ਆਹ ਨ੍ਹੇਰੀਆਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਤੋਂ ਇੱਕ ਗੱਲ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦੀ ਐ, ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਦੀ। ਓਦੋਂ ਨਾਨਕੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਓਦੋਂ ਇੱਕ ਵਹਿਮ ਜਾ ਵਾਹਵਾ ਚਲਦਾ ਸੀ। ਹੁੰਦਾ ਕੀ ਸੀ ਵੀ ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਨ੍ਹੇਰੀ ਚੜ੍ਹਿਆ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਬੁੜ੍ਹੀਆਂ ਜੇਠੇ ਜਵਾਕ ਤੋਂ ਗੜਵੀ ਨਾਲ ਪਨਤਾਲੇ ‘ਚ ਪਾਣੀ ਪਵਾ ਦਿੰਦੀਆਂ। ਵਹਿਮ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਪਨਤਾਲੇ ‘ਚ ਪਾਣੀ ਪਾਉਣ ਨਾਲ ਨ੍ਹੇਰੀ ਟਲ ਜਾਂਦੀ ਐ। ਨਾਲੇ ਤਾਂ ਜਵਾਕ ਪਨਤਾਲੇ ‘ਚ ਪਾਣੀ ਪਾਈ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਨਾਲੇ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਕਰੀ ਜਾਂਦਾ:- ਉੱਪਰਲੀ ਵਾਅ, ਟਲੇ ਬਲਾ, ਉੱਪਰਲੀ ਵਾਅ, ਟਲੇ ਬਲਾ।
ਆਂਈਂ ਕੇਰਾਂ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਕੜੀ ਨ੍ਹੇਰੀ ਚੜ੍ਹਿਆ ਆਈ, ਆਥਣੇ ਜੇ। ਦੇਖਣ ਚੀ ਦੱਸੇ ਵੀ ਜਦੋਂ ਚੱਲਪੀ ਤਾਂ ਭਾਂਡੇ-ਟੀਂਡੇ ਜੇ ਤਾਂ ਭਾਲੇ ਨੀ ਥਿਆਉਣੇ। ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਬੈਠਾ ਚਾਰ ਆਲੀ ਫ਼ਿਲਮ ਦੇਖੀ ਜਾਵਾਂ। ਨਾਨੀ ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਕਹਿੰਦੀ, ਟੀ ਵੀ ਕਰ ਬੰਦ, ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਤੇ ਪਨਤਾਲੇ ‘ਚ ਪਾਣੀ ਪਾ ਕੇ ਆ, ਨ੍ਹੇਰੀ ਬੌਤ ਭਾਰੀ ਚੜ੍ਹੀ ਆਉਂਦੀ ਐ। ਚਲੋ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਪਾਣੀ ਆਲੀ ਗੜਵੀ ਦੇ ਕੇ ਤੇ ਮੰਤਰ ਜਾ ਸਿਖਾ ਕੇ ਤੋਰਤਾ। ਮੈਂ ਵੀ ਪੂਰੀ ਫੀਲਿੰਗ ‘ਚ ਗਿਆ ਵੀ ਅੱਜ ਤਾਂ ਤੂਫ਼ਾਨ ਦਾ ਰੁੱਖ ਮੋੜ ਕੇ ਈ ਆਊਂ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮੈੰ ਜਾ ਕੇ ਨ੍ਹੇਰੀ ਦਾ ਮੁਆਇਨਾ ਜਾ ਕੀਤਾ, ਵੀ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਭਾਰੀ ਐ, ਫਿਰ ਓਸੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਓਨਾ ਕੁ ਉੱਚੀ ਮੰਤਰ ਜਾ ਬੋਲਦੂੰ, ਫਿਰ ਦੋਹੇਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਗੜਵੀ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਤੇ ਬਾਹਾਂ ਉੱਤੇ ਚਾਕੇ ਪੁਜ਼ੀਸ਼ਨ ਲੈ ਕੇ ਪਨਤਾਲੇ ਕੋਲੇ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ, ਪਾਣੀ ਪਾਉਣ ਵਾਸਤੇ।
ਹਾਲੇ ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਜੀਆਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਧਾਰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਐਨਾ ਈ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ “ਉੱਪਰਲੀ ਵਾਅ”, “ਟਲੇ ਬਲਾ” ਤਾਂ ਹਾਲੇ ਮੂੰਹ ‘ਚ ਈ ਸੀ, ਲਹਿੰਦੇ ਆਲੇ ਪਾਸਿਓਂ ਆਗੀ ਨ੍ਹੇਰੀ ਖੌਰੂ ਪਾਉਂਦੀ। ਪੂਰਾ ਫੁੱਲ ਪਤਾ ਲੱਗੇ ਆਉਂਦੀ ਦਾ, ਗੋਲੀ ਅੰਗੂੰ ਸ਼ੂਕਦੀ ਆਵੇ। ਜਦੋਂ ਮਾਮੇਂ ਕੇ ਨਿੰਮ ਦੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ