤਾਂ ਪਾਸ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਤੇ ਆਖਰੀ ਸਾਲ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਦੇ ਤਿੰਨ ਵਿਚੋਂ ਦੋ ਮਾਸਟਰ ਅਗੜ ਪਿਛੜ ਰਿਟਾਇਰ
ਹੋ ਗਏ। ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਮਾਸਟਰ ਨਾ ਭੇਜਿਆ। ਸਮੱਸਿਆ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਈ। ਪੰਜਾਂ ਜਮਾਤਾਂ ਦੇ ਸਵਾ ਸੌ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਇਕ ਮਾਸਟਰ ਸੰਭਾਲੇ ਕਿ ਪੜਾਵੇ? ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਚਿੰਤਾ ਹੋਣੀ ਸੁਭਾਵਕ ਸੀ। ਇਸ ਲੋੜ ਉਤੇ ਚਰਚਾ ਕਰਨ ਲਈ ਪੰਚਾਇਤ ਦਾ ਅਜਲਾਸ ਸੱਦਿਆ ਗਿਆ। ਸਰਪੰਚ ਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਸਿਖਿਆ ਅਫਸਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਪੱਲਾ ਨਹੀਂ ਫੜਾਇਆ। ਸਰਬਸੰਮਤੀ ਨਾਲ ਮਤਾ ਪਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਨਵੇਂ ਮਾਸਟਰ ਭੇਜੇ ਜਾਣ ਤਕ ਪੰਚਾਇਤੀ ਖਰਚੇ ਤੇ ਆਰਜੀ ਮਾਸਟਰ ਰਖ ਲਿਆ ਜਾਏ। ਸਰਪੰਚ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠੇ ਪੰਚਾਇਤ ਸੈਕਟਰੀ ਨੇ ਫੰਡਾਂ ਤੋਂ ਨਾਂਹ ਕਰਕੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਕਰਤਾ। ਪੰਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਅਮਰਜੀਤ ਕੌਰ ਵੀ ਪੰਚਾਇਤ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਖੜੀ ਹੋਕੇ ਬਿਨਾਂ ਤਨਖਾਹ ਪੜਾਉਣ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਤੀ । ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥ ਖੜੇ ਹੋਏ ਤੇ ਤਾੜੀਆਂ ਦੀ ਗੁੰਜ ਦੂਰ ਤਕ ਸੁਣਾਈ ਦਿਤੀ। ਸੈਕਟਰੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਮਨ ਚੋਂ ਉਸ ਲਈ ਦੁਆਵਾਂ ਨਿਕਲੀਆਂ। ਬਾਦ ਵਿਚ ਸੈਕਟਰੀ ਦੇ ਫੰਡ ਦੀ ਨਾਂਹ ਵਾਲਾ ਭੇਦ ਖੁਲਿਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਹਿੱਸੇਦਾਰੀ ਕਰਕੇ ਫਿਟ ਕਰਾਉਣਾ ਸੀ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਹ ਅੰਬੋ ਚਾਚੀ ਤੋਂ ਅੰਬੋ ਭੈਣ ਜੀ ਬਣਕੇ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜਾਉਣ ਲਗ ਪਈ। ਮੁੱਖ ਅਧਿਆਪਕ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦੂਜੀ ਤੇ ਤੀਜੀ ਜਮਾਤ ਦਾ ਇੰਚਾਰਜ ਬਣਾ ਦਿਤਾ। ਛੇ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਹੋਏ ਸੀ ਅੰਬੋ ਭੈਣ ਜੀ ਨੂੰ ਪੜਾਉੰਦਿਆਂ ਕਿ ਸਲਾਨਾ ਇਮਤਿਹਾਨਾਂ ਵਾਲਾ ਮਹੀਨਾ ਆ ਗਿਆ। ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਵੇਲੇ ਤੀਜੀ ਜਮਾਤ ਵਾਲੇ ਸਾਰੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਮੁੱਖ ਅਧਿਆਪਕ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਲ ਹੋ ਤੁਰੇ। ਅਖੇ ਜੀ ਸਾਨੂੰ ਪਾਸ ਨਾ ਕਰਿਓ, ਅਸੀਂ ਤੀਜੀ ਚ ਰਹਿਣਾ। ਮਾਸਟਰ ਹੈਰਾਨ, ਇਹ ਕੀ ਸਵਾਲ ਹੋਇਆ। ਲੋਕ ਤਾਂ ਪਾਸ ਕਰਨ ਲਈ ਹਾੜੇ ਕਢਦੇ ਨੇ। ਭੇਦ ਖੁਲਾ ਕਿ ਉਹ ਅੰਬੋ ਭੈਣ ਜੀ ਤੋਂ ਈ ਪੜਨਾ ਚਾਹੰਦੇ ਨੇ, ਚੌਥੀ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਪੜਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਕਹਿਤਾ ਕਿ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਦੂਜੀ ਜਮਾਤ ਮੈਂ ਲੈ ਲਊਂ ਤੇ ਚੌਥੀ ਨੂੰ ਅਮਰਜੀਤ ਪੜਾਏਗੀ। ਤੀਜੀ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਮਾਪੇ ਮਾਸਟਰ ਲਈ ਤੋਹਫੇ ਚੁਕੀ ਆਉਣ, ਅਖੇ ਜੀ ਸਾਡੇ
ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਸਾਲ ਬਚਾਤਾ। ਗਲ ਹਲਕੇ ਦੇ ਮੰਤਰੀ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਫੌਜੀ ਦੀ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਸਹਾਦਤ ਦੇ ਵਾਲੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਵਲੋਂ ਦਿਤੇ ਪੱਤਰ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਨਾਲ ਅਮਰਜੀਤ ਕੌਰ ਦਾ ਨਾਂਅ ਪੱਕੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਵਾਲੀ ਸੂਚੀ ਵਿਚ ਪਵਾ ਦਿਤਾ। ਉਸਨੂੰ ਸਰਕਾਰੀ ਤਨਖਾਹ ਮਿਲਣ ਲਗੀ। ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਬਾਦ ਮੰਤਰੀ ਕਿਸੇ ਸਮਾਗਮ ਕਾਰਣ ਪਿੰਡ ਆਇਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਇੰਜ ਦੇ ਸਮਾਗਮ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿਚ ਈ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਅਮਰਜੀਤ ਭੈਣ ਜੀ ਬਾਰੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਸਕੂਲ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਚੰਗਾ ਬਣਾ ਦਿਤਾ ਹੈ। ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਾਸ਼ਣ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਕਹਾਣੀ ਵਿਚਲੀ ਭੂਆ ਦੀ ਗਲ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸੇ ਵਰਗੀ ਇਕ ਹੋਰ ਭੂਆ ਇਸ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਵੀ ਹੈਗੀ ਏ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਅਮਰਜੀਤ ਭੈਣ ਜੀ ਵਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਤਾ। ਬੈਠਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਤਾੜੀ ਮਾਰਨੋ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕਿਆ। ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਉਹ ਭੈਣ ਜੀ ਤੋਂ ਅਮਰਜੀਤ ਭੂਆ ਜੀ ਬਣ ਗਈ।
ਫੌਜਣ ਚਾਚੀ ਨੇ ਅੰਬੋ ਚਾਚੀ, ਅੰਬੋ ਭੈਣ ਜੀ ਤੋਂ ਅਮਰਜੀਤ ਭੂਆ ਤਕ ਦਾ ਸਫਰ ਤੈਅ ਲਿਆ, ਪਰ ਰੁੱਖ ਲਵਾਉਣੇ ਉਸਦਾ ਸ਼ੌਕ ਬਣੇ ਰਹੇ। ਉਸਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਤਸੱਲੀ ਹੁੰਦੀ, ਜਦ ਉਸਦੇ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਉਸੇ ਵਲੋਂ ਲਾਏ ਅੰਬਾਂ ਦੇ ਰੁੱਖ ਹਰ ਸਾਲ ਫਲ ਨਾਲ ਲੱਦੇ ਹੋਏ ਜਮੀਨ ਵਲ ਝੁਕਦੇ। ਉਸਨੂੰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀ ਤੁਕ ਸਸਕਾਰ ਰੂਪ ਵਿਚ ਦਿਸਣ ਲਗਦੀ, !ਜਿਵ ਜਿਵ ਭਿਜੈ ਕੰਬਲੀ, ਤਿਵ ਤਿਵ ਭਾਰੀ ਹੋ ।” ਸਕੂਲ ਵਾਲੇ ਅੰਬਾਂ ਦੇ 14 ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਫਲ ਦਾ ਹਰ ਸਾਲ ਠੇਕਾ ਦਿਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਵਿਕਰੀ ਦੀ ਰਕਮ ਉਸੇ ਪੰਚਾਇਤ ਦੇ ਖਾਤੇ ਵਿਚ ਜਾਂਦੀ, ਜਿਸਦੇ ਸੈਕਟਰੀ ਕੋਲ ਕਦੇ ਇਕ ਆਰਜੀ ਅਧਿਆਪਕ ਨੂੰ ਤਨਖਾਹ ਦੇਣ ਲਈ ਫੰਡ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਮਰਜੀਤ ਦੇ ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਕੋਲ ਗੁਜਾਰੇ ਲਈ ਕਾਫੀ ਜਮੀਨ ਸੀ। ਉਨਾਂ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਅਮਰਜੀਤ ਆਪਣੀ ਤਨਖਾਹ ਦਾ ਬਹੁਤਾ ਹਿੱਸਾ ਸਕੂਲ ਦੇ ਲੋੜਵੰਦ ਬੱਚਿਆਂ ਤੇ ਖਰਚ ਕਰ ਦੇਂਦੀ। ਜੋ ਬੱਚੇ ਪੜਾਈ ਵਿਚ ਕਮਜੋਰ ਹੁੰਦੇ ਜਾਂ ਜੋ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿਚ ਪੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਅਮਰਜੀਤ ਟਿਊਸ਼ਨ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਕਲਾਸ ਲਾ ਲੈਂਦੀ। ਚੜੇ ਮਹੀਨੇ ਉਹ ਗਿਣਤੀ ਮਿਣਤੀ ਸ਼ੁਰੂ
ਕਰ ਦੇਂਦੀ ਕਿ ਅਗਲੀ ਤਨਖਾਹ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸ ਮੁੰਡੇ ਜਾਂ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕੀ ਕੀ ਲੈਕੇ ਦੇਣਾ। ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਤੇ ਖਰਚਾ ਕਰਕੇ ਉਸਦਾ ਮਨ ਤਸੱਲੀ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ। ਉਸਨੂੰ ਮਨੋਂ ਵਿਸਰ ਈ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਬੱਚਾ ਨਹੀਂ। ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਗਦੇ। ਉਸਦੇ ਪੇਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੱਚੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨਾਲ ਜਿਦ ਕਰਕੇ ਉਸਦੇ ਸਕੂਲ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਲਗ ਪਏ। ਪਿੰਡ ਦੀ ਧੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਭੂਆ ਸੁਣਨਾ ਅਮਰਜੀਤ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ।
ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਘਰੇਲੂ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਵੀ ਖੂਬ ਨਿਭਾਉੰਦੀ। ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਨੂੰ ਮਾਂ ਬਾਪ ਵਾਲਾ ਸਤਿਕਾਰ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸ ਘਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਈ ਦੇਣ ਲਗ ਪਈ ਸੀ, ਪਰ ਜਿੰਵੇ ਜਿੰਵੇ ਉਹ ਬਜੁਰਗ ਹੁੰਦੇ ਗਏ, ਅਮਰਜੀਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਰ ਲੋੜ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰਖਦੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਿਸੇ ਜਿੱਦ ਮੂਹਰੇ ਉਹ ਜਰਾ ਦੀ ਮੱਥੇ ਵੱਟ ਨਾ ਪਾਉਂਦੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਬਜੁਰਗ ਹੈਰਾਨ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਦਾ ਪਤਾ ਅਮਰਜੀਤ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕਹੇ ਕਿੰਜ ਲਗ ਜਾਂਦਾ। ਛੁੱਟੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਉਹ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਧਾਰਮਿਕ ਸਥਾਨ ਦਾ ਗੇੜਾ ਕਢਵਾ ਲਿਆਉਂਦੀ। ਅਮਰਜੀਤ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਅਤੇ ਲਗਨ ਦੀਆਂ ਗਲਾਂ ਦੂਰ ਦੂਰ ਤਕ ਹੋਣ ਲਗੀਆਂ। ਸਟੇਜਾਂ ਤੋਂ ਬੋਲਦਿਆਂ ਔਖੇ ਹਲਾਤਾਂ ਨਾਲ ਸਿਝਣ ਦੀ ਸਮਝ ਵਾਲੀ ਮਿਸਾਲ ਦੇਣ ਲਗਿਆਂ ਉਸਦਾ ਨਾਂਅ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ। ਉਸਨੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਤੋਂ ਸਨਮਾਨ ਪੱਤਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ। ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਤਰੱਕੀ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਉਸਨੇ ਇਸ ਕਰਕੇ ਠੁਕਰਾ ਦਿਤੀ ਤਾਂ ਕਿ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਉਸਦਾ ਨਾਤਾ ਨਾ ਟੁੱਟ ਜਾਏ। ਸਤਾਈ ਸਾਲ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪੜਾਉਂਦਿਆਂ,ਅਣਗਿਣਤ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਉਤੇ ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਵਾਲਾ ਠੱਪਾ ਲਾਕੇ ਉਹ ਸਕੂਲ ਚੋਂ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋ ਗਈ। ਪਰ ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਚੋਂ ਕਢਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿਚ ਉਮੀਦਾਂ ਵਾਲੇ ਚਿਰਾਗ ਬਾਲਕੇ ਸਫਲਤਾ ਵਾਲੇ ਰਸਤੇ ਤੋਰਨ ਦਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਅਹਿਦ ਅੱਜ ਤਕ ਨਿਭਾ ਰਹੀ ਹੈ। ॥
ਸੰਪਰਕ +16044427676