ਸੱਠ ਕੂ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸਿੰਘ ਕੈਰੋਂ ਵੇਲੇ ਦੀ ਗੱਲ ਏ…
ਦੱਸਦੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਦਿੱਲੀ ਜਾਂਦਿਆਂ ਕਾਰ ਹੇਠ ਆ ਕੇ ਇੱਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਖਰਗੋਸ਼ ਮਰ ਗਿਆ..ਗੱਡੀ ਰੁਕਵਾ ਲਈ ਤੇ ਡਰਾਈਵਰ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਬੁਲਾ ਲਿਆ..
ਮਰੇ ਹੋਏ ਕੋਲ ਖਲੋ ਕੇ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ..”ਬਖਸ਼ੀਸ਼ ਸਿਆਂ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਇਹ ਕਿਓਂ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ?”
“ਸਾਬ ਜੀ ਆਈ ਸੀ ਵਿਚਾਰੇ ਦੀ..ਤਾਂ ਹੀ ਮਰ ਗਿਆ”
“ਓਏ ਨਹੀਂ ਓਏ ਬਖਸ਼ੀਸ਼ ਸਿਆਂ..ਇਹ ਆਈ ਕਰਕੇ ਨੀ ਮਰਿਆ ਸਗੋਂ ਇਸ ਕਰਕੇ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਕਿਓੰਕੇ ਐਨ ਮੌਕੇ ਤੇ ਆ ਕੇ ਫੈਸਲਾ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਿਆ ਕੇ ਹੁਣ “ਏਧਰ ਜਾਵਾਂ ਕੇ ਓਧਰ”
ਏਦਾਂ ਹੀ ਬੜੇ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਕਾਲਜ ਵੇਲੇ ਇੱਕ ਬੀਬੀ ਕਾਲਜ ਚੁਣੀ ਗਈ…
ਪੈਰ ਭੋਏਂ ਤੇ ਨਾ ਲੱਗਣ..ਤਾਜੀ ਤਾਜੀ ਚੁਣੀ ਗਈ ਨੂੰ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਆਏ ਪਰ ਕਿਸੇ ਪਰੀ ਲੋਕ ਦੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿਚ ਹਰੇਕ ਥਾਂ ਬਸ ਨਾਂਹ ਹੀ ਕਰੀ ਗਈ..
ਦੱਸਦੇ ਅਜੇ ਤੱਕ ਵੀ ਕੁੰਵਾਰੀ ਏ..!
ਸਹੀ ਟਾਈਮ ਤੇ ਸਹੀ ਫੈਸਲਾ ਨਾ ਲੈ ਪਾਉਣਾ ਕਈ ਵਾਰ ਮਾਰੂ ਸਿੱਧ ਹੁੰਦਾ ਏ..
ਜੋ ਕੋਲ ਹੁੰਦਾ..ਉਸਤੋਂ ਵੀ ਬੇਹਤਰ ਦੀ ਆਸ ਵਿਚ ਬੰਦਾ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੋ ਟੁੱਕ ਫੈਸਲਾ ਲੈਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਰਹਿੰਦਾ..
ਜਾਣਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ..
ਪੜਾਈ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ..ਵੇਖਿਆ ਭੁੱਖ ਲੱਥਦੀ..ਘਰਦਿਆਂ ਕੰਨ ਵਿਚ ਗੱਲ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਕੇ ਤੇਰੇ ਮਾਮੇ ਚਾਚੇ ਅਤੇ ਹੋਰ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਬੜੇ ਤਕੜੇ ਤਕੜੇ ਅਫਸਰ ਨੇ..ਤੈਨੂੰ ਫਿਕਰ ਕਾਹਦਾ..ਅਗਲੇ ਆਪੇ ਭਰਤੀ ਕਰਵਾਉਣਗੇ..ਏਹੀ ਗਲਤਫਹਿਮੀ ਪਾਲ ਬੈਠਾ..ਬੇਗਾਨੀ ਝਾਕ ਵਿਚ ਅਵੇਸਲਾ ਹੋ ਗਿਆ..ਸਹੀ ਟਾਈਮ ਤੇ ਕੋਈ ਫੈਸਲਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਿਆ..ਅੱਜ ਚਾਲੀਆਂ ਨੂੰ ਢੁੱਕਣ ਵਾਲਾ ਏ..ਅਜੇ ਤੱਕ ਵੀ ਪੱਕੇ ਪੈਰੀ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
