ਅੱਜ ਮੌਸਮ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸੁਹਾਨਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਗਲਾਸ ਵਿਚ ਗਰਮਾ-ਗਰਮ ਚਾਹ ਪਈ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਕਾਪੀ ਤੇ ਪੈਨ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਇਕ ਪੁਸਤਕ ਦਾ ਅਗਲਾ ਭਾਗ ਲਿਖਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਰੋਸ਼ਨਦਾਨ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘ ਰਹੇ ਬੱਦਲਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਹਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਿਦਾਂ ਕਰਾਂ।
ਅਚਾਨਕ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇਰੇ ਫੋਨ ਉੱਤੇ ਪਈ, ਕਿਸੇ ਦਾ ਵਟਸਐਪ ਉੱਤੇ ਅਣਜਾਣ ਨੰਬਰ ਉਤੋਂ ਸੰਦੇਸ਼ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੇਰੀ ਪੁਸਤਕ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਮੈਸਜ ਕਰਿਆ ਹੋਊਗਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਦਿਤਾ…
ਅਣਜਾਣ :- ਹੈਲੋ ਸਰ
ਮੈਂ :- ਹੈਲੋ ਜੀ, ਕੌਣ…?
ਅਣਜਾਣ :- ਸਰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਕਿਤਾਬ ਪੜੀ ਸੀ “ਮੈਂ ਰੱਬ ਲੱਭਦਾ”, ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਧਿਆ ਲੱਗੀ ਜੀ।
ਮੈਂ :- ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਜੀ, ਤੁਸੀ ਆਪਣਾ ਕੀਮਤੀ ਸਮਾਂ ਕੱਢ ਕੇ ਮੇਰੀ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹੀ।
ਅਣਜਾਣ :- ਨਹੀਂ ਸਰ, ਬਹੁਤ ਵਧਿਆ ਲਿਖੀ ਤੁਸੀ…ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਜਿਸਦੀ ਸੋਚ ਏਦਾਂ ਦੀ ਹੈ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਦੇਖਿਆ ਜਾਵੇ…ਉਹ ਇਨਸਾਨ ਕਿਦਾਂ ਦਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ :- ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਜੀ…ਵੈਸੇ ਨਾਮ ਕੀ ਆਪਣਾ ਤੇ ਕਿਹੜੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤੋਂ ਹੋ ਤੁਸੀ…?
ਅਣਜਾਣ – ਸਰ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਰਮਨਦੀਪ ਹੈ…
(ਨਾਮ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਨਾਮ ਦੱਸਿਆ, ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਅਸਲੀ ਨਾਮ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ)
ਮੈਂ :- ਤੁਹਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨਾਲ ਜੋ ਕਾਲਜ ਹੈ, ਮੈਂ ਉਥੇ ਹੀ ਪੜਾਈ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜੀ।
ਅਣਜਾਣ :- ਅੱਛਾ ਸਰ, ਮੈਂ ਵੀ ਸਰ ਓਹੀ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਪੜ ਦੀ ਹਾਂ ਜੀ।
ਮੈਂ :- ਅੱਛਾ ਜੀ…ਵਧਿਆ ਫਿਰ ਤਾਂ
ਅਣਜਾਣ :- ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ ਜੀ ਸੁਣ ਕੇ, ਕਿ ਤੁਸੀ ਸਾਡੇ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਹੀ ਪੜ੍ਹੇ ਹੋ।

ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਡੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਮਾਂ ਗੱਲਬਾਤ ਹੋਈ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ…
“ਚੱਲੋ ਜੀ…ਫਿਰ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਆਪਾਂ…ਮੈਂ ਕੁਝ ਲਿਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ”
ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਗਿਆ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਸਦਾ ਫਿਰ ਮੈਸੇਜ ਆ ਗਿਆ। ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਕਾਫੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਏ। ਉਸਦੀ ਮੱਤ ਨਿਆਣਿਆਂ ਵਰਗੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਗੱਲ ਕੱਢਣ ਵਿੱਚ ਮਾਹਿਰ ਸੀ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਸਾਡੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਦੇ ਵੀ ਖ਼ਤਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਮੈਂਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਘੱਟ ਹੀ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਪਸੰਦ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਘੁਲਦਾ ਮਿਲਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ, ਕਿਉਕਿ ਮੇਰਾ ਸੁਭਾਅ ਹੀ ਏਦਾਂ ਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਸਦਾ ਹਰ ਸਮੇਂ ਹੱਸਦੇ ਰਹਿਣਾ, ਮਜ਼ਾਕ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ, ਜਵਾਕਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ, ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ।
ਇਕ ਦਿਨ ਗੱਲਾਂ-ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ…
ਮੈਂ :- ਰਮਨ…ਤੇਰੇ ਘਰ ਕੌਣ-ਕੌਣ ਹੈ…?
ਰਮਨ :- ਜੀ…ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰਾ ਡੈਡੀ, ਮੰਮੀ ਦੀ ਸਵਰਗਵਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਜੀ ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ
ਮੈਂ :- ਮਾਫ ਕਰਨਾ ਯਾਰ…ਤੁਹਾਡੇ ਡੈਡੀ ਕਿ ਕਰਦੇ ਨੇ…?
ਰਮਨ :- ਜੀ…ਕੁਝ ਨਹੀਂ
ਮੈਂ :- ਕੁਝ ਨਹੀਂ…ਮਤਲਬ …?
ਰਮਨ :- ਸਰ…ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਾਲ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਇਕ ਲੱਤ ਟੁੱਟ ਗਈ ਸੀ ਜੀ…ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਕੋਈ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ ਅਸਮਰੱਥ ਹਨ।
ਮੈਂ :- (ਥੋੜ੍ਹਾ ਮਾਯੂਸ ਜਾ ਹੋਕੇ) ਤੁਹਾਡਾ ਕੋਈ ਭੈਣ-ਭਾਈ ਨਹੀਂ ਹੈ…!
ਰਮਨ :- ਸਰ ਮੇਰੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਜੀ ਤੇ ਭਾਈ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਜੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਬਹੁਤ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਹੈ ਜੀ। ਉਹ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਜੀ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਮੈਂ :- ਰਮਨ ਤੁਹਾਡੇ ਘਰ ਦਾ ਖਰਚ ਕਿਵੇਂ ਚੱਲਦਾ ਫਿਰ…?
ਰਮਨ :- ਸਰ… ਮੇਰਾ ਭਾਈ ਸਾਡੇ ਲਈ ਖਰਚ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਜੀ…ਜਿਸ ਨਾਲ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸਾਡਾ…

ਮੈਂ ਮੈਸਜ ਕਰਦਾ ਕਰਦਾ ਅਚਾਨਕ ਰੁੱਕ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ,
“ਯਾਰ ਰਮਨ ਦੇ ਹਾਸੇ ਪਿੱਛੇ ਕਿੰਨੀ ਉਦਾਸੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਇਹ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣ ਦਿਤਾ ਕਿ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਕਿੰਨੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਹਨ। ਏਨੀ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਦੇ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਉਪਰ ਘਰ ਦੀਆਂ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਆ ਗਈਆਂ। ਉਹ ਘਰ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ , ਆਪਣੇ ਡੈਡੀ ਦੀ ਵੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੀ ਸੰਭਾਲਦੀ ਹੈ।”

ਉਸਦੀ ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਘੁੰਮ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ।
ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਅਚਾਨਕ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਕੁਝ ਸਤਰਾਂ ਆ ਗਈਆਂ। ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਾਪੀ ਉੱਤੇ ਉਤਾਰ ਲਿਆ…

ਤੇਰੀ ਹਾਸੇ ਪਿੱਛੇ ਉਦਾਸੀ ਨੂੰ
ਮੈਂ ਸਮਝ ਨਾ ਸਕਿਆ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ
ਤੇਰੀ ਹਰ ਇਕ ਨਾਦਾਨੀ ਨੂੰ
ਮੈਂ ਸਮਝ ਨਾ ਸਕਿਆ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ

ਮੈਂ ਨਫਰਤ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੂੰ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਉਣਾ ਦਿਖਾ ਦਿਤਾ
ਹਰ ਮੁਸੀਬਤ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ
ਡੱਟ ਕੇ ਕਰਨਾ ਸਿਖਾ ਦਿਤਾ

ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕਦੇ
ਪਰ ਮਿਲਣਾ ਜਰੂਰ ਚਾਹਵਾਂ ਮੈਂ
ਤੇਰੇ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਜੋ
ਸੱਚੀ ਚੁੰਮਣਾ ਚਾਹਾਂ ਰਾਹਵਾਂ ਮੈਂ

ਤੈਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਹੀ ਕਿਥੇ ਹਾਲੇ
ਇਕ ਮੂਰਤ ਦਿਲ ਚ ਬਣਾਲੀ ਆ
ਤੇਰਾ ਇਕ ਪਾਲ ਦਾ ਦੀਦਾਰ ਕਰਨੇ ਨੂੰ
ਕਿਉਂ ਦਿਲ ਜਾ ਪਿਆ ਕਾਹਲੀ ਆ

ਅਸੀਂ ਕਾਫੀ ਦਿਨ ਲਗਾਤਾਰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਰਮਨ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ “ਸਰ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਆਦਤ ਪੈ ਗਈ ਹੈ ਜੀ”
ਤੇ ਕੀਤੇ ਨਾ ਕੀਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਆਦਤ ਜਿਹੀ ਪੈ ਗਈ ਸੀ। ਇਹਨਾਂ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਮੈਂ ਕੁਝ ਵੀ ਲਿਖ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਲਿਖਣ ਵਾਲਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਮੇਰਾ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਬਤੀਤ ਹੋਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਮੇਰਾ ਕੀਤੇ ਨਾ ਕੀਤੇ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਬਹੁਤ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਘਟਾ ਦਿਤੀ ਤੇ ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿਤਾ…
“ਯਾਰ, ਆਪਾਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਗੱਲ ਕਰ ਲਿਆ ਕਰਾਂਗੇ, ਮੈਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਆਉਦੀ ਲਿਖਣੇ ਵਿਚ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਆਪਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਲੱਗ ਪਾਉਂਦਾ ਲਿਖਣੇ ਵਿਚ…”
ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਮੈਸੇਜ ਦਾ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਰੁੱਝ ਗਿਆ।
ਰਮਨ ਦਾ ਵੀ ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਦੀ ਕੋਈ ਮੈਸੇਜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਆਮ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਪਰਤ ਆਇਆ ਤੇ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਧਿਆਨ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਲਾ ਦਿਤਾ।
ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਤਕਰੀਬਨ 2 ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤ ਗਏ। ਇਕ ਰਾਤ ਉਸਦਾ ਅਚਾਨਕ 9 ਕੁ ਵਜੇ ਮੈਸੇਜ ਆਇਆ…
ਰਮਨ :- ਹੈਲੋ ਸਰ
ਮੈਂ :- ਹੈਲੋ ਜੀ, ਹੋਰ ਘਰ ਠੀਕ ਨੇ ਸਭ
ਰਮਨ :- ਨਹੀਂ ਸਰ, ਡੈਡੀ ਨਾਲ ਛੋਟਾ ਜਾ ਹਾਦਸਾ ਹੋ ਗਿਆ ਜੀ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਲੱਤ ਫਿਰ ਤੋਂ ਟੁੱਟ ਗਈ। ਮੈਂ ਰਾਜਿੰਦਰਾ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਹਾਂ ਜੀ ਇਸ ਸਮੇਂ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਮੈਂ ਕੱਲੀ ਸੀ ਡੈਡੀ ਕੋਲ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੈਸੇਜ ਕਰ ਲਿਆ ਜੀ।
ਮੈਂ :- ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ